ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η χαρά του ζηλωτή

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Οταν άκουσα ότι μοναχός πέταξε μολότοφ στα ΜΑΤ στη Μονή Εσφιγμένου σκέφτηκα χουλιγκάνους και κουκουλοφόρους. Οταν διάβασα ότι η μονή ανακοίνωσε πως η φωτογραφία ήταν μοντάζ και ο μοναχός πέταξε απλώς ένα στουπί, προφανώς αναμμένο, είπα «πάει χάλασαν κι αυτοί». Κάνουν ό,τι κάνει ο κάθε πικραμένος συνδικαλιστής που τα σπάει, καταγγέλλουν τα «μέσα» για παραπληροφόρηση. Πλην όμως, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, κατέληξα πως η σύγκριση δεν στέκει. Διότι σε αντίθεση με τους ζηλωτές της αγανάκτησης και της εξέγερσης η Μονή δεν εξέδωσε ανακοίνωση για να καταγγείλει την «απρόκλητη» επίθεση από τις δυνάμεις της καταστολής, ούτε επικαλέστηκε το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα των μοναχών της να αμύνονται απέναντι στη βία του νόμου. Ούτε ζήτησαν από τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, και τον σωφέρ του γείτονα να βγουν στην τηλεόραση για να πουν ότι τα παιδιά υποφέρουν, πεινούν και τι να κάνουν κι αυτά, μες την απελπισία τους, να μην πετάξουν κι ένα στουπί;

Οι ζηλωτές δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο νεαρός βλαστός που το 2012 έκαιγε τα ιστορικά κτίρια του κέντρου κάποιον ήθελε να εκδικηθεί, κάτι δεν του πήγαινε, ανήκε, κατά τον προοδευτικό λυρισμό παντός καιρού στη γενιά που της έκλεψαν το μέλλον. Ηξερε πως δεν επρόκειτο να συλληφθεί, όπως δεν συνελήφθησαν και οι δολοφόνοι της Μαρφίν, με αποτέλεσμα η αδέκαστη Δικαιοσύνη να αρκεστεί σε υποκατάστατα ενόχων. Ο ίδιος νεαρός βλαστός σήμερα ενδέχεται να έχει φύγει για το εξωτερικό ή να εργάζεται με μπλοκάκι και, παρ’ ότι μισεί την επιχείρηση στην οποία εργάζεται δεν του περνάει από το μυαλό να την κάψει για να μην μείνει άνεργος. Ωρίμασε που λένε. Ο μοναχός όμως ξέρει πως θα περάσει όλη την επίγεια ζωή του στο κονάκι της Εσφιγμένου. Δεν έχει εναλλακτική, ούτε παριστάνει τον αδικημένο. Πιστεύει σε ό,τι πιστεύει και αυτό υπερασπίζεται με όσα μέσα διαθέτει.

Θα μου πείτε αυτή η πίστη, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί οι άγιοι άνθρωποι, δημιουργεί σαλούς. Γι’ αυτούς ο δυτικός κόσμος είναι η επικράτεια του σατανά και σε αντίθεση με τους κοσμικούς αδελφούς τους, τους αδούλωτους επαίτες που καταριούνται την Δύση, αλλά ζουν από τα δανεικά της, αυτοί της μονής Εσφιγμένου δεν δέχονται να εισπράξουν τα αργύρια του Εωσφόρου. Δεν αναφέρουν στις λειτουργίες τους το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχη από τότε που άρχισε τις συνομιλίες με τον Πάπα. Θεωρώντας, όπως ο άγιος Πειραιώς ότι ο επίσκοπος Ρώμης είναι παράνομος αντιμετωπίζουν ως χειρονομία υποκρισίας τη συγγνώμη του Ιωάννη Παύλου Β’ για τις ασχήμιες των σταυροφόρων. Δεν διδάχθηκαν από τις επιστημολογικές προόδους της κομμουνιστικής θεολογίας που αποφάσισε πως πρέπει επιτέλους να μνημονεύεται ο Ζαχαριάδης στις λειτουργίες.

Επειδή, φίλοι αναγνώστες, υποψιάζομαι πως έχετε αρχίσει να με αντιμετωπίζετε ως παλαιοημερολογίτη δηλώνω υπευθύνως πως τον Δεκαπενταύγουστο τον εορτάζω στις 15 Αυγούστου ακριβώς. Ούτε μια μέρα πριν, ούτε μια μέρα μετά. Απλώς παρακολουθώντας τα επεισόδια στο Αγιον Ορος σκέφτηκα ότι είναι πραγματικά άδικο να τα εντάξουμε στην κατηγορία της θεσμοθετημένης βίας που ασκεί όποιος αισθάνεται ότι θίγονται τα «κεκτημένα του δικαιώματα», ο εγωισμός του κάθε πικραμένου της κοινωνικής κατάρρευσης. Το Ορος, στην καλή του εκδοχή, είναι ένα κομμάτι παγιωμένου χρόνου που έχει επιζήσει στους καιρούς της τυφλής προόδου. Τις αντιστάσεις των μοναχών δεν μπορούμε να τις κρίνουμε με τους όρους της δικής μας, ανέξοδης, γραφικότητας.

 

Ναι. Σκέφτομαι την εικόνα εκείνης της αγωνίστριας της ΕΡΤ που έβγαλε την μπλούζα της στα δικαστήρια. Προφανώς ήθελε να δείξει στην παγκόσμια κοινή γνώμη ότι είναι έτοιμη να φτάσει στα άκρα όμως, την τελευταία στιγμή, μια φωνή μέσα της τής είπε τρυφερά: «Και τα άκρα έχουν τα όριά τους». Και έμεινε με τον στηθόδεσμο