ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Γιατί δεν απολύονται οι άχρηστοι και τεμπέλιδες δημόσιοι υπάλληλοι;


Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας, πιστεύω, ο οποίος να μην έχει στην οικογένεια ή στο φιλικό του περιβάλλον τουλάχιστον έναν άνεργο. 

Επίσης, δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας, ο οποίος να μην έχει ή είχε έναν δημόσιο υπάλληλο.


Οι πιό «ψαγμένοι» καταλάβατε ήδη τον πυρήνα της σκέψης μου. Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, αν είστε άνεργοι, αντιλαμβάνεστε ότι η ανεργία είναι ένας μικρός θάνατος. Ένας ψυχικός θάνατος.


Όσοι δεν είστε άνεργοι, και μακάρι να είστε οι περισσότεροι, κλείστε τα μάτια και φανταστείτε να σταματά ξαφνικά ένα πρωί το «ρολόι» του βιοπορισμού, της αξιοπρέπειας, της ελπίδας, της δημιουργικότητας.


Πάνω από 1.500.000 άνθρωποι την ώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο, δεν έχουν δουλειά. Από παιδιά 18 ετών έως ανθρώπους λίγο πριν από τη σύνταξη. Άνθρωποι με πάθος, ιδέες, μόρφωση, δημιουργικότητα, όρεξη για δουλειά.


Στην άλλη όχθη – και με καμία διάθεση κοινωνικού αυτοματισμού – πάνω από 1.000.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Η ιερή αγελάδα της πατρίδας μας. Αρκετοί απ αυτούς τεμπέληδες, άχρηστοι, με μαϊμού πτυχία, επικίνδυνοι κακοποιοί, όπως ο τύπος που προχθές μετέφερε δεκάδες κιλά ναρκωτικά με… το αυτοκίνητο της υπηρεσίας.


Το έχω ξαναγράψει, ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος, ένας άνθρωπος του μόχθου και της τιμιότητας. Μία υπερήλικη θεία μου ήταν δημόσια υπάλληλος με καθημερινή σκληρή δουλειά σε υπουργείο. Ένας αγαπημένος μου φίλος είναι δημόσιος υπάλληλος, με πλήρες επτάωρο χωρίς ανάσα σε ταμείο ΔΕΚΟ. Βλέπω κάθε μέρα καταπληκτικούς δημοσίους υπαλλήλους και τους θαυμάζω να εργάζονται άοκνα και ουσιαστικά γιά την εξυπηρέτηση του πολίτη.


Σε νοσοκομεία γιατρούς, σε γκισέ εφοριών, σε αστυνομικά τμήματα, σε δημόσιες υπηρεσίες. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, το σύστημα θα είχε καταρρεύσει.


Όμως, συναντώ και δημοσίους υπαλλήλους, που αποτελούν ντροπή και ζούνε σε βάρος ανέργων και φτωχών ανθρώπων. Επίορκους. Αργόμισθους. Καταχραστές δημοσίου χρήματος. Βολεμένους συνδικαλιστές των κομματικών στρατών.


Αναρωτιέμαι πολύ απλά. Γιατί όλοι αυτοί δεν απολύονται σήμερα; Γιατί όλοι αυτοί εξακολουθούν να δυναμώνουν τη μηχανή της αδράνειας; Γιατί δεν καταργείται ένας άχρηστος δημόσιος οργανισμός; Γιατί η τριμερής κυβέρνηση εξακολουθεί να προστατεύει το πελατειακό κράτος; Γιατί οι πολιτικοί «κανίβαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν αυτό το ανοσιούργημα;  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το κράτος που θα έπρεπε να έχουμε

Επιστημονικός διευθυντής του ΙΣΤΑΜΕ, αρθρογράφος, συγγραφέας. 
(Πρόσφατο βιβλίο του το «Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, ο φιλόσοφος της πεφωτισμένης δημοκρατίας» από τις εκδόσεις «Πόλις»)

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε την οικονομική κρίση ως κεραυνό εν αιθρία. Γι' αυτό και άργησε να καταλάβει όχι μόνο το βάθος της, αλλά και βρέθηκε χωρίς τα κατάλληλα ερμηνευτικά εργαλεία. Αυτή η απουσία ερμηνευτικών εργαλείων είναι ιδιαίτερα εμφανής στη σημερινή αντιμετώπιση των προβλημάτων του ελληνικού δημόσιου χώρου. 

Ο δημόσιος τομέας δεν αντιμετωπίστηκε ως ο χώρος που ενεργεί και λειτουργεί ως διαμεσολαβητής μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και της ελεύθερης αγοράς, ως ο χώρος που με ορθολογικό τρόπο καλείται με την προσφορά υπηρεσιών του να αναδιανέμει τον παραγόμενο στην κοινωνία πλούτο και να μειώσει τις ανισότητες.

Αντιθέτως, αντί να είναι ο αναδιανομέας του παραγόμενου πλούτου, λειτούργησε ως ο κύριος παραγωγός πλούτου. Φθάσαμε έτσι να θεωρούμε πως Δημόσιο είναι να παράγει το κράτος φως, νερό και τηλέφωνα και όχι εκείνος ο χώρος που αφενός καλείται να ελέγχει τους εξωτερικούς όρους παραγωγής και αφετέρου να παρέχει δωρεάν ποιοτικές υπηρεσίες, σε όσους το επιθυμούν, κυρίως στους τομείς υγείας, παιδείας, συγκοινωνιών και ατομικής ασφάλειας.

Το Δημόσιο αντιμετωπίστηκε ως πολιτικό λάφυρο για το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Αυτό όμως το λάφυρο ήταν ένας «γυμνός βασιλιάς». Κανείς δεν τολμούσε να αναγνωρίσει τη γύμνια αυτού του βασιλιά, ο οποίος παρουσίαζε ως δημόσιο συμφέρον το συντεχνιακό πνεύμα και τη μετατροπή του κράτους σε βιομήχανο.


Η λογική του κράτους-λάφυρου και του Δημόσιου ως καταφυγίου συντεχνιών είχε συνέπειες και όσον αφορά τη συμπεριφορά των λειτουργών του Δημοσίου προς τους πολίτες.

Ανιση και αγενής μεταχείριση, καθυστερήσεις στην προσφορά υπηρεσιών, αδικίες, αυθαίρετες αποφάσεις, σκόπιμες γραφειοκρατικές απαιτήσεις οι οποίες έκαναν αναγκαία (γρηγορόσημο, φορολογικές διευθετήσεις) τη διαπροσωπική συναλλαγή είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.

Ολα αυτά συνέτειναν στο να μη συζητούμε σήμερα για το πώς θα ντύσουμε τον βασιλιά, αλλά για το πώς θα τον «κοντύνουμε». Ολο και πληθαίνουν οι ρηχές φωνές που ζητούν την κατάργηση όχι του Δημοσίου που είχαμε αλλά του Δημοσίου που θα έπρεπε να έχουμε.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια...


Η τελεσίδικη απόφαση εξεδόθη προ ημερών, αλλά τα αδικήματα τελέστηκαν προ δεκαπενταετίας, γλαφυρό παράδειγμα πώς βλέπουν κάποιοι πολιτικοί τον κρατικό μηχανισμό (ως «τσιφλίκι» τους), πώς αντιμετωπίζουν πολλοί ψηφοφόροι τους πολιτικούς (ως «θεούς» οι οποίοι ικανοποιούν πάραυτα τις αξιώσεις τους), πώς αντιλαμβάνονται αρκετοί πολίτες το Δημόσιο (ως «αγελάδα» που δεν στερεύει όσο κι αν αρμέγεται). 

 Τέως βουλευτής και συνεργάτης του καταδικάστηκαν αμετάκλητα από τον Αρειο Πάγο σε κάθειρξη πέντε ετών για απάτη κατ' επάγγελμα και κατά συνήθεια. 

Ποια ήταν η απάτη; 

Αποσπούσαν από ψηφοφόρους μεγάλα χρηματικά ποσά με την υπόσχεση ότι θα διόριζαν τα παιδιά τους στο Δημόσιο.

Συγκεκριμένα, από τον Μάρτιο έως τον Σεπτέμβριο του 1997 τέως βουλευτής «με υψηλές γνωριμίες» και επιχειρηματίας φίλος του «με μεγάλη οικονομική επιφάνεια» έλαβαν από εννέα οικογένειες συνολικά 73.366 ευρώ (25 εκατ. δρχ.) για να διορίσουν τα παιδιά τους σε υπουργεία, ΝΠΔΔ, ΟΤΑ, τράπεζες ή άλλους οργανισμούς. Οι εύπιστοι εκλογικοί πελάτες, μαζί θύματα της κομματικής αισχροκέρδειας και συμμέτοχοι στην επονείδιστη συναλλαγή, προσεπικύρωσαν τη συμφωνία καταθέτοντας σε τραπεζικό λογαριασμό από 4.402 έως 13.205 ευρώ έκαστος (1,5 - 4,5 εκατ. δρχ.), και ανέμεναν. Οι διορισμοί φυσικά ποτέ δεν ήρθαν και τα χρήματα ουδέποτε επεστράφησαν, παρά τις συνεχείς οχλήσεις...

Μέσα στα τελευταία 15 χρόνια δεν έχουν αλλάξει πολλά. Ακόμη και σήμερα εφαρμόζεται η αρχαιότερη μέθοδος ψηφοθηρίας, οι παροχές, και οι προεκλογικοί «αγώνες» είναι μέτωπο όπου όλα επιτρέπονται, ακόμη και η υποκρισία και το ψεύδος. Και σήμερα υπάρχουν βουλευτές (όπως βεβαίως και άλλοι, χρηστοί, που επιτελούν τίμιο έργο) οι οποίοι απασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με την απόσπαση ρουσφετιών από τους υπουργούς, που μάχονται όχι για τα κοινά αλλά για τα προσωπικά συμφέροντα της πελατείας τους. Μιλούν για λιγότερο κράτος, αλλά στην πραγματικότητα επιδιώκουν περισσότερο κράτος για να υπηρετεί καλύτερα ποικιλώνυμα συμφέροντα. Κατά τη συζήτηση σημαντικών νομοσχεδίων στη Βουλή πολιορκούνται από διαμεσολαβητές που αξιώνουν ευνοιοκρατικές τροπολογίες. Αναλαμβάνουν να τις «περάσουν», μεταμορφώνοντας έναν απλό νόμο σε συνονθύλευμα άσχετων ρουσφετολογικών προσθηκών, σε λαβυρινθώδη κρύπτη συναλλαγών. Σε έναν νόμο γρίφο, φαυλοκρατικό και βλαπτικό για το σύνολο.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Βασίλη, κουράγιο


Είμαι ο Γιάννης Παπαδημητρίου, ο δημοσιογράφος από την Καθημερινή και το protagon.gr, που τον είχες διώξει άρον-άρον από το πολιτικό σου γραφείο. Τότε, η δικαιολογία που προφασίστηκες ήταν ότι οι ερωτήσεις μου δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αρνήθηκες να ασχοληθείς με τα ποταπά ερωτήματά μου. Εσύ, ένας δήμαρχος περιωπής, που ισχυριζόσουν ότι άλλαξες τη Θεσσαλονίκη, δεν καταδεχόσουν να απαντήσεις. Ούτε για τον ορθολογισμό, την εταιρεία που είχε εγκαταστήσει το διπλογραφικό σύστημα στο Δήμο, ούτε για τη γνωριμία σου με τον Παναγιώτη Σαξώνη, ούτε για τον τρόπο που διαχειριζόσουν το δημόσιο χρήμα. Η σιωπή σου, αν και ήταν αλαζονική, έζεχνε από ενοχή. Μάλιστα, όχι μόνο δεν μου είχες απαντήσει, αλλά έβαλες δικούς σου ανθρώπους να μας βομβαρδίζουν με σχόλια, υβριστικά και μη, φωνάζοντας για την αθωότητά σου. 

Να με συγχωρείς για τον ενικό, μη θεωρήσεις ότι δεν σε σέβομαι ή ότι δεν σε θαυμάζω. Απλώς, τρία χρόνια τώρα που ασχολούμαι με την υπόθεσή σου, νιώθω μια ιδιαίτερη οικειότητα. Θυμάμαι, στην τελευταία σου συνέντευξη ως δήμαρχος, στο καινούριο δημαρχιακό μέγαρο - ναι, δικό σου έργο - τη νοσταλγία να χορεύει στα μάτια σου. Ήξερες ότι η κυριαρχία σου τελειώνει. Τότε, είχα λυπηθεί. Έβλεπα τον καβαφικό άντρα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Αγέρωχο, μα φοβισμένο για το τέλος. Θυμάμαι να κάθομαι απέναντί σου στο γραφείο, να φοράς την κλασική καρφίτσα και τα λουστρίνια και να με αντιμετωπίζεις με ευγενική αδιαφορία, θεωρώντας ότι είμαι μια κουφάλα από αυτές που χρειάζονταν σφράγισμα. Όπως σφράγιζες τα ανομήματά σου, που ποτέ δεν παραδέχτηκες. 

Μα, τι λέω, τι να παραδεχτείς;

Θυμάμαι, νεοφερμένος πέρσι στη Θεσσαλονίκη, είχα πάρει σβάρνα τους τοπικούς δημοσιογράφους να μου δώσουν στοιχεία για σένα. «Εγώ δεν έχω κάνει κανένα λάθος. Δεν μετανιώνω για τίποτα», είχες πει σε συνάδελφο από την εφημερίδα «Μακεδονία», όταν τόλμησε να σε ρωτήσει τι λάθη έχεις κάνει στην πριγκιπική σου δωδεκαετία. Θυμάμαι και τους ανθρώπους μέσα στη δημόσια υπηρεσία που προσπαθούσα να τους προσεγγίσω για να βγάλω καμιά χρήσιμη πληροφορία. Μιλούσαν εύκολα, μιλούσαν με μίσος για τον ατσαλάκωτο δήμαρχο, παραληρούσαν. Κρατούσα μικρό καλάθι, δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Κακοήθεια σκέφτηκα, ίσως να σε ζήλευαν. Μιλούσαν οι περισσότεροι, ήθελαν όμως να κρατήσουν την ανωνυμία τους. Κάποιοι, έπιναν κι αυτοί καφέ από τις 150 καφετιέρες που είχατε παραγγείλει μέσα σε ένα χρόνο. Ωστόσο, οι πιο πολλοί φοβόντουσαν. Φοβόντουσαν μήπως το σύστημα «Παπαγεωργόπουλου» τους απολύσει, μήπως λειτουργήσει εκδικητικά.

Έμαθα για την ισόβια κάθειρξη οδηγώντας. Δυστυχώς, οι δικαστές δεν τυφλώθηκαν από τη λάμψη των μεταλλίων σου, δεν σου αναγνώρισαν πρότερο έντιμο βίο. Από το πρωί, οι ρουφιάνοι σου είναι κρυμμένοι, έχουν λουφάξει. Δεν απειλούν, τρέχουν να φτιάξουν βαλίτσες για Βουλγαρία. Όπου να’ ναι, η έρευνα θα φτάσει και στην πόρτα τους. Αντίθετα, οι εχθροί σου - απορώ πού ήταν όλοι αυτοί τόσα χρόνια - πανηγυρίζουν, με παίρνουν τηλέφωνο να μου δώσουν συγχαρητήρια για κείνα τα άρθρα. Βασίλη, ξέρω, όλοι θα πέσουν να σου πιουν το αίμα. Γίνεσαι θυσία για να εξευμενιστεί η λαϊκή οργή, τα αόρατα κέντρα εξουσίας επιδιώκουν την πολιτική σου εξόντωση.

Ψαλιδοχέρη, μη βιαστείς να με κρίνεις. Δεν χαίρομαι που μπήκες φυλακή, το γράμμα μου δεν έχει ίχνος κακίας. Σε καταλαβαίνω. Δεν σε ενοχλούν οι χειροπέδες, που έσπευσες να καλύψεις με την καπαρντίνα. Σε ενοχλεί που βγήκες από την πίσω πόρτα. Ποιος, εσύ, που αν η είσοδος δεν είχε κόκκινο χαλί, αρνιόσουν να περάσεις το κατώφλι. Βασίλη, τώρα που είσαι στα Διαβατά, τα κανάλια έχουν γεμίσει με φανατικούς υποστηρικτές του έργου σου και ορκισμένους αντιπάλους.  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ψηφίστε μας να ανεβάσουμε τον κατώτατο...

Του Γιώργου Κράλογλου

Ντροπή, είναι η ηπιότερη λέξη για να απαντήσεις στην πολιτική απρέπεια να υπόσχεσαι αυξήσεις μισθών όταν ο εφιάλτης είναι ακόμη όχι μόνο η έλλειψη 2.000.000 θέσεων εργασίας αλλά και η διατήρηση των εργαζόμενων στις θέσεις που έχουν. Φτιάξτε λοιπόν πρώτα τις δουλειές και μετά μαλλιοτραβηχτείτε για τους κατώτατους μισθούς.

Στην άθλια πολιτική «αρένα» που το ζητούμενο σήμερα είναι μόνο ο άρτος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεχίζουν να προσφέρουν μόνο αισχρά και ανυπόστατα θεάματα. 

Με την πολιτική αναίδεια που τους διακρίνει έριξαν τις προηγούμενες ημέρες, στην «αρένα» και τον κατώτατο μισθό, αδιαφορώντας για την σημερινή δυστυχία άνεργων και εργαζομένων, οι πρώτοι χωρίς προοπτική να βρουν δουλειά και οι δεύτεροι με συνεχή αγωνία και ανασφάλεια για την δουλειά που έχουν, και ξεκίνησαν την πολιτική κόντρα για το αν και πόσο μπορούν να αυξηθούν!!!

Βεβαίως η μεγαλύτερη ευθύνη είναι της κυβέρνησης που με τις απαντήσεις της άνοιξε διάλογο καταγράφοντας τις απόψεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που αντιγράφουν, χοντρά πλέον, την γλώσσα και την «αντιπολιτευτική τεχνογνωσία» του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980. 

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να απαντήσει με χειροπιαστό τρόπο τι πρόκειται να κάνει για να βρεθούν δουλειές στους άνεργους και ποια θα είναι η συμπαράστασή της μέχρι να βρεθούν δουλειές. Αντί να μας βεβαιώσει πως και γιατί δεν θα συρρικνωθούν κι άλλο οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, ασχολήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ απαντώντας με «ευρηματικές ατάκες» στις ανοησίες που κατά καιρούς λένε όσοι θέλουν να φέρουν (κατά την άποψή μου) σε δύσκολη θέση τον κ. Αλέξη Τσίπρα και να τον προσγειώνουν συνεχώς στην ψεύτικη και φαύλη μικροπολιτική βάση του αριστερισμού.

Στις κερκίδες όμως της «αρένας» οι πολίτες είτε με την φορεσιά του εργαζόμενου, είτε του ψηφοφόρου είτε του φορολογούμενου είτε και του στρατευμένου κομματικού ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει. 

Βλέπουν από κάθε γωνιά την πολιτική απατεωνιά και το πολιτικό ψεύδος αφού δεν διαφέρει σε τίποτε από τα ίδια θεάματα που τον τάισαν τα χρόνια της μεταπολίτευσης.  

Tότε που (επί της ουσίας) έφτιαχναν γίγαντα κράτος με γυάλινα πόδια Τότε που κατέστρεψαν την ιδιωτική οικονομία και όσες ιδιωτικές επιχειρήσεις μπορούσαν αδιαφορώντας για 600.000 θέσεις εργασίας. Τότε που μας ετοίμαζαν την σημερινή καμένη γη βάζοντας και από πάνω ότι χαράτσια σοφίζεται ο καθένας τους. 

«Σκοτώνονται» τώρα για τον κατώτατο μισθό με μοναδικό σκοπό αυτοί που υπόσχονται αυξήσεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίσουν ψήφους και αυτοί που καβγαδίζουν μαζί του για να μην χάσουν ψήφους. 

Ποιον όμως γελοιοποιούν περισσότερο από τον ίδιο τους τον εαυτό; 

Είναι ντροπή τους να ψάχνουν ψηφοφόρους μέσα στην δυστυχία των ανέργων και στην ανασφάλεια των εργαζόμενων. 

Είναι ντροπή να υποτιμούν την νοημοσύνη τους εργάτη και του μισθωτού είτε δουλεύει είτε έχει χάσει την δουλειά του. 

Γιατί εκεί που έφεραν (κυβερνήσεις και αντιπολίτευση) τους άνεργους το μόνο που μπορεί να τους κάνει να δώσουν προσοχή σε πολιτικές υποσχέσεις είναι το πότε και πως θα φτιαχτεί η οικονομία. Είναι το πότε θα έχουμε νέες θέσεις εργασίας. Είναι το πώς θα φύγουμε από την σημερινή εξαθλίωση και φτώχια, που έχει περάσει στο 30% του λαού. 

Κατά τα άλλα ποιος ηλίθιος κομματικός νους και ποιος πωρωμένος συνδικαλιστικός εγκέφαλος πιστεύει ότι σήμερα ο εργαζόμενος μπορεί να επιβάλλει τους όρους του ή να απαιτήσει ακόμη και τον κατώτατο μισθό γιατί έτσι του έχει πει η κυβέρνηση.

Ποιος ηλίθιος πιστεύει ότι άνεργος δύο ετών με τα παιδιά του να πεινάνε θα αρνηθεί σύμβαση που θα του προταθεί από τον εργοδότη με την φράση. «… λυπάμαι αλλά δυστυχώς η επιχείρηση θα κλείσει αν δώσει περισσότερα». 

ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Εκανε αστεροσκοπείο την ταράτσα της γιαγιάς του

Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑ

Τα βράδια με ξαστεριά ο Μάνος Βουρλιώτης φεύγει από το μικρό διαμέρισμά του στο κέντρο της Αθήνας και πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς του, στην Αγία Παρασκευή. Στην ταράτσα ανοίγει τους χάρτες του και στρέφει το τηλεσκόπιο στον ουρανό. Του δώθηκε ως δώρο από έναν φίλο της Εταιρείας Αστρονομίας και Διαστήματος Βόλου, όταν πριν από ένα χρόνο, μαθητής Γ' Λυκείου τότε, κέρδισε το αργυρό μετάλλιο στην Ολυμπιάδα Αστρονομίας στη Βραζιλία. Δεν ήταν η πρώτη του διάκριση.

Ηταν μεταξύ των πέντε πρώτων στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Αστρονομίας το 2011, απέσπασε εύφημο μνεία στην Ολυμπιάδα Αστρονομίας στην Πολωνία, όπου συμμετείχαν 160 διαγωνιζόμενοι από 30 χώρες, και πέρσι τιμήθηκε με χάλκινο μετάλλιο στην Ολυμπιάδα Φυσικής, όπου συμμετείχαν περισσότεροι από 400 διαγωνιζόμενοι από 80 χώρες.

«Ξεκίνησα να συμμετέχω σε διαγωνισμούς στην Α' Λυκείου, έπειτα από προτροπή ενός καθηγητή μου στο Μαράσλειο, ο οποίος είδε ότι όχι μόνο με ενδιέφερε η Φυσική και η Αστρονομία, αλλά ότι ήμουν και καλός. Εψαξε και βρήκε τους διαγωνισμούς και έτσι δήλωσα συμμετοχή. Αν δεν μου το είχε πει, πιθανό να μην είχα κάνει τίποτα. Υπάρχουν παιδιά έξυπνα και υπάρχουν και εξωσχολικοί φορείς. Το θέμα είναι να τους ανακαλύψεις ή να σε ανακαλύψουν», λέει ο Μάνος.
 
«Στην Ελλάδα δεν υπάρχει έρευνα», λέει  ο Μάνος Βουρλιώτης, Ολυμπιονίκης στην Αστρονομία και τη Φυσική Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σχολή Αστρονομίας κι έτσι η πρώτη του επιλογή ήταν το τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η αστρονομία είναι προς το παρόν για τον ίδιο ένα χόμπι, που προσπαθεί να εξελίξει μέσα από βραδιές αστροπαρατήρησης, θερινά μαθήματα στο Αστεροσκοπείο και κάποιες διαλέξεις που διοργανώνονται από το Πανεπιστήμιο. 

ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Ελληνική «ιστορία επιτυχίας» στις Βρυξέλλες


Υπάρχουν επιτυχημένες προσπάθειες στην Ελλάδα; Υπάρχουν «success stories» στην καινοτομία και στην έρευνα στα ελληνικά πανεπιστήμια; 

 Σε πείσμα μιας προσπάθειας υποβάθμισης της προσπάθειας που γίνεται στα ελληνικά δημόσια ιδρύματα από το επιστημονικό δυναμικό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάλεσε την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου στις Βρυξέλλες τον καθηγητή Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Δημήτρη Κουρέτα, μεταξύ 12 επιφανών ερευνητών από 10 χώρες της Ε.Ε. (μεταξύ των οποίων Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Σουηδία, κ.λπ.), που έχουν να επιδείξουν καινοτόμο ερευνητικό έργο στον τομέα της υγείας. Η επιλογή έγινε ανάμεσα σε 600 ερευνητές που αρχικά ενδιαφέρθηκαν. Οι ερευνητές που επιλέχτηκαν θα αποτελέσουν stories of success σε όλη την Ε.Ε. Ο κ. Κουρέτας μάλιστα θα «εκπροσωπεί» ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

«Πρόκειται αναμφίβολα για μεγάλη τιμή και αναγνώριση του έργου μας», λέει  ο κ. Δημήτρης Κουρέτας, που εργάζεται για 18 χρόνια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Ο βασικός τομέας όπου δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια είναι η ανίχνευση και πιστοποίηση (μέσω της ευρωπαϊκής διαδικασίας του Ισχυρισμού Υγείας) των συγκεκριμένων ωφελειών στην υγεία από τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα να προκύπτει προστιθέμενη αξία στην οικονομική τους αξιοποίηση, προς όφελος των παραγωγών και της τοπικής κοινωνίας. 

 «Υποστηρίζουμε την τοπικοποίηση και όχι την παγκοσμιοποίηση», τονίζει ο κ. Κουρέτας, ο οποίος υπογραμμίζει επίσης την ανάγκη η έρευνα στα ελληνικά ιδρύματα να στραφεί σε κατευθύνσεις χρήσιμες για την κοινωνία και να μην είναι απλά παραγωγή μεταπτυχιακών τίτλων.

Μία από τις πολύ επιτυχημένες ερευνητικές δραστηριότητες της επιστημονικής ομάδας του κ. Κουρέτα αποτέλεσε η λύση, που βρέθηκε στο τεράστιο πρόβλημα της αξιοποίησης των προϊόντων ρύπανσης από τα υποπροϊόντα του γάλακτος και κυρίως από το «τυρόγαλα» ή «ορό του γάλακτος». Μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των υποπροϊόντων κατέληγε σε ποτάμια ή ρυάκια προκαλώντας τεράστια επιβάρυνση στο φυσικό περιβάλλον, αλλά και αλυσιδωτά προβλήματα στη δημόσια υγεία, τις καλλιέργειες, ακόμα και την ποιότητα του πόσιμου νερού. Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο στη Θεσσαλία, την πιο σημαντική τυροκομική περιοχή της χώρας.

Η επιστημονική ομάδα μελέτησε τη σύσταση του υποπροϊόντος και κατάφερε να εκμεταλλευτεί τις ευεργετικές ιδιότητές του με μια παγκόσμια πατέντα, δημιουργώντας ένα διατροφικό προϊόν που παράγεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από την επεξεργασία του τυρόγαλου και παρουσιάζει εξαιρετικά αποτελέσματα στον ανθρώπινο οργανισμό παρέχοντας απαραίτητες πρωτεΐνες. Η ευεργετική επίδραση του προϊόντος στον ανθρώπινο οργανισμό δημοσιεύτηκε στο διεθνές περιοδικό Food and Chemical Toxicology.

Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται πολλαπλό όφελος: 

ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Ελληνες φοιτητές κέρδισαν νομική «μάχη» στο Παρίσι

Του ΜΙΧΑΛΗ ΝΙΒΟΛΙΑΝΙΤΗ

Το βραβείο της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας στον διεθνή διαγωνισμό Εμπορικής Διαμεσολάβησης απέσπασε η Νομική Σχολή Αθηνών κερδίζοντας εμπειρότερες ομάδες από φημισμένα ιδρύματα του εξωτερικού.

Ο διαγωνισμός, ο οποίος πραγματοποιήθηκε για 8η συνεχή χρονιά από το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο, διεξήχθη στο Παρίσι από 8-13 Φεβρουαρίου. Συμμετείχαν περισσότεροι από 500 φοιτητές, 100 επαγγελματίες διαμεσολαβητές και 66 πανεπιστήμια από 31 χώρες από τη Γερμανία μέχρι τις ΗΠΑ, από την Ινδία μέχρι τη Μεγάλη Βρετανία και από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι το Ισραήλ. 
 
Χρειάστηκαν πέντε ημέρες εξαντλητικών διαμεσολαβήσεων, με την ελληνική ομάδα να αναλαμβάνει τέσσερις διαφορετικές υποθέσεις. Αντικείμενο του διαγωνισμού, άλλωστε, ήταν η προσομοίωση διαμεσολάβησης-διαπραγμάτευσης επί υποθέσεων αστικής εμπορικής φύσεως.

Κάθε ομάδα εκπροσωπούσε μία από τις δύο «αντίδικες» εταιρείες, οι οποίες -προκειμένου να επιλύσουν τη μεταξύ τους διαφορά- προσέφυγαν στη διαμεσολάβηση υπό τους όρους του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου.

Σε κάθε γύρο, η ομάδα των φοιτητών συμμετείχε με δύο εκπροσώπους της ως διαπραγματευόμενα μέρη, ενώ τη διαδικασία διηύθυνε ένας έμπειρος επαγγελματίας διαμεσολαβητής.

Η ελληνική ομάδα απέσπασε εξαιρετικά σχόλια από τους κριτές, τόσο για την προετοιμασία της όσο και για την ετοιμότητά της να αντιδρά με οξυδέρκεια και αυτοπεποίθηση στα ανακύπτοντα ζητήματα.

Στην ελληνική ομάδα της Νομικής Σχολής Αθηνών συμμετείχαν οι φοιτητές Φαίδωνας Βαρέσης (3ο έτος), Χλόη Ιορδανίδου (4ο έτος), Ειρήνη Κικαρέα (3ο έτος) και Αθανάσιος Τασόπουλος (3ο έτος). Οι φοιτητές ήταν υπό την εποπτεία του Αντωνίου Καραμπατζού, επίκουρου καθηγητή Αστικού Δικαίου και διαπιστευμένου διαμεσολαβητή από το Chartered Institute of Arbitrators, ενώ υπήρξε και η συνδρομή του Απόστολου Γιαννακούλια, LL.M. (NYU), δικηγόρου Αθηνών και επίσης διαπιστευμένου διαμεσολαβητή από το Chartered Institute of Arbitrators.
Ο κ. Καραμπατζός μίλησε  για την προσπάθεια που κατέβαλαν οι φοιτητές της Νομικής Σχολής για την πολύμηνη προετοιμασία τους αλλά και τον ανταγωνισμό που υπήρξε στον διαγωνισμό.
«Οι φοιτητές διαγωνίστηκαν σε τέσσερις φάσεις, όπου είχαν να αντιμετωπίσουν κάθε φορά μια αντίπαλη ομάδα σε συγκεκριμένη υπόθεση. Η αξιολόγηση ήταν συνολική και αφορούσε τόσο τον χειρισμό των τεχνικών διαπραγμάτευσης όσο και το ουσιαστικό σκέλος, δηλαδή κατά πόσο μπορούσαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εταιρείας που εκπροσωπούν και να επιτύχουν τα περισσότερα οφέλη» αναφέρει ο κ. Καραμπατζός.

Ο ανταγωνισμός, σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή αστικού δικαίου, ήταν πολύ σκληρός, καθώς υπήρχαν κορυφαίες νομικές σχολές από φημισμένα πανεπιστήμια (Μονάχου, Λονδίνου, Κορνέλ κ.α.).

Υπήρξαν δύο ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της ελληνικής ομάδας, όπως τόνισε ο κ. Καραμπατζός: 

ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Οι νέοι που απογείωσαν τα όνειρά τους


Ανήκουν στη γενιά που πολλές φορές χαρακτηρίζεται «χαμένη». Είναι νέοι, στο ξεκίνημα των σπουδών τους, και γλίτωσαν από τον «Καιάδα ονείρων» του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, δίνοντας φτερά στα όνειρά τους. Λίγο πριν και λίγο μετά τα 20, πέντε νέοι φοιτητές, με ιδιαίτερες δεξιότητες, μοιράζονται τις ιδέες τους και τα όνειρά τους για το μέλλον. 
 
Αναζητώντας την αισιοδοξία που οι περισσότεροι έχουμε χάσει, φτάσαμε στο «καταφύγιο του κώδικα» που δημιούργησε μια παρέα νεαρών φοιτητών από το ΕΜΠ και κοιτάξαμε μέσα από το τηλεσκόπιο του 19χρονου Μάνου Βουρλιώτη, του Ολυμπιονίκη Αστρονομίας, που έχει μετατρέψει την ταράτσα της γιαγιάς του σε μίνι αστεροσκοπείο.

Περίπου 10.000 χρήστες από όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν σήμερα τη διαδικτυακή πλατφόρμα που έφτιαξε πριν από 3 χρόνια μια παρέα πρωτοετών -τότε- φοιτητών από το τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σήμερα, το «καταφύγιο του κώδικα» -όπως περιγράφουν οι ίδιοι το «Sourcelair»- είναι από τις πιο δημοφιλείς εφαρμογές για προγραμματιστές παγκοσμίως. «Απευθύνεται μόνο σε προγραμματιστές. Δεν είναι και λίγοι! 20 εκατομμύρια παγκοσμίως. Επιπλέον ο προγραμματισμός θεωρείται πλέον απαραίτητο εφόδιο για όλους», λέει ένα από τα μέλη της ομάδας, ο Πάρης Κασιδιάρης.

Ο ίδιος και οι υπόλοιποι της ομάδας στα 22 τους μιλάνε με επιχειρηματικούς όρους, παίζουν στα δάχτυλα τον προγραμματισμό, συζητούν με επενδυτές, ενώ την ίδια στιγμή το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τους φορτώνει με θεωρίες που, όπως λένε, «απέχουν πολύ από όσα συμβαίνουν στην αγορά».

Η εφαρμογή που δημιούργησαν στοχεύει στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ώς τώρα ένας προγραμματιστής έγραφε λογισμικό. Η ιδέα γεννήθηκε όταν, στο πλαίσιο ενός σεμιναρίου στο Πολυτεχνείο, οι έξι φοιτητές έπρεπε να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν μια κοινή εργασία.
  
  «Ξεκίνησε για να διευκολυνθούμε οι ίδιοι. Είχαμε πρόβλημα στο πώς θα μοιραζόμασταν τον κώδικα και ψάξαμε να βρούμε έναν τρόπο να ενώσουμε τα "κομμάτια". Ετσι δημιουργήσαμε το Sourcelair. Πήραμε όλα τα εργαλεία του προγραμματιστή και τα βάλαμε σε μια κοινή πλατφόρμα, ώστε να τον απαλλάξουμε από μια χρονοβόρα διαδικασία που τον ταλαιπωρούσε», διευκρινίζει ένας άλλος φοιτητής, ο Μάριος Κόγιας. Εχουν αποσπάσει 3 βραβεία σε διαγωνισμούς επιχειρηματικότητας και καινοτομίας. Με τα χρηματικά έπαθλα έβγαλαν έξι εισιτήρια για το Σαν Φρανσίσκο.

«Ψάξαμε επενδυτές, κλείσαμε ραντεβού μόνοι μας και πήγαμε να τους δούμε, στη Silicon Valley. Εκεί μάθαμε τι μας λείπει και συνειδητοποιήσαμε τις ελλείψεις που έχουμε. Στην Ελλάδα, όταν έχεις μια ωραία ιδέα νομίζεις ότι κάποιος θα σου πετάξει ένα τσουβάλι με λεφτά. Πηγαίνοντας στην Αμερική είδαμε ποια είναι η πραγματική startup σκηνή», συνεχίζει ο Μάριος.  

«Οι επενδυτές μάς ρώτησαν ποιοι είναι οι χρήστες μας. Εμείς ξέραμε μόνο πόσοι είναι, όχι ποιοι! Μας είπαν ότι πρέπει να μάθουμε μέχρι και τι αέρα αναπνέουν», λέει ο Θανάσης Δαγκλής και συνεχίζει: «Αρκετοί ενθουσιάστηκαν με την ιδέα μας. Μας είπαν "είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό". Ξέρουμε ότι υπάρχει μια πόρτα ανοιχτή εκεί, αλλά προτεραιότητά μας είναι να πάρουμε το πτυχίο σε 1,5 χρόνο».

«Μιλούσαμε με τους Αμερικανούς για χρηματοδότηση και έβαλαν τα γέλια. Μας λένε, αν θέλετε 400.000 ευρώ, ζητήστε τα από φίλους, συγγενείς και αφελείς. Σε εμάς ελάτε για πάνω από 1 εκατομμύριο. Βάλαμε κι εμείς τα γέλια μετά. Ζούμε στην Ελλάδα. Εδώ κανείς δεν χρηματοδοτεί. Θα μας περάσουν για τρελούς».

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Διπλωματία των εξοπλισμών και αμυντική πολιτική

Γγενικού διευθυντή του ΕΛΙΑΜΕΠ

Στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ πρότεινε την αναβίωση της παλαιότερης ειδικής σχέσης μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας και τη στρατηγική συνεργασία των δύο χωρών σε μια σειρά τομέων κοινού ενδιαφέροντος. 

Ασφαλώς η Ελλάδα έχει μόνο να ωφεληθεί από την ενίσχυση της συνεργασίας με μια σημαντική ευρωπαϊκή δύναμη, ακόμη και αν η Γαλλία δεν έχει το ειδικό βάρος του παρελθόντος εντός της Ε.Ε.  

Οπως συμβαίνει, όμως, πάντοτε στη διεθνή πολιτική και στις διακρατικές σχέσεις, υπάρχει ένα τίμημα ή αντάλλαγμα (quid pro quo). Ακόμη και όταν η Ελλάδα αντιμετώπιζε το φάσμα της υποχρεωτικής εξόδου από την Ευρωζώνη, η γαλλική πλευρά συνέχιζε να εκφράζει το έντονο ενδιαφέρον της για ορισμένα εξοπλιστικά προγράμματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων (ΕΕΔ). Η επιλογή οπλικών συστημάτων με κριτήριο και τα οφέλη σε σημαντικά θέματα εξωτερικής πολιτικής αποτελεί δοκιμασμένη μέθοδο διεθνώς και είναι κάτι που η Ελλάδα έχει κάνει στο παρελθόν, με αρκετή επιτυχία σε ορισμένες περιπτώσεις. Είναι, βεβαίως, σαφές, ότι δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος της εθνικής άμυνας (με την επιλογή λιγότερο κατάλληλων οπλικών συστημάτων) και της εθνικής οικονομίας (με την πληρωμή υπερβολικά υψηλού τιμήματος), ενώ θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα και τα αναμενόμενα διπλωματικά ή άλλα οφέλη.

Η έντονη φημολογία περί εκμίσθωσης 2 φρεγατών τύπου FREMM από τη χώρα μας εισάγει ένα νέο στοιχείο στη συζήτηση περί μείωσης των αμυντικών δαπανών και των συνεπειών για την αμυντική πολιτική. Οι γαλλικές φρεγάτες είναι σαφώς τεχνολογικά προηγμένες (και φέρουν το πυραυλικό σύστημα Scalp Naval). Η δε διαδικασία της μίσθωσης επιτρέπει τη χρήση ενός μείζονος οπλικού συστήματος σε μια χρονική στιγμή όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα αγοράς (κι ενώ οι φρεγάτες τύπου Kortenaer έχουν φθάσει στα όρια της επιχειρησιακής τους ζωής). Στα μειονεκτήματα ή στα υπό διευκρίνιση ζητήματα περιλαμβάνονται το κόστος μίσθωσης, αλλά και το κόστος συντήρησης (καθώς θα πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα γραμμή υποστήριξης, ενώ τα γαλλικά ανταλλακτικά ήταν πάντοτε ακριβά), αλλά και ο αριθμός φρεγατών που θα αποκτηθούν, αφού οι συζητούμενες 2 δεν καλύπτουν ούτε τις ανάγκες (ιδιαίτερα εάν υπάρξει αυξημένη παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο) ούτε προσφέρουν οικονομίες κλίμακας.

TOYΡΚΙΑ: Ο Αναστασιάδης ήταν με το ''ναι'' στο Ανάν, άρα ελπίζουμε !!!

Την ευθύνη για τη στασιμότητα στο ζήτημα της επίλυσης του κυπριακού ζητήματος έριξε στην ελληνική πλευρά ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, υπενθυμίζοντας την καταψήφιση του Σχεδίου Ανάν. «Υπεύθυνοι για τη μη επίλυση του Κυπριακού δεν είναι η Τουρκία και η ΤΔΒΚ αλλά η ελληνοκυπριακή πλευρά, η οποία το 2004 είπε όχι», τόνισε ο κ. Νταβούτογλου, σχολιάζοντας το θέμα με αφορμή την εκλογή του κ. Ν. Αναστασιάδη στην προεδρία της Κύπρου.
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών υπενθύμισε πάντως ότι «ο Αναστασιάδης είχε κάνει εκστρατεία υπέρ του ''ναι''» στο Σχέδιο Ανάν και τόνισε ότι «αν συνεχίσει τη στάση του αυτή ανοίγοντας το δρόμο για την ειρήνη, οπωσδήποτε θα βρει ανταπόκριση». Πρόσθεσε δε ότι «η ελληνοκυπριακή πλευρά ήταν αυτή που επιβράδυνε τη διαδικασία των συνομιλιών τα τελευταία τέσσερα χρόνια επί Χριστόφια» και ότι «αν η διοίκηση Αναστασιάδη τηρήσει στάση προς αυτή την κατεύθυνση, θα υπάρξει επιτάχυνση στις συνομιλίες».

Δηλώσεις έκανε και ο επικεφαλής της τουρκοκυπριακής πλευράς κ. Ντερβίς Έρογλου, ο οποίος τόνισε: 

ΤΟΥΡΚΙΑ: Νέα καμπάνα από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τις εξαφανίσεις 5 Κούρδων

Για πλημμελή έρευνα σχετικά με την εξαφάνιση πέντε Κούρδων βοσκών από τα βουνά του Χακάρι το 1996 καταδικάσθηκε η Τουρκία από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
  
Εκδικάζοντας την προσφυγή 18 Κούρδων (υπόθεση Μποζκίρ κ.ά. κατά Τουρκίας), στην οποία η Τουρκία κατηγορούνταν για πλημμελή και αναποτελεσματική έρευνα σχετικά με την εξαφάνιση πέντε στενών τους συγγενών στα βουνά της επαρχίας Χακάρι το 1996, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Τουρκία για παραβίαση του δικαιώματος διεξαγωγής μιας αποτελεσματικής έρευνας και για παραβίαση του δικαιώματος προσφυγής σε μία δίκαιη δίκη.
  
Η υπόθεση αφορούσε την εξαφάνιση από τα βουνά του Χακάρι πέντε Κούρδων βοσκών, οι οποίοι σύμφωνα με όσα υποστήριξαν στο Δικαστήριο οι προσφεύγοντες συνελήφθησαν από τούρκους στρατιώτες και στη συνέχεια εξαφανίσθηκαν κατά τη διάρκεια σύγκρουσης μεταξύ ανταρτών του ΡΚΚ και των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
  
Οι προσφεύγοντες κατήγγειλαν ότι οι πέντε στενοί συγγενείς τους θα πρέπει να θεωρούνται νεκροί και παραπονέθηκαν στο Δικαστήριο για το γεγονός ότι οι τουρκικές αρχές δεν διεξήγαγαν καμία ουσιαστική έρευνα για την διακρίβωση της τύχης αυτών των ανθρώπων.
  

"Επίγεια σοφία"

Στη ζωή, αντίθετα με το σκάκι, το παιχνίδι συνεχίζεται και μετά το ματ.
Isaac Asimov, 1920-1992, Αμερικανός συγγραφέας 
 

Δεν είναι η επόμενη καλύτερη δυνατή κίνηση που πρέπει να ψάχνεις, αλλά ένα εφαρμόσιμο σχέδιο.
Alexander Znosko-Borovsky, 1884-1954, Ρώσος σκακιστής


Αν ο αντίπαλος σου προτείνει ισοπαλία, προσπάθησε να καταλάβεις γιατί θεωρεί ότι είναι σε χειρότερη θέση.
Nigel Short, Βρετανός σκακιστής





Σαν σήμερα (28/2/ΧΧΧΧ)

1854: Ιδρύεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ


1904: Ιδρύεται στη Λισαβόνα η ποδοσφαιρική ομάδα της Μπενφίκα


1935: Ο δρ. Γουάλας Κράδερς εφευρίσκει το νάιλον.


1901: Γεννιέται ο αμερικανός χημικός Λίνους Καρλ Πόλινγκ, αμερικανός χημικός ο οποίος τιμήθηκε με Νόμπελ Χημείας το 1954 και Νόμπελ Ειρήνης το 1962. Αυτός και η Μαρία Κιουρί είναι οι μοναδικοί κάτοχοι δύο βραβείων Νόμπελ στην ιστορία του θεσμού.


1942: Γεννιέται ο Μπράιαν Τζόουνς, ιδρυτικό μέλος των Rolling Stones.


1986: Δολοφονείται ο σουηδός πρωθυπουργός Ούλοφ Πάλμε

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Έλληνας Μπέπε Γκρίλο θα είναι πολύ πιο πρωτόγονος και τρομακτικός από τον Ιταλό.


Είναι κάποιοι που λένε ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή, δυστυχισμένη χώρα. Δεν είναι αλήθεια. Απλώς από 24η πιο πλούσια χώρα του κόσμου πήγε 35η. 

Λένε ακόμα ότι ο ελληνικός λαός πεινάει. Ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, το κατά κεφαλήν εισόδημα της γειτονικής Τουρκίας είναι στο 40% του ελληνικού. Δεν έχω ακούσει κανέναν στον κόσμο να μιλάει για «ανθρωπιστική καταστροφή» και «κοινωνική γενοκτονία» στην Τουρκία. 

Γιατί τα λένε αυτά τα πράγματα; 

Ίσως γιατί αυτοί που τα λένε δεν πεινάνε.

Ακούγεται αντιφατικό, αλλά δεν είναι. Η γενίκευση ο «λαός πεινάει» αποκρύπτει την αλήθεια. Ότι κάποιοι πραγματικά είναι σε δύσκολη θέση, είναι άνεργοι, τα φέρνουν δύσκολα βόλτα, με το εισόδημά τους συνεχώς να μειώνεται, ενώ κάποιοι άλλοι καταφέρνουν να διασώζουν τα προνόμιά τους κρυμμένοι πίσω από το «λαό». Λες και δεν υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι της ιστορίας, αλλά όλοι μαζί είμαστε, όλοι το ίδιο, απλώς κάποιοι άλλοι, οι «ξένοι», οι «δανειστές», μας φταίνε για όλα.

Στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης, το πολιτικό παιχνίδι είναι λίγο πολύ φανερό. Κοινωνικά στρώματα, επαγγελματικές ομάδες, λόμπι συμφερόντων μάχονται διαρκώς για εξουσία και διανομή υπέρ τους του πλούτου. Στις υπανάπτυκτες χώρες, στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, το ίδιο ακριβώς γίνεται. Μόνο που εκεί γίνεται καλυμμένα. Γι’ αυτό και τα κόμματά τους έχουν ονόματα όπως Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας, αδελφοί Μουσουλμάνοι, και κάνουν «τζιχάντ». Οι πολιτικοί αγώνες και οι οικονομικές μάχες μεταμφιέζονται σε ιερούς πολέμους εναντίον των «απίστων», των «δυτικών», των «ξένων».

Αυτά τα χρόνια η κυρίαρχη ρητορική του χρεοκοπημένου συστήματος προσπάθησε να επιβάλει στην κοινωνία μια ατμόσφαιρα υπανάπτυκτης δημοκρατίας. Για να κρύψει την προσπάθειά του να διασώσει ό,τι μπορεί από το καταρρέον σύστημα των πελατειακών σχέσεων και του παρασιτισμού, μεταφέροντας τα βάρη στα ασθενέστερα στρώματα.

Την ώρα που όλοι ασχολούνται με τρόικες, μνημόνια και δόσεις, στα μικρά γράμματα των ειδήσεων περνάνε πληροφορίες με τις οποίες κανείς δεν ασχολείται, κανένα κόμμα δεν βγάζει ούτε μια ανακοίνωση. Οι διωκτικές αρχές αποκαλύπτουν ότι το 2010, με το σύστημα των εικονικών τιμολογίων, 37.000 αγρότες εισέπραξαν από το κράτος 244 εκ. επιστροφή ΦΠΑ. Εισέπραξαν, δηλαδή, περισσότερα από τους υπόλοιπους 250.000 αγρότες που πήραν επιδοτήσεις. Γιατί τους έπιασαν τώρα; Γιατί τώρα έγινε πρώτη φορά ψηφιακή αποτύπωση αγροτεμαχίων.

Χρόνια τώρα η ευρωπαϊκή κοινότητα κατηγορεί την Ελλάδα γιατί δεν εφαρμόζει το σύστημα διαχειριστικού ελέγχου που με λογισμικό από δορυφορικές εικόνες δείχνει τα αγροτεμάχια. Έτσι, όμως, παίρναμε κάθε χρόνο τις μεγαλύτερες επιδοτήσεις στην Ευρώπη. 

Γιατί το έκαναν αυτό οι άνθρωποι;  

Γιατί μπορούσαν. Γιατί έτσι ήταν στημένο το σύστημα. Να μη δηλώνουν τα κτήματα στο Ε9, να μην εκδίδουν τιμολόγια, να υπερτιμολογούν οι έμποροι, να μη λειτουργούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, να πλουτίζουν πολλοί άνθρωποι, να πληρώνουν οι καταναλωτές ακριβότερα και η Ευρωπαϊκή Ένωση να επιδοτεί.

Τώρα κάποιοι αγρότες κλείνουν πάλι τους δρόμους. Γιατί αυτοί οι καλοί άνθρωποι δεν έκαναν κινητοποιήσεις για το πού πηγαίνουν οι επιδοτήσεις αντί να ζητάνε περισσότερες; 

Τώρα η κυβέρνηση για να σταματήσουν ανεβάζει την έκτακτη ενίσχυσή τους από τα 130 στα 160 εκ. και δεν είναι ευχαριστημένοι. Λέει κάτι ακόμα η κυβέρνηση, ότι τα 30 εκ. που προσθέτει δεν είναι λίγα, είναι το 1/10 των τελευταίων μειώσεων που έγιναν στις συντάξεις. Είναι χρήσιμο να αρχίσουμε να μετράμε. Τα 244 εκ., δηλαδή, πόσο είναι σε κομμένες συντάξεις;

Τις ίδιες μέρες, το Ελεγκτικό Συνέδριο του κράτους με απόφασή του θεώρησε μη νόμιμες πληρωμές του Δημοσίου, κυρίως των δήμων, ύψους 350 εκ. Προσέξτε, δεν μιλάει για τις πληρωμές συνολικά, ούτε για πληρωμές που θα έπρεπε να θεωρηθούν σπατάλη σε μια χώρα σε κρίση. 350 εκ. είναι μόνο η καταφανής και ασύστολη λεηλασία. Όπως οι 160.000 για επίπλωση γραφείου, οι 23.000 για κοπή βασιλόπιτας, τα πούρα ως επαγγελματικά δώρα, οι πλασματικές υπερωρίες, οι υπερωρίες ακόμα και σε συνταξιοδοτηθέντες υπαλλήλους, οι παράνομες προσλήψεις και η κατάτμηση των έργων ώστε να μην περνάνε από διαγωνισμό. Πριν ένα μήνα, όμως, οι υπάλληλοι της αυτοδιοίκησης έκαναν απεργίες για να μη μειωθεί η ετήσια κρατική επιχορήγηση στους δήμους.  
Γιατί έκαναν απεργία αυτοί οι καλοί άνθρωποι; Για να μη λείψουν τα 350 εκ. που ανακάλυψε το ελεγκτικό συνέδριο; Γιατί δεν έκαναν κινητοποιήσεις τότε, όταν η λεηλασία συνέβαινε;

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι αυτά τα 2 μόνο περιστατικά, ψίχουλα μέσα στην καθημερινή ειδησεογραφία τέτοιων ανάλογων, συνέβησαν το 2010. Τότε που διαδηλώναμε εναντίον των «κατακτητών». Τότε που 3 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στη Μαρφίν. Τότε που καιγόταν η Αθήνα από την αγανάκτηση ενάντια στους «τοκογλύφους». Κάποιοι λεηλάτησαν 600 εκ., όσα δύο μειώσεις συντάξεων. Περίπου το 1/3 των φετινών φόρων επί της ακίνητης περιουσίας.

Αυτό είναι το κρυμμένο μυστικό των 3 τελευταίων χρόνων. Οι ομάδες που εγκλωβίζουν το Δημόσιο και το απομυζούν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, αμύνονται υπερασπιζόμενες τα συμφέροντά τους. Κρύβουν τις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης εφευρίσκοντας μια πλαστή αντίθεση, λαός εναντίον τρόικας, για να διασώσουν όσο μπορούν περισσότερο το σύστημα. Όσο πιο ψηλά στην πυραμίδα του πελατειακού κράτους, τόσο πιο αδιάλλακτοι είναι.

Τώρα, πάλι, έχει αρχίσει το ίδιο παιχνίδι. Γιατί ξαφνικά μας προέκυψε αυτή η νέα εσοδεία «αντιμνημονιακών», της άλλης όχθης αυτή τη φορά, που καλούν σε απόρριψη της «αποτυχημένης συνταγής», ανακαλύπτουν λάθη πολλαπλασιαστών και ζητάνε παράταση, επιμήκυνση, ηπιότερη προσαρμογή; Σε τι ζητάνε ηπιότερη προσαρμογή; Όσους φόρους είχαν να βάλουν τους έβαλαν. Έστειλαν όλο τον κόσμο στην ανεργία. Τώρα αυτό που μένει είναι να γίνουν αυτά που δεν έγιναν 3 χρόνια. Σε τι ζητάνε παράταση; Στη σύλληψη της φοροδιαφυγής; Στη μείωση της λεηλασίας; Στην καταπολέμηση της διαφθοράς; Στην αντιμετώπιση της παραοικονομίας; Στο τέλος του παρασιτισμού;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Oταν ο Κομανέτσης υμνούσε τον... "έντιμο" - «Oh Happy Days» !!!


Λένε πως κάθε φορά που ένας κακός συλλαμβάνεται, το κενό αναπληρώνεται αμέσως. Υπακούοντας στους όρους της δυσερμήνευτης εντροπίας τους, οι κοινωνίες μας λειτουργούν σαν να χρειάζονται το έγκλημα, σαν να το εγκυμονούν διαρκώς.
 
Κανείς μας άλλωστε δεν φαντάζεται ότι με την παραδειγματική τιμωρία του τέως δημάρχου Θεσσαλονίκης, οι περιπτώσεις διεφθαρμένης τοπικής αυτοδιοίκησης παύουν οριστικά –απλώς είναι τέτοια η τεράστια κλίμακα του σκανδάλου, που το αναδεικνύει σε κάτι μοναδικό στα χρονικά.

Στην περίπτωση ωστόσο της εκκωφαντικής καταδίκης του Παπαγεωργόπουλου και των συνεργατών του, πλήττεται και ένα σύστημα αξιών υπερδεκαετούς πνοής, το οποίο κακοφόρμισε τη Θεσσαλονίκη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τιμωρείται η πτωχαλαζονεία, ο βοναπάρτειος στόμφος, ο επαρχιώτικος μεγαλοϊδεατισμός.

Και ενώ μια πλευρά μας, πολύ θα ήθελε όλα αυτά τα «μηδενικής ανοχής» αποτελέσματα να τα προσμετρήσει στα νέα ήθη και την ανανεωτική πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά, δυστυχώς υπάρχουν τα ντοκουμέντα του YouTube:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ vs ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η εκδίκηση του κλόουν


Ολα ξεκίνησαν το 1968, όταν ο Μπέπε αποφάσισε να αφήσει τις εμφανίσεις στα νάιτ κλαμπ της Γένοβας και να μπει στην επιχείρηση του πατέρα του. Ηταν είκοσι ετών και ο γέρος τον έστελνε να μαζεύει τα χρέη από τους πελάτες. Τους ζητούσε τα χρήματα, κι εκείνοι του έλεγαν «Vaffanculo, Γκρίλο, όλοι ξέρουμε ποιος είσαι!». Αντεξε τρία χρόνια. Το 1971 τα παράτησε κι έπιασε δουλειά σε μια επιχείρηση που έφτιαχνε μπλουτζίν.


Η προτροπή εκείνη, όμως, δεν του έφυγε από το μυαλό. Κι επειδή η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, χρειάστηκε να έρθει το 2007 για να εγκαινιάσει την έφοδο που ονειρευόταν όλη του τη ζωή. Στις 8 Σεπτεμβρίου, μπροστά σε 100.000 ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί στην Πιάτσα Ματζόρε της Μπολόνια για την Ημέρα της Νίκης, διάβασε τα ονόματα 24 γερουσιαστών και βουλευτών που είχαν καταδικαστεί για διάφορα αδικήματα, από διαφθορά μέχρι φοροδιαφυγή. Σε κάθε όνομα, το πλήθος φώναζε "Vaffanculo!", συνοδεύοντας την κραυγή με την αντίστοιχη κίνηση των δακτύλων.


Στη συγκέντρωση ήταν παρών και ο αμερικανός δημοσιογράφος Τομ Μίλερ, που μετά το τέλος της συγκέντρωσης κατευθύνθηκε με τον Γκρίλο σε γειτονικό εστιατόριο. Οπως έγραψε λίγους μήνες αργότερα στον Νιου Γιόρκερ, μια ομάδα κοριτσιών στην απέναντι πλευρά του δρόμου φώναξε στον κωμικό: «Μπέπε, άγιε Μπέπε, σώσε μας!». Εκείνος τούς έκανε το σήμα της νίκης. «Μπέπε, είσαι μεγάλος!» πέταξε ένας άλλος. «Οχι, μόνο χοντρός είμαι», απάντησε εκείνος. Δύο κορίτσια πιάστηκαν τότε από το χέρι κι άρχισαν να κάνουν κουτσό, τραγουδώντας την απαγορευμένη λέξη που εκείνο το βράδυ την είχαν κάνει δικαιωματικά δική τους: «Vaaa…fannn…cuuuuulooooooh!».


Ολα αυτά μπορεί να ακούγονται χαριτωμένα. Στην πραγματικότητα, είναι άκρως επικίνδυνα. Ο πιο επικίνδυνος κλόουν της Ιταλίας δεν είναι ο Μπερλουσκόνι, που η πολιτική του σταδιοδρομία έχει ουσιαστικά τελειώσει, αλλά ο Μπέπε Γκρίλο με τον κρυπτοφασιστικό μηδενισμό του. Και είναι ακατανόητο ότι ο άνθρωπος αυτός ασκεί μια γοητεία σε ένα μέρος της ευρωπαϊκής Αριστεράς. 

Αναζήτησα στη χθεσινή «Αυγή» κάποια έκφραση ανησυχίας για το γεγονός ότι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων αναδείχθηκε πρώτο κόμμα στη Βουλή, με διαφορά 46.000 ψήφων από το Δημοκρατικό Κόμμα. Βρήκα μια πρωτοσέλιδη φωτογραφία του Γκρίλο με τη θριαμβευτική λεζάντα «Τσουνάμι επιτυχίας». Και μία φράση στο κύριο άρθρο, που αναφέρει ότι «το σχήμα αυτό εκφράζει, με μεγάλη αντιφατικότητα, τη λαϊκή απαίτηση να νικηθεί η λιτότητα».

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ vs ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το τέλος ενός μύθου


Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Είτε επί αστακομακαρονάδας ως Πλουτοκώσταινα (που λέει κι ο Τάκης Θεοδωρόπουλος) είτε τώρα ως Ψωροκώσταινα, η τάση να θεωρούμε τον εαυτό μας ένα είδος παραγνωρισμένων Ιταλών μάς χαρακτήριζε από τη μεταπολίτευση και έπειτα. Είναι πολύ φυσικό, επομένως, η πιο ρηχή και πρόχειρη προσέγγιση (ως συνήθως, η δημοσιογραφική...) στο αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών να ανακαλύπτει τη δικαίωση του αντιμνημονιακού έπους στην Ελλάδα.

Εχω την εντύπωση, όμως, ότι αν κάποιοι δικαιώνονται από τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία είναι ο Μέτερνιχ και ο Μπίσμαρκ. 

Ο μεν ένας επειδή έλεγε ότι «η Ιταλία δεν είναι χώρα, είναι γεωγραφική έννοια», ο δε άλλος επειδή είδε λίγο μακρύτερα και, παραλλάσσοντας τη ρήση του Μέτερνιχ, είπε ότι η Ευρώπη δεν είναι παρά μία γεωγραφική έννοια και τίποτε περισσότερο