ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - ΚΥΠΡΟΣ: Από το θρίαμβο στην τραγωδία

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΚΡΟΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ 

Πολιτικού μηχανικού

 

Η απομείωση των τραπεζικών καταθέσεων του κυπριακού λαού, ύστερα από απόφαση του Eurogroup ως προϋπόθεση για τη χορήγηση δανείου ύψους 10 δισ. ευρώ, έρχεται να αναδείξει ως μυθεύματα τους ισχυρισμούς της κυπριακής ηγεσίας για τον πακτωλό του πλούτου που θα επέφερε η ανακήρυξη της ΑΟΖ.

Η αλήθεια είναι ότι με όσα ανακοινώνονταν κατά τρόπο διθυραμβικό, για τον ανταγωνισμό των ισχυρών για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στα όρια της κυπριακής ΑΟΖ, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι οι ενδιαφερόμενοι θα συνωστίζονταν ανταγωνιζόμενοι ποιος θα εξασφαλίσει εις βάρος των άλλων την εκμετάλλευσή τους. 

Αποδείχθηκε λοιπόν ανέφικτο, τουλάχιστον ένα μικρό μέρος του αναμενόμενου πακτωλού να προεξοφληθεί διασώζοντας τη χώρα; 

Πού χάθηκαν τώρα οι ενδιαφερόμενοι; Είναι τυχαίο ότι η νέα τραγωδία της Κύπρου συνέπεσε με τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις που αφορούν τα ενεργειακά της αποθέματα και τις προωθούμενες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή;

Από τότε που το πετρέλαιο αποτελεί την κύρια ενεργειακή ύλη, δηλαδή από το τέλος του 19ου αιώνα, η παγκόσμια κατανομή της ενεργειακής πρώτης ύλης διακρίνεται από την εξής αντίφαση:  

Υπάρχει άφθονη στις χώρες της περιφέρειας και όχι στις αναπτυγμένες χώρες της καπιταλιστικής μητρόπολης. Ομως η ενεργειακή εξάρτηση της μητρόπολης από την περιφέρεια δεν οδήγησε τις υπανάπτυκτες πετρελαιοπαραγωγούς χώρες στην ανάπτυξη, αλλά, αντίθετα, στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική καθυστέρηση. Ταυτόχρονα ο ανταγωνισμός των αναπτυγμένων χωρών, προκειμένου να εξασφαλίσει η κάθε μία υπέρ των συμφερόντων της την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, μετέβαλε τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες σε πεδίο πολεμικών συγκρούσεων ή εμφύλιων σπαραγμών. 

Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που να αμφισβητεί αυτή τη διαπίστωση σε Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική, ακόμη και στον Καύκασο, σε σημείο ώστε να προσλαμβάνει χαρακτήρα νομοτέλειας. 

Για να μπορέσει ένα κράτος να αξιοποιήσει τον ενεργειακό του πλούτο ή τη γεωπολιτική αξία που του προσφέρει η γεωγραφική του θέση, όπως στην περίπτωση της Κύπρου που συνδυάζει και τα δύο, χωρίς να μετατραπεί σε θέατρο εξελίξεων, πρέπει να διαθέτει την ισχύ να υπερασπισθεί τον πλούτο του και τη γεωπολιτική του αξία. Διαφορετικά, αυτά από ευλογία μετατρέπονται σε κατάρα. 

Γνωρίζει κανείς χώρα της Αφρικής ή της Μ. Ανατολής με ενεργειακές πηγές που να μην υφίσταται τη ληστρική εκμετάλλευση του πλούτου της;

Παραβλέποντας όλα αυτά, η πολιτική ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας επέχαιρε για τη διεθνοποίηση της κρίσης για τις ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, λησμονώντας τα συμπεράσματα της ιστορίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση της κρίσης στην Ανατολική Μεσόγειο ακόμη και μια πολεμική ανάφλεξη θα ήταν επιθυμητή, διότι θα έδινε την ευκαιρία στη Μ. Βρετανία και στη Γαλλία να επανέλθουν στην Εγγύς και στη Μέση Ανατολή και στη Γερμανία να πατήσει πόδι στην περιοχή, μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες στις αρχές του 20ού αιώνα. Είναι μάλιστα βέβαιο ότι η εμπλοκή τόσων δυνάμεων θα οξύνει στο έπακρον τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου αφ' ενός και Τουρκίας αφ' ετέρου, διότι οι χώρες που θα θεωρήσουν ότι δεν ικανοποιούνται τα συμφέροντά τους θα αξιοποιήσουν κάθε δυνατότητα για να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή. Ετσι, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των συμφερόντων στην περιοχή, η Ε.Ε. προσπαθεί να απεξαρτήσει την οικονομία της Κύπρου από τα ρωσικά κεφάλαια και τη ρωσική επιρροή, επικαλούμενη τον «υπερμεγέθη τραπεζικό τομέα» συγκριτικά με το ΑΕΠ της χώρας, ώστε να περιέλθει στην πλήρη εξάρτηση των Βρυξελλών.

Την ίδια κατάσταση δεν βιώνουμε στη χώρα μας με τις διαδικασίες πώλησης των ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ, όπου απροκάλυπτα επιχειρείται ο αποκλεισμός των ρωσικών «Gazprom» και «Sintez»; 

 Δεν ήταν γνωστός ο χαρακτήρας του τραπεζικού τομέα της Κύπρου το 2004 όταν εντάχθηκε στην Ε.Ε. ή το 2008 όταν εντάχθηκε στην Ευρωζώνη ως πληρούσα όλα τα οικονομικά κριτήρια; 

Ή μήπως δεν ήταν γνωστός ο παρασιτικός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας; 

Το συμπέρασμα είναι πως μέσω των μνημονίων η Γερμανία και οι άλλες ισχυρές ευρωπαϊκές δυνάμεις κατόρθωσαν να επιβάλουν καθεστώς πλήρους εξάρτησης και κατοχής στην περιοχή της Ευρώπης με τη μέγιστη γεωπολιτική αξία, λόγω της άμεσης γειτνίασής της με τις εξελίξεις στην Εγγύς και τη Μ. Ανατολή.