Tου Παντελη Μπουκαλα
Στη Δύση ανήκομεν βέβαια, από τα παραμύθια μας ωστόσο δεν έλειψε ποτέ
μια γερή δόση Ανατολής, όπως θα βεβαίωνε και ο κ. Βλάσης Τσάκας. Κι
αφού συνηθίζουμε να μπλέκουμε Ιστορία και μύθους, ζουν ανάμεσά μας
αρκετοί τηλεοπτικώς διαιτώμενοι που το έχουν δέσει κόμπο ότι και η Κίνα
και η Ινδία ελληνογενείς είναι κι αυτές, αφού πριν από τα περιπετειώδη
ταξίδια του Μεγαλέξανδρου τις είχε εκπολιτίσει ο Ηρακλής, και πιο πριν ο
Διόνυσος. Οποια παράδοξα πλάσματα σκαρφιζόταν η φαντασία των αρχαίων,
κάπου στην Ανατολή τα έβαζε να κατοικούν, είτε Σκιάποδες ήταν (οι
πατούσες τους -λέει- ήταν τόσο μεγάλες που ντάλα μεσημέρι τις
χρησιμοποιούσαν σαν αλεξήλια, για να δροσίζονται στη σκιά τους) είτε
Πυγμαίοι των Ινδιών που τα μαλλιά και τα γένια τους ακουμπούσαν στο
χώμα· για να μη σκοντάφτουν, τα χρησιμοποιούσαν δίκην ιματίου και
γλίτωναν τα έξοδα.
Κι εμείς, μοντέρνοι άνθρωποι, δεν πάμε πίσω, τουλάχιστον ως προς τη
φαντασία και την αφέλεια. Επιμένουμε λοιπόν να πιστεύουμε ότι στην
Ανατολή ζουν πλάσματα παραμυθένιας αθωότητας και γενναιοδωρίας, ό,τι
πρέπει για να γίνουν θύματα και αθύρματα του ελληνικού δαιμονίου. Και
«δώσ’ του κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει», να παρηγορηθούμε.
Λεφτά;
Με ουρά. Από την Κίνα, από την Ινδία, από τις αραβικές χώρες.
Αγορές για τα προϊόντα μας;
Τεράστιες – «μια οδοντογλυφίδα να πάρει κάθε
Κινέζος, παμπλουτίσαμε»· παμπάλαιο το όνειρο.
Οροι;
Ουδείς. Δωρεάν μας
προσφέρουν τους θησαυρούς τους. Επειδή αναγνωρίζουν τις οφειλές των
προγόνων τους στους προγόνους μας, επειδή οι Τρεις Μάγοι άφησαν πίσω
τους σχετικές εντολές, επειδή στην απέραντη επαρχία Γιουνάν της Κίνας
ζουν κοντά διακόσια εκατομμύρια Γιουνάνηδες, Ελληνες δηλαδή,
Μεγαλεξανδρινοί, επειδή...
Τα τελευταία χρόνια το όνειρο ονομάζεται Κατάρ:
Πρωθυπουργοί φεύγουν,
πρωθυπουργοί έρχονται (Καραμανλής, Παπανδρέου Σαμαράς), αλλά το ταξίδι
στο εμιράτο παραμένει προσκυνηματικός στόχος, σαν ταξίδι στα Ιεροσόλυμα
και στη Μέκκα ταυτόχρονα. Κάποια στιγμή πήγε να μπει σφήνα το Ντουμπάι,
όταν ο κ. Σπηλιωτόπουλος, ως υπουργός Τουρισμού, ανακάλυψε εκεί
«ποιοτικούς τουρίστες από την κατηγορία της δημιουργικής
κοινωνικοοικονομικής τάξης», τα πράγματα όμως επέστρεψαν στην καταρινή
τους κοίτη. Ετσι, κάθε κυβέρνηση κρίνει απαραίτητο ένα «επενδυτικό
ταξίδι» στο Κατάρ. Σαν τάμα.
Αν έλειπε τουλάχιστον η τόση σιγουριά ότι να, θα βρεθούν επιτέλους, με
τον κ. Σαμαρά, οι γενναιόδωροι και καλοκάγαθοι επενδυτές που ωστόσο
βρέθηκαν και με τον κ. Καραμανλή και με τον κ. Παπανδρέου αλλά χάθηκαν
στου δρόμου τα μισά...
Αν έλειπαν οι μεγαλοστομίες για «νέες πύλες προς
την ανάπτυξη» και «νέους δρόμους προς τις μεγάλες αγορές»...
Αν έλειπαν
οι επιχρυσωμένες διαβεβαιώσεις για «δίκτυα αγωγών» και «κόμβους
μεταφορών»...
Αλλ’ αν έλειπαν όλα τούτα, ποια παραμυθένια ατμόσφαιρα θα
φτιαχνόταν; Και ποια παραμυθία θα μας προσφερόταν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου