ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Γράφει η ΑΡΤΕΜΙΣ ΚΑΠΟΥΛΑ
Είδα τα βίντεο με τους σακατεμένους ανθρώπους
να κείτονται καταμεσής του δρόμου. Διάβασα δεκάδες άρθρα για τα σύγχρονα
σκλαβοπάζαρα, τις αιματοβαμμένες φράουλες, τον ρατσισμό και την
εκμετάλλευση. Παρακολούθησα δελτία ειδήσεων, δημοσιογράφους και
εφημερίδες να κονταροχτυπιούνται για το καλύτερο πλάνο, τον πιο
ευφάνταστο τίτλο. Άκουσα την πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου σύσσωμη και
όπως πάντα καθυστερημένη να δηλώνει ότι θα παρθούν όλα τα απαραίτητα
μέτρα και να καταδικάζει. Να μιλά για μεμονωμένα περιστατικά.
Ντράπηκα. Και σκέφθηκα ότι δεν υπάρχει σωτηρία σε μια χώρα που εθελοτυφλεί, που δεν αφουγκράζεται και δεν βλέπει τις δεκάδες Μανωλάδες που υπάρχουν γύρω μας.
Τα εκατομμύρια ανέργους-θύματα αυτής της χώρας. Τους χιλιάδες κατ΄ επίφαση εργαζόμενους. Ανθρώπους που δουλεύουν απλήρωτοι εδώ και μήνες μη τολμώντας να πουν κουβέντα, προσδοκώντας μιαν ανάπτυξη που έχασε έναν δρόμο που δεν της άνοιξε κανείς. Προτιμώντας το απλήρωτος από το άνεργος. Ανθρώπους ανασφάλιστους που υποκύπτουν σε εκβιασμούς καθημερινά για ένα μεροκάματο της πείνας. Για κείνους που με χρόνια προϋπηρεσία απολύονται και ξαναπροσλαβάνονται εν μια νυκτί για να πληρωθούν με το βασικό των 486 ευρώ. Που ξεροσταλιάζουν έξω από τον ΟΑΕΔ παρακαλώντας για μια θέση εξαμήνου. Που δέχονται τη δοκιμαστική περίοδο του ενός μήνα για να μην προσληφθούν ποτέ, να μην πληρωθούν ποτέ και να αντικατασταθούν την επομένη. Για κείνους που περιμένοντας για μια θέση εργασίας μαθαίνουν ότι τη δουλειά την πήρε αυτός που πρόσφερε τον εαυτό του με το μικρότερο μεροκάματο. Σύγχρονοι πλειστηριασμοί ζωών.
Υπάρχουν παντού γύρω μας. Είναι πολλοί. Και είναι μόνοι. Κανένας δεν θα μιλήσει για αυτούς, καμιά κάμερα δεν θα τους απαθανατίσει. Δεν έχουν συνδικάτα, δεν έχουν εκπροσώπους, είναι απλά νούμερα του ιδιωτικού τομέα. Νούμερα. Ποιος θυμάται τα νούμερα; μόνο ο πρωθυπουργός στον ανήσυχο ύπνο του. Και οι υποχρεώσεις τους.
Δεν είναι επίορκοι για να συζητηθούν σε παράθυρα. Ο τηλεοπτικός χρόνος που τους αντιστοιχεί δεν είναι καν 15 λεπτά δημοσιότητας. Εκτός και αν ανέβουν σε κανένα περβάζι απειλώντας να πέσουν και αν έχουν διαλέξει το σωστό timing, εκεί, γύρω στις οχτώ.
Δεν έχουν τραύματα να δείξουν. Οι δικές τους πληγές είναι αόρατες, ματώνουν καθημερινά, αίμα και πύον στάζουν, θυμό και αγανάκτηση, αλλά έμαθαν να τις κρύβουν. Από φόβο, ντροπή και αξιοπρέπεια.
Όχι, δεν πίνουν βρώμικο νερό. Ζούνε βρώμικες ζωές γεμάτες συμβιβασμούς και υποδούλωση. Κοιμούνται ακόμα σπίτια τους, αλλά όλοι τους ακούν να τριγυρνούν μέσα στη νύχτα σεργιανίζοντας την αγωνία τους από δωμάτιο σε δωμάτιο. Είναι νέοι, είναι μεσήλικες, είναι το άνεργο δυναμικό εργατικό αυτής της χώρας που ξαγρυπνά.
Δεν ζουν. Επιβιώνουν. Έχουν από καιρό σκίσει τα πτυχία τους, έχουν ξεπουλήσει τα όνειρά τους, τη ζωή τους. Επιβιώνουν και ψάχνουν. Μόνο ψάχνουν. Μια οποιαδήποτε δουλειά. Ένα μεροκάματο. Ψάχνουν δανεικά, έναν τρόπο να πάνε τη ζωή τους μια μέρα ακόμα παρακάτω. Ψάχνουν μέσα στη μοναξιά τους το κουράγιο τους. Σιωπούν όχι γιατί το διάλεξαν, αλλά γιατί τους το επέβαλλαν. Τα νούμερα δεν έχουν φωνή. Έχουν μόνο συσσωρευμένη οργή που κοχλάζει. Μια οργή που υποδουλώνει τη λογική, γεμίζει τις ψυχές με δηλητήριο και καρκινώματα. Δουλεύει ύπουλα, υποθάλπτει τη βία, γεννά αυγά και ζεσταίνει φίδια στους κόρφους μας.
Όσο οι άνεργοι αυτής της χώρας ξαγρυπνούν, κανένας δεν δικαιούται τον ύπνο του. Γιατί όταν ξυπνήσουμε και πέσουμε πάλι από τα σύννεφα, κανείς δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει τους θύτες από τα θύματα.
Ντράπηκα. Και σκέφθηκα ότι δεν υπάρχει σωτηρία σε μια χώρα που εθελοτυφλεί, που δεν αφουγκράζεται και δεν βλέπει τις δεκάδες Μανωλάδες που υπάρχουν γύρω μας.
Τα εκατομμύρια ανέργους-θύματα αυτής της χώρας. Τους χιλιάδες κατ΄ επίφαση εργαζόμενους. Ανθρώπους που δουλεύουν απλήρωτοι εδώ και μήνες μη τολμώντας να πουν κουβέντα, προσδοκώντας μιαν ανάπτυξη που έχασε έναν δρόμο που δεν της άνοιξε κανείς. Προτιμώντας το απλήρωτος από το άνεργος. Ανθρώπους ανασφάλιστους που υποκύπτουν σε εκβιασμούς καθημερινά για ένα μεροκάματο της πείνας. Για κείνους που με χρόνια προϋπηρεσία απολύονται και ξαναπροσλαβάνονται εν μια νυκτί για να πληρωθούν με το βασικό των 486 ευρώ. Που ξεροσταλιάζουν έξω από τον ΟΑΕΔ παρακαλώντας για μια θέση εξαμήνου. Που δέχονται τη δοκιμαστική περίοδο του ενός μήνα για να μην προσληφθούν ποτέ, να μην πληρωθούν ποτέ και να αντικατασταθούν την επομένη. Για κείνους που περιμένοντας για μια θέση εργασίας μαθαίνουν ότι τη δουλειά την πήρε αυτός που πρόσφερε τον εαυτό του με το μικρότερο μεροκάματο. Σύγχρονοι πλειστηριασμοί ζωών.
Υπάρχουν παντού γύρω μας. Είναι πολλοί. Και είναι μόνοι. Κανένας δεν θα μιλήσει για αυτούς, καμιά κάμερα δεν θα τους απαθανατίσει. Δεν έχουν συνδικάτα, δεν έχουν εκπροσώπους, είναι απλά νούμερα του ιδιωτικού τομέα. Νούμερα. Ποιος θυμάται τα νούμερα; μόνο ο πρωθυπουργός στον ανήσυχο ύπνο του. Και οι υποχρεώσεις τους.
Δεν είναι επίορκοι για να συζητηθούν σε παράθυρα. Ο τηλεοπτικός χρόνος που τους αντιστοιχεί δεν είναι καν 15 λεπτά δημοσιότητας. Εκτός και αν ανέβουν σε κανένα περβάζι απειλώντας να πέσουν και αν έχουν διαλέξει το σωστό timing, εκεί, γύρω στις οχτώ.
Δεν έχουν τραύματα να δείξουν. Οι δικές τους πληγές είναι αόρατες, ματώνουν καθημερινά, αίμα και πύον στάζουν, θυμό και αγανάκτηση, αλλά έμαθαν να τις κρύβουν. Από φόβο, ντροπή και αξιοπρέπεια.
Όχι, δεν πίνουν βρώμικο νερό. Ζούνε βρώμικες ζωές γεμάτες συμβιβασμούς και υποδούλωση. Κοιμούνται ακόμα σπίτια τους, αλλά όλοι τους ακούν να τριγυρνούν μέσα στη νύχτα σεργιανίζοντας την αγωνία τους από δωμάτιο σε δωμάτιο. Είναι νέοι, είναι μεσήλικες, είναι το άνεργο δυναμικό εργατικό αυτής της χώρας που ξαγρυπνά.
Δεν ζουν. Επιβιώνουν. Έχουν από καιρό σκίσει τα πτυχία τους, έχουν ξεπουλήσει τα όνειρά τους, τη ζωή τους. Επιβιώνουν και ψάχνουν. Μόνο ψάχνουν. Μια οποιαδήποτε δουλειά. Ένα μεροκάματο. Ψάχνουν δανεικά, έναν τρόπο να πάνε τη ζωή τους μια μέρα ακόμα παρακάτω. Ψάχνουν μέσα στη μοναξιά τους το κουράγιο τους. Σιωπούν όχι γιατί το διάλεξαν, αλλά γιατί τους το επέβαλλαν. Τα νούμερα δεν έχουν φωνή. Έχουν μόνο συσσωρευμένη οργή που κοχλάζει. Μια οργή που υποδουλώνει τη λογική, γεμίζει τις ψυχές με δηλητήριο και καρκινώματα. Δουλεύει ύπουλα, υποθάλπτει τη βία, γεννά αυγά και ζεσταίνει φίδια στους κόρφους μας.
Όσο οι άνεργοι αυτής της χώρας ξαγρυπνούν, κανένας δεν δικαιούται τον ύπνο του. Γιατί όταν ξυπνήσουμε και πέσουμε πάλι από τα σύννεφα, κανείς δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει τους θύτες από τα θύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου