ΕΛΛΑΔΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Επικίνδυνη αποσταθεροποίηση

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

Το διαλεκτικώς (και αυτονοήτως) απλό: Εάν η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εν δυνάμει χρεοκοπίας -και δυστυχώς αυτό συμβαίνει-, τότε ο χειρότερος σύμβουλος είναι ο κοινωνικός και πολιτικός πολυθρυμματισμός. Από τον οποίο και τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει, ενώ αντιθέτως συνέπονται αφεύκτως τα χειρότερα. Τα οποία μόνο μυωπάζοντες δεν τα διαβλέπουν κι εθελότυφλοι δεν τα υπολογίζουν και δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειές τους. Ορθώς μεν πολλοί από την πανσπερμία των ειδικών που βρίθουν προσδιορίζουν την ψυχολογία ως βασικό συντελεστή των οικονομικών διαμορφώσεων.

Αλλά στην προκειμένη περίπτωση -και χωρίς αυτό ν' αναιρείται ως αξίωμα- εκείνο που περισσότερο συνιστά προσδιοριστικό στα καθ' ημάς παράγοντα, είναι η αίσθηση της κατάφωρης αδικίας και τελικά της κοινωνικής απαξιώσεως των ασθενέστερων (μικρομεσαίων) στρωμάτων. Τα οποία όμως συναποτελούν εν προκειμένω τη θεμελιώδη συντεταγμένη του εθνικού ιστού. 

Αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες έχουν ήδη απαρχής δεχθεί δυσανάλογο βάρος όσων (προβλεπτώς μεν, πλην αιφνιδίως) ενέσκηψαν. Χωρίς οι αντιδράσεις των να έχουν εκφύγει από ελέγξιμα όρια, ενώ θα μπορούσε φυσιολογικά να περιμένει κάποιος έως και φαινόμενα εξεγέρσεως. Ως αποτέλεσμα, δηλαδή, των ανατροπών που σημειώνονται και σε ό,τι αφορά το βιοτικό τους επίπεδο και σε σχέση με την απελπιστική απουσία προοπτικών ανανήψεως.

Γιατί αυτές οι ομάδες υπήρξαν, ουσιαστικά, οι εν πολλοίς «εις πρώτην ζήτησιν» Ιφιγένειες του συστήματος. Που βρέθηκαν στους αδόκητους βωμούς, εξευμενισμού της πτωχευτικής δίνης, όπως αυτή ενεργοποιήθηκε από τις αδυσώπητες παθογένειες. Οικονομικές και άλλες. Τις οποίες επελίπαιναν εγγενείς αδυναμίες και αποσαθρωτικές καταστάσεις, που επεκαλύπτοντο κάτω από ασύδοτες οικονομικές ψευδαισθήσεις και ασύστολες κλεπτοκρατικές μεθοδεύσεις. Τέτοιες, που κατήντησαν (και ήσαν) έωλος τρόπος ζωής, μέσα σε ανενεργά εν πολλοίς θεσμικά πλαίσια.  

Η άλλη αλήθεια. Την οποία, θέλουμε ή μη, θα υποχρεωθούμε και να αναγνωρίσουμε και να διαχειρισθούμε.Υπό το φως αυτών των πραγματικοτήτων και κυρίως όσων ήδη αναπαράγονται, οδηγώντας αναποδράστως σε νέες δέσμες επώδυνων αποφάσεων -που θα μεταφρασθούν σε ανάλογα μέτρα-, ό,τι προέχει για να μην υπάρξουν αδόκητες εκτροπές είναι: Αφενός να υπάρξει «εξορθολογισμός θυσιών», με την έννοια της ανακατανομής των επιπλέον βαρών. Και αφετέρου αποφασιστικές τομές σε ό,τι αφορά τους λειτουργικούς θεσμούς.

Και κυρίως την ενεργοποίηση μηχανισμών αποκαταστάσεως όσων εξοργιστικών στρεβλώσεων εκτρέπουν το σύνολο σύστημα, προκαλώντας ευρυνόμενα χάσματα. Με τις προκλητικώς κραυγαλέες ανισορροπίες. Και τις χειρότερες περιπτώσεις λεηλασίας του εθνικού πλούτου από κατά συρροή ατιμώρητη φοροαποφυγή. Διαφορετικά κι ενόσω η κατάσταση δυστυχώς θα επιδεινώνεται και τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα θα αγκομαχούν, θα τροφοδοτείται το εκρηκτικό ηφαιστειακό σύνδρομο. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει τα πιο απευκταία για όλους, την κρισιμότερη εθνική ώρα. Γιατί όσα συμβαίνουν στον περίγυρο, θα διαμορφωθούν τελικά για μας, χωρίς εμάς!