Το φάντασμα των Χριστουγέννων μιλούσε Ελληνικά…

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΣΤΑΜΑΤΗ ΓΙΑΝΝΙΣΗ

Στο πιο δημοφιλές παραμύθι αυτών των ημερών, τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς η λύτρωση του κεντρικού ήρωα, του Εμπενίζερ Σκρούτζ έρχεται  έπειτα από μια μακρά νύχτα πάλης με τα φαντάσματα του ίδιου του του παρελθόντος.

Η ηθοπλασία αυτή του κορυφαίου “παραμυθά” της αγγλικής λογοτεχνίας, από την ημέρα που δημοσιεύτηκε και μέχρι σήμερα παραμένει παγκόσμιο και διαχρονικό μπεστ σέλερ, καθώς το  μήνυμα που θέλησε να περάσει ο συγγραφέας δεν βρήκε απήχηση μόνο στον αγγλοσαξονικό κόσμο αλλά σχεδόν σε κάθε γωνιά της γης, σε όποια γλώσσα κι αν μεταφράστηκε. Ακόμη και στις κοινωνίες εκείνες που για θρησκευτικούς ή και πολιτισμικούς λόγους τα Χριστούγεννα δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία.

Τα φαντάσματα που επισκέπτονται διαδοχικά τον ήρωα της ιστορίας το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, θα μπορούσαν να είναι και για τους περισσότερους από εμάς η αλληγορία  κάποιων χαρακτηριστικών περιόδων της ζωής μας. Και στην περίπτωση της κοινωνίας μας συνολικά, θα μπορούσαν, κάλλιστα να είναι οι διαφορετικές φάσεις της πρόσφατης ιστορίας της.

Η κοινωνία της γενιάς μας και αυτών που ακολούθησαν, ουσιαστικά γεννήθηκε στη Μεταπολίτευση. Με όνειρα και προσδοκίες για ένα φωτεινό μέλλον, μετά το σκοτάδι της επτάχρονης δικτατορίας. Με διάθεση για δημιουργία και προκοπή. Σαν τον ήρωα του Ντίκενς άρχισε την διαδρομή της με οράματα και  ευγενείς σκοπούς. Δημοκρατία, ισότητα ευκαιριών, διαφάνεια, ελευθερία του λόγου.

Στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν. Όσο ο φόβος ενός ενδεχόμενου οικονομικού ή πολιτικού πισωγυρίσματος λιγόστευε, τόσο μεγάλωνε η αυτοπεποίθηση, και μαζί της η αίσθηση της δυνατότητας του καθενός να πετύχει το κάτι περισσότερο για τον εαυτό του.”Ρίχνοντας” στη μοιρασιά τον διπλανό του και, κυρίως, “ρίχνοντας” τον συλλογικό ρυθμιστικό οργανισμό της, δηλαδή το κράτος.

Όπως ο Σκρούτζ, έτσι και  η ελληνική κοινωνία σκλήρυνε στην ωρίμανσή  της, έγινε ανάλγητη και αδιάφορη. Από τη  λεηλασία των κοινών αγαθών μέχρι την εκμετάλλευση του συνανθρώπου.

Όμως, η παράλληλη διαδρομή του παραμυθιού του Ντίκενς και η ιστορία των γενεών μας, πάει  μέχρι εδώ…

Όταν το τρίτο φάντασμα των -μελλοντικών-  Χριστουγέννων επισκέπτεται τον  μίζερο γέρο που πρωταγωνιστεί στη ιστορία, δείχνοντάς του όχι μόνο πόση δυστυχία έχει προκαλέσει στους γύρω του αλλά και και τη μοίρα του, που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον θάνατό του, ο Σκρούτζ αρπάζει την τελευταία ευκαιρία της ζωής του και αλλάζει προς το καλύτερο.

Δυστυχώς, όταν τα φαντάσματα του δικού μας μέλλοντος  έρχονταν όχι στον ύπνο μας αλλά πάντοτε στον ξύπνιο μας, εμείς κοιτάγαμε αλλού. Και όταν, όχι απλώς μας μιλούσαν ξεκάθαρα αλλά μας φώναζαν για το τι μας περιμένει τα αγνοούσαμε, τα χλευάζαμε και κυρίως τα ξορκίζαμε, συνεχίζοντας να συμπεριφερόμαστε με ακόμη πιο προκλητικό και  απαξιωτικό τρόπο.

Μέχρι που ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε, στην κόλαση που μας οδήγησε η δική μας και μόνο επιλογή να αδιαφορήσουμε για το σαφές  μήνυμα που μας έστελνε το φάντασμα των δικών μας -μελλοντικών- Χριστουγέννων…