Tης Χριστινας Κοψινη
«Τι να κάνω κυρία μου, ήμουν σε αναρρωτική, αλλά ήλθα να βοηθήσω τη
συνάδελφο γιατί είμαστε μόνο δύο άτομα», απάντησε η προϊσταμένη. Και με
μια κίνηση έκανε πίσω το μαλλί για να μου δείξει την τομή από το
πρόσφατο χειρουργείο.
«Μα, γιατί δεν φεύγετε; ...Σε τέτοια
κατάσταση;»
«Δύο μερούλες, και μετά...» (έκανε το νεύμα το αποχωρισμού με
το χέρι, εννοώντας σύνταξη ή διαθεσιμότητα κι ας μην την κάνω ούτε
πενήντα πέντε).
ΙΚΑ Νέου Κόσμου.Κτίριο παλιό και μουντό. Ισα που
προλαβαίνω. Η ανακοίνωση, σαφής: «Λόγω συγχώνευσης με το κατάστημα της
Αμφιθέας, οι υπηρεσίες δέχονται μόνο μέχρι τις 12».
Στην ουρά, λοιπόν. Με μητέρες που πήγαν το παιδί για εμβόλιο στον πρώτο
όροφο, αλλά διαπίστωσαν ότι η καρτέλα δεν είχε ΑΜΚΑ και τώρα τρέχουν. Με
υποψήφιους συνταξιούχους που τόλμησαν να παρακάμψουν τον δικηγόρο γιατί
δεν ήθελαν να δώσουν τα 3 κατοστάρικα (λένε κάποιοι ότι το ένα από αυτά
πάει στον υπάλληλο που επισπεύδει τον έλεγχο) και τώρα περιμένουν
ενάμιση χρόνο να προσμετρηθούν τα ένσημα για τη διαδοχική σύνταξη. «Α,
δεν πήρατε την πρόωρη;», αναρωτιέται κάποιος.
Στεντόρεια η φωνή της: «Κανείς δεν θα μπει χωρίς νούμερο. Είπα τέλος.
Βιαζόμαστε, o κόσμος μετακομίζει κι εμείς πρέπει να καθαρίσουμε τα
γραφεία». Φωνάζει, εξετάζει αιτήσεις, μπαινοβγαίνει και αναζητεί μονίμως
στυλό ανάμεσα σε στοίβες χαρτιών για να υπογράψει μια βεβαίωση που
πρέπει να προσκομίσει ασφαλισμένος στον ΟΑΕΔ.
«Δεν θα έπρεπε όλα αυτά να είναι μηχανογραφημένα;»
«Μα σε ποια Ελλάδα
ζεις; Εμείς το ξεκινήσαμε, το υποστηρίξαμε, αλλά αυτοί το παράτησαν στο
έλεος του Θεού. Να, δες αυτόν τον υπολογιστή, τον έφερα από το σπίτι μου
γιατί με το καβουρντιστήρι (μου δείχνει ένα άλλο παρατημένο) δεν μπορώ
να δουλέψω», εξηγεί και πετάγεται έξω να αποστομώσει έναν απείθαρχο που
επιμένει να εισέλθει στα ενδότερα χωρίς αριθμό προτεραιότητας.
Ξεχωρίζω λέξεις: επίδομα, ένσημα, ανεργία, μητρότητα, πλασματικά, ποσό
εξαγοράς...
«Θα περιμένετε. Ολα εδώ είναι με σειρά προτεραιότητας.
Παίρνω δελτία από τη διαδοχική, μετά από την πρόωρη», δηλώνει η
υπάλληλος που ασχολείται με την ανακεφαλαίωση των ενσήμων.
«Μα σας τα
κατέθεσα πριν από ένα χρόνο», διαμαρτύρεται κάποιος άλλος, «δώστε μου
μια ένδειξη για το πότε».
«Το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Μπορεί να πάρει ακόμη ένα χρόνο», απαντάει εκείνη.
Ο κόσμος αραιώνει. Ο βόμβος μειώνεται. Το ηθικό σμπαράλια. Δύο χρόνια
αναμονή στο ΙΚΑ, τρεις μήνες στο τελευταίο Ταμείο. Πόσο για το
καθαρογράψιμο της απόφασης; Οσο για την επικουρική... Είναι βέβαιο ότι
μετά το 2015 θα πάρω σύνταξη. Μήπως να έβρισκα εκείνον τον δικηγόρο»;
Διότι στο κατεστραμμένο από το φαγοπότι της μίζας μετά το 1980 και των
ρουσφετιών ΙΚΑ, που επαίρεται ότι είναι έτοιμο να αναλάβει την είσπραξη
οφειλών κι άλλων Ταμείων, η σύνταξη παραμένει τιμωρία για τους αθώους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου