Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Η πατρίδα είναι το μόνο που έχει τελικά ο άνθρωπος

Τίποτε άλλο δεν του μένει

Ανδρέας Μήτσου, Ο κίτρινος στρατιώτης

Η Ελλάδα είναι ένα απομονωμένο –λόγω οικονομικής κρίσης Έθνος-Κράτος ή η μοναδική χώρα μέλος της Ε.Ε δίχως δική της πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική;

Η (όποια) επανίδρυση του Κράτους πριν τη θεσμική μεταρρύθμιση μήπως χρειάζεται να πάρει την κοινωνική συναίνεση για τη ρύθμιση των μέχρι σήμερα πολιτικών εκκρεμοτήτων (διαφθοράς, ατιμωρησίας, αναξιοκρατίας);

Σε ένα καπιταλιστικό παγκοσμιοποιημένο τοπίο και σε μία γραφειοκρατική/αναποτελεσματική/πελατειακή ελληνική δημόσια διοίκηση ποια ακριβώς είναι τα όρια πάταξης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής; Μήπως είναι ακριβώς τα όρια του ίδιου του πολιτικού συστήματος;

Πόσες ακόμα «τελευταίες ευκαιρίες» έχουμε για να σωθούμε;  Ποιους «τελευταίους σταθμούς»; Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;

Γιατί όσοι βρίσκονται εκτός Βουλής (πρώην πολιτικοί, διανοούμενοι κ.α) κινδυνολογούν περισσότερο κι από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης;

Πώς συμβιβάζεται εθνικό σχέδιο ανάπτυξης 2012-2020 και εθνική συνείδηση δημοσίου συμφέροντος 1830;

Είναι αλήθεια ότι φοβόμαστε εξίσου ν’ αλλάξουμε με το να μείνουμε στα ίδια;

Η Ελλάδα όλο (δια)σύρεται και αδικείται από τους άλλους; Από τον ίδιο τον εαυτό  της (ηγεσία και λαό) ουδέποτε;

Στη Βουλή κυρίαρχο στοιχείο είναι η ψηφοκρατία ή η Δημοκρατία;

Στρατηγοί και στρατηλάτες πώς θα εφαρμόσουν τη στρατηγική της νίκης αν δεν τους εμπιστεύονται οι στρατιώτες τους;