Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Οι άνθρωποι της «κουλτούρας» και της υψηλής «πχιότητας» (έτσι πρόφερε
τη λέξη ο Σημίτης) πάντα είχαν έναν κακό λόγο να πουν για τον Σεφερλή.
Από την πρώτη εκπομπή του στην τηλεόραση, όπου υποδυόταν τον αλλόκοτο
ταξιτζή, έως τις παραστάσεις του στο Δελφινάριο, η συνομοταξία των
κρατικοδίαιτων σνομπ τον απεχθανόταν και το έδειχνε.
«Φτηνός, χυδαίος,
λαϊκούρα, αντιγραφέας» και άλλοι πολλοί παρόμοιοι ονειδισμοί
εκτοξεύονταν εναντίον του, κατά ριπάς, από τις συστοιχίες του βαρύτατου
πυροβολικού των πυροβολημένων της πλατείας Κολωνακίου. Στη θέση τους -αν
είχα και τα μυαλά τους- το ίδιο θα έκανα. Ο Σεφερλής ήταν η ζωντανή
απόδειξη ότι η τέχνη (καλή, κακή, μέτρια ή ανυπέρβλητη) μπορεί να ζήσει
εκτός του κρατικού μισθολογίου, εκτός ΜΚΟ, εκτός επιχορηγήσεων, εκτός
οικημάτων του υπουργείου Πολιτισμού, που χαρίζονται αφειδώς σε
ανύπαρκτους ρεμπεσκέδες. Ακολούθησε μια συνταγή, η οποία στις μέρες μας
φαντάζει εξωπραγματική: Κάνεις μια ταινία, σίριαλ ή παράσταση δίχως τα
τάλαρα του κράτους. Τα θέτεις στην κρίση του κοινού κι αυτό, αν θέλει,
σε χρηματοδοτεί μέσω της τηλεθέασης ή του εισιτηρίου. Στην Ελλάδα αυτό
ακούγεται πιο ακραίο από επιστημονική φαντασία...
Σπαζοκλαμπάνιας
Οι κουλτουριάρηδες, που εδώ και δεκαετίες ζουν εις βάρος των Ελλήνων
σαρκάζοντας, υβρίζοντας και αποδομώντας τα όσια και τα ιερά μας, βρήκαν
τον μπελά τους στα νηπιαγωγεία, στα δημοτικά, στα γυμνάσια και τα
λύκεια. Η κυριαρχία τους στους μπερδεμένους και αλαφιασμένους ενήλικες,
μεσήλικες και υπερήλικες ήταν δεδομένη. Οσοι δεν είναι νέοι «ψαρώνουν»
μπροστά στην «αυθεντία», ακόμα κι αν αυτή «βαφτίστηκε» έτσι σε γραφεία
εργολάβων καναλαρχών, σε διευθύνσεις πρεσβειών και σε φεστιβάλ
«υπερηφάνειας» που αρέσουν στον Μπουτάρη. Οι πιτσιρικάδες, όμως, νιώθουν
(κακώς) ότι δεν χρωστούν δίφραγκο ούτε καν στους γονείς τους. Στις
«αυθεντίες» θα κωλώσουν;
Αν κάτι τους φανεί μπούρδα, θα το πουν. Σαν τον
ανήλικο του παραμυθιού που αποκάλυψε το προφανές: «Ο βασιλιάς είναι
γυμνός!» Οπότε, το ειδικό βάρος των κηνσόρων της κρατικοδίαιτης
σαχλαμάρας εξαϋλώθηκε στις αλάνες που παίζουν τα παιδιά, στα σχολεία,
στις καφετέριες και στα φροντιστήρια.
Εκεί ιδρύθηκε και η αυτοκρατορία
Σεφερλή. Ο νεαρόκοσμος ουδέποτε βαρέθηκε να ζαλίζει τους πάντες
επαναλαμβάνοντας τις ατάκες και τις γκριμάτσες του. Το «καλό, ε;», το
«σωστός;» και το «ναι, με ακούτε; Ο σπαζοκλαμπάνιας είμαι» ήταν οι
ταφόπλακες της μεταπολιτευτικής υποκρισίας και σοβαροφάνειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου