KOIΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τι είναι η πατρίδα μας...

Των ΑΝΤΩΝΗ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΦΑΛΗ

 

«Δεν μπορείς να μεταφέρεις την πατρίδα σου στις σόλες των παπουτσιών σου», είπε ο Δαντόν όταν του πρότειναν να εγκαταλείψει τη Γαλλία μετά την καταδικαστική, σε βάρος του, απόφαση, λίγο πριν από την εκτέλεσή του τον Απρίλιο του 1794.

 

Ενας από τους σημαντικότερους ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης κατηγορήθηκε για οικονομικά σκάνδαλα και κατέληξε στην γκιλοτίνα παρέα με τους σημαντικότερους οπαδούς του.

Και ο μεν Δαντόν πέρασε στο Πάνθεον της Ιστορίας επειδή δεν μπόρεσε να χωρέσει τη Γαλλία στις σόλες του, αλλά, κάνοντας μια σύγκριση με το παρόν, αναρωτιόμαστε πόσο αφελής και ιδεολόγος υπήρξε -μαζί με χιλιάδες άλλους- για να πεθάνει τόσο άδοξα, όταν σήμερα όλη η χώρα του, «κι αυτά κι εκείνα», που λέει ο ποιητής, χωράνε και περισσεύουν σε ένα μικροσκοπικό «στικάκι» που κοστίζει ελάχιστα και κρύβεται ωραιότατα σε συρτάρια και τσέπες και σόλες Ferragamo.

Σήμερα, βέβαια, οι δικοί μας οικονομικοί -και όχι μόνο- «επαναστάτες» δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να μεταφέρουν το σύμπαν στα υπόγεια θησαυροφυλάκια της αλλοδαπής, χωρίς να κινδυνεύσουν από τους σύγχρονους Ροβεσπιέρους. Οι διαδρομές του χρήματος μέσα από τις αδιαφανείς και αμφιλεγόμενες πρακτικές του τραπεζικού συστήματος και η παγιωμένη αντίληψη της ατιμωρησίας, απομακρύνουν τον κίνδυνο της καρατόμησης και ενθαρρύνουν τους κάθε λογής αδίστακτους και άπληστους σαλτιμπάγκους να παρανομούν με τις ευλογίες της πολιτείας.

Σήμερα, φαινομενικά, κανείς δεν πολεμάει για το χρήμα... Κανείς δεν αναλώνεται σε κάτι τόσο εξόφθαλμα πεζό. Το έθνος για λογαριασμό των πολιτών, ερήμην τους και με τη βούλα τριακοσίων Γιρονδίνων, πολεμάει για τις ιδέες, τα ιδανικά και τις ανεκπλήρωτες εθνικές πραγματώσεις μέσα από άλλες διαδρομές, άλλο αν στο παρασκήνιο λυσσομανάει ένας ακήρυχτος πόλεμος χωρίς στρατό, χωρίς όπλα, αλλά με συνωμότες καλοντυμένους -sur mesure- και καλοταϊσμένους μέχρι σκασμού...

Αυτοί οι «fripons», δηλαδή οι έμπειροι, πανούργοι, αμείλικτοι και αδίστακτοι σύμβουλοι, είναι ό,τι πιο προκλητικό και απεχθές σε μια κοινωνία που χειμάζεται από την ανεργία και την ανέχεια. Ο,τι πιο εξόφθαλμα εξοργιστικό σε μια χώρα που παραπαίει. Ο,τι πιο αηδιαστικό σε ένα ευρωπαϊκό -τρομάρα μας- κράτος που παρωδεί τους νόμους και τη Δικαιοσύνη στήνοντας και ξεστήνοντας ικριώματα από τα οποία κρεμιούνται η νοημοσύνη και η κοινή λογική, την ώρα που αθωώνονται το θράσος, το ψέμα και η απάτη.

Το ξέρουμε, είμαστε όλοι κατάκοποι, θυμωμένοι, πανί με πανί. Εμπλεοι απορίας όπως ο αφηγητής στον «Μικρό Πρίγκιπα». Εχει συντριβεί το αεροπλάνο μας στην έρημο της ματαιοδοξίας μας, κι αντί για τον ονειροπόλο μικρούλη, συναντήσαμε το βόα που κρύβει τον ελέφαντα μέσα του. Σκαρφαλώσαμε στο βουνό για να δούμε τη γη και τους ανθρώπους κι αντικρίσαμε έρημο και βράχια. Ψάξαμε τη μικρή μας αλεπού, αλλά απαντήσαμε κλειδούχους κι εμπόρους. Αντί για νερό, βρήκαμε αλάτι.

Τι έχει μείνει σήμερα από την πατρίδα μας που να θυμίζει το ποίημα του Ι. Πολέμη; 

Τίποτα. Οι κάμποι μας γέμισαν φωτοβολταϊκά, τ' άσπαρτα ψηλά βουνά μαζί με τ' άστρα τα φωτεινά έγιναν αόρατα από την αιθαλομίχλη, τα ρηχά μας ακρογιάλια μπαζώθηκαν στο βωμό του «rooms to let» και τα αρχαία μνημεία αντιλαλούν από τα συνθήματα των αρχαιοφυλάκων που οσονούπω θα τα αλυσοδέσουν διαμαρτυρόμενοι για το ωράριο. Τίποτε και πάλι τίποτε.

Κι αν ο Πολέμης μάς πέφτει πολύ light, υπάρχει ένα άλλο ποίημα γραμμένο στη γλώσσα του Δαντόν και του Ροβεσπιέρου από τον Paul Eluard, που τιτλοφορείται «Ελευθερία», από το οποίο κρατάμε την τελευταία στροφή όπως τη μεταφράσαμε χωρίς φόβο αλλά με πάθος:

Και από τη δύναμη μιας λέξης

Ξαναρχίζω τη ζωή μου

Γεννήθηκα για να σε γνωρίσω

Για να πω τ' όνομά σου

Ελευθερία!

Η Ελευθερία είναι μέσα μας, είναι στο DNA μας, είναι πνευματική κατάσταση... Ούτε ο κύριος Τόμσεν ούτε η κυρία Μέρκελ ούτε οι ντόπιοι εντολοδόχοι μπορούν να μας στερήσουν ένα από τα λίγα αγαθά που δεν υπόκεινται σε φοροεισπρακτικούς κώδικες... Αφήστε το μυαλό σας ελεύθερο. Αφεθείτε στο άγριο συναίσθημα της ανατροπής και της παρόρμησης. Σκεφθείτε τα ξινισμένα μούτρα τους όταν τους στοχοποιεί ο χλευασμός σας και γελάστε. Ξεσκάστε με τα παθήματά τους όταν συγκρούονται στα διόδια της εξουσίας μόνο για τα νούμερα τηλεθέασης. Διαδώστε τις γκάφες, την αμορφωσιά, την έλλειψη κοινού γούστου.

Και γελάστε! Το γέλιο είναι το καλύτερο αγχολυτικό στην επαπειλούμενη εθνική παράκρουση. Και είναι τζάμπα! Χωρίς ρήτρες και ΦΠΑ.

Χωρίς dress code και password. Γιατί αν, ο μη γένοιτο, μπλοκάρουν το τσιπάκι της ατομικής μας κάρτας με τους κωδικούς του φόβου, της πατριδοκαπηλίας και του ψέματος, τότε μόνο μια λέξη μάς απομένει...

Αυτή που εκστόμιζε η μοναδική Σαπφώ Νοταρά όταν, εν μέσω σαλονίου, ξεχείλιζε από αγανάκτηση για τις αλλεπάλληλες κρεβατοκαβαλίκες... Μπουρλότο!