ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η γενιά του Πολυτεχνείου πρέπει να θυσιαστεί

Του Γιώργου Καισάριου

Όσοι πιστεύουν, νομίζουν ή ελπίζουν σε ανακούφιση από αυτή την κυβέρνηση ή από κάποια άλλη μελλοντική ελληνική κυβέρνηση, καλά θα κάνουν να μην ελπίζουν.
 
Όχι διότι δεν θα ήθελε η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να θεσμοθετήσει παροχές με σκοπό να ανακουφίσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που σήμερα έχει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης, άλλα διότι δεν μπορεί. Δυστυχώς πρέπει ο μέσος πολίτης να είναι προετοιμασμένος για έναν πολύ μακρύ και δύσκολο δρόμο μπροστά του.
 
Μακάρι να μπορούσα να σας πω κάτι το διαφορετικό ή να δώσω κουράγιο και ελπίδα σε όλους αυτούς που ελπίζουν σε ανακούφιση (από αυτή την κυβέρνηση ή από κάποια άλλη), αλλά θα ήταν λάθος να σας πω κάτι που δεν πιστεύω ότι θα γίνει. Ακόμα και πολιτικός να ήμουν, τα ίδια θα σας έλεγα.
 
Η τωρινή γενιά δυστυχώς θα πρέπει να θυσιαστεί στο όνομα της Ελλάδας του αύριο. Σωστά ακούσατε. Πολλοί από εσάς θα θυσιαστείτε στο βωμό της αυριανής Ελλάδος, είτε είσαστε προνομιούχοι είτε όχι, είτε τα “φάγατε μαζί” είτε όχι. Τούτο διότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Τα λεφτά τα έχετε φάει κύριοι. Είτε έμμεσα, είτε άμεσα και είτε το γνωρίζατε είτε όχι.
 
Είτε διότι χειροκροτούσατε τον Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του ΄80, είτε χειροκροτούσατε κάποιον άλλον, πολιτικό ή κόμμα. Είτε χειροκροτούσατε τις κοινωνικοποιήσεις της δεκαετίας του ΄80, είτε δεν χειροκροτούσατε, αλλά δεν κάνατε τίποτα προκειμένου να πειστεί ο μέσος πολίτης ότι ο δρόμος του υπαρκτού σοσιαλισμού είναι μια φαντασίωση που δεν θα έχει αίσιο τέλος.
 
Όλοι εσείς που ψηφίζατε και παίρνατε τις αποφάσεις τότε, έχετε την ευθύνη και θα πρέπει να θυσιαστείτε, για να έχουν μέλλον τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας και η αυριανή Ελλάδα.
Και υποθέτω ότι πολλοί από εσάς αντιλαμβάνεστε την ευθύνη που έχετε και υποθέτω ότι συμφωνείτε με αυτή τη θυσία. Αυτό όμως που φαντάζομαι ότι δεν συμφωνείται, είναι να θυσιαστείτε μεν, αλλά να μην πιάσει τόπο η θυσία σας.
 
Και εδώ τώρα είναι το μεγάλο πρόβλημα. Καλές οι θυσίες και οι σπονδές στους θεούς, αλλά αν δεν ακούνε (οι θεοί), τι νόημα έχει μια θυσία;

Έχω την αίσθηση, ότι όλα αυτά που κάνει η σημερινή κυβέρνηση δεν θα πιάσουν τόπο και η θυσία της γενιάς του πολυτεχνείου (που έχει την μεγάλη ευθύνη) θα πάει χαμένη. Και το λέω αυτό διότι πέραν από μια διαχείριση της καθημερινότητας (που είναι σημαντική, δεν λέω), δεν βλέπω πολλά που θα στρώνουν τον δρόμο στην αυριανή γενιά της Ελλάδας του αύριο.
 

Με λίγα λόγια, η σημερινή κυβέρνηση (αλλά και οι μελλοντικές κυβερνήσεις) θα πρέπει να έχουν σαν πρώτη προτεραιότητα να στρώσουν τον δρόμο για την αυριανή γενιά να μπορεί να παράγει, να επιχειρήσει και να παράξει πλούτο. Δεν θα πρέπει η σημερινή κυβέρνηση να έχει σαν μέλημα να τακτοποιήσει τους απολυμένους της ΕΡΤ, ή να διευθετήσει που θα γίνουν μετατάξεις στο δημόσιο, προκειμένου να απολυθούν όσο λιγότεροι είναι δυνατόν.
 

Η σημερινή κυβέρνηση θα πρέπει να αλλάξει τους νόμους, τους θεσμούς και το δικαστικό σύστημα, με σκοπό να παίρνονται πιο αξιοκρατικά οι αποφάσεις. Θα πρέπει να έχει σαν πρώτο μέλημα να σταματήσει η κομματοκρατία στην πολιτική ζωή, να κάνει την Ελλάδα πιο δημοκρατική, να δώσει περισσότερες εξουσίες στη βουλή (που όπως έχουμε πει είναι διακοσμητικό στοιχείο σήμερα) και πάνω από όλα, να αλλάξει τα ανώτατα δικαστήρια σε αυτή τη χώρα και να ακολουθήσει ένα πιο Αγγλοσαξονικό μοντέλο, αντί τα απολιθώματα της Γαλλικής επανάστασης που έχουμε υιοθετήσει και όλοι νομίζουν ότι έχουμε μια χώρα δικαίου.
 

Διότι αν δεν γίνουν όλα αυτά, όχι μόνο η θυσία της γενιάς του Πολυτεχνείου θα πάει χαμένη, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν θα καταφέρουμε να δώσουμε στην επόμενη γενιά τα εφόδια και την δυνατότητα να δουλέψουν και να παράξουν πλούτο, με σκοπό να ζήσουν έστω και λίγο καλύτερα από τη γενιά του Πολυτεχνείου, που κυριολεκτικά τα είχε όλα.