Φόρος φεγγαριού

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Τον τρέμω τον Αύγουστο για τα φεγγάρια του. Τη ξέρω τη διαδικασία. Για νάμαι ειλικρινής τη φοβάμαι. Σαν να μπαίνω σε σκοτεινό δωμάτιο…Και ξεκινάει τόσο γλυκά…Όπως όταν ήμασταν μικρά που θέλαμε και δε θέλαμε να δούμε θρίλερ. Βάζαμε τα χέρια στα μάτια αλλά τ΄αφήναμε και λίγο ανοιχτά.

Όλα ξεκινάνε μια νύχτα με πανσέληνο. Μαγεία! Και λαχταράει η ψυχή το πολύ! Όλα προσφέρονται πολύ! Η πλάση μεγαλουργεί. Σαν να χειρίζεται κάποιος τη λάμψη του φεγγαριού με ντίμερ. Σταδιακά, αργά, σχεδόν ηδονικά. Στο τέλος εκτυφλωτικά. Και μετά, λες και περισσεύει φως, πέφτει μια γραμμή ασημένια στη θάλασσα που σταδιακά μακραίνει. Γέφυρα από ασήμι. 

Και ξεγελιέσαι…Μια δρασκελιά λες να δώσω θα περάσω από το ένα νησί στο άλλο. Θα περπατήσω τη θάλασσα να βγω απέναντι. Και ξανακάθομαι στην καρέκλα στο μπαλκόνι μου και δοξάζω, ότι θες δοξάζω…Και στέκεται ψηλά το φεγγάρι, ο μόνος απόλυτος Θεός… Πόσες κλωστές ματιών κεντάνε σταυροβελονιά με άλλα μάτια στο τελάρο του; Για φαντάσου!... Όπου κι αν είμαστε, όσο μακριά κι αν είμαστε αρκεί που μας ενώνει το ίδιο φεγγάρι.

Μια νύχτα με πανσέληνο. Όλα στάζουν λυρισμό, ευλογία σχεδόν θεία κοινωνία…

Τον τρέμω τον Αύγουστο για τα φεγγάρια του. Τη ξέρω τη διαδικασία…Για νάμαι ειλικρινής τη φοβάμαι. Για το φεγγάρι της επόμενης μέρας που ψάχνεις να βρεις το κομμάτι που του λείπει κι ας μη φαίνεται…«Του λείπει! Αφού χθες ήταν πανσέληνος. Άρα κάτι του λείπει». Αυτό το ξεμπροστιασμένο του έλλειμμα κι ας παλεύει να φανεί ολόκληρο. Και κει τελειώνει ο λυρισμός και η φιλοσοφία για τα μεγαλεία της φύσης. Το φεγγάρι μετατρέπεται σε ανακριτικό φακό. 

Σε στοχεύει. Δεν καθαρίζεις εύκολα με τούτο το φεγγάρι. «Πες τα όλα» σε διατάζει. Εσύ και το φεγγάρι σε πριβέ συνεδρία. Πού, πώς να του κρυφτείς; 

Απ΄όλα μπορεί να δραπετεύσει ο άνθρωπος εκτός από τον εαυτό του. Και ξεκινάει η πιο επίπονη διαδρομή. Τόση δα διαδρομή και τόσος κόπος να την κάνεις… Από την καρδιά ως το λαιμό. Εκεί σταματάει. Και σφίγγει. Και πονάει. Και δώστου πίσω στην καρδιά. Μπρος πίσω, μπρος πίσω. Μη και βρει έξοδο ο λυγμός. Μη και ανοίξουν παράθυρα τα μάτια, μη και ανοίξει πόρτα το στόμα…Όλα ξαφνικά σου μοιάζουν λίγα. Το ξεμπροστιασμένο σου έλλειμμα.

Τον τρέμω τον Αύγουστο για τα φεγγάρια του. Τη ξέρω τη διαδικασία. Την φοβάμαι για την ακρίβεια…Κι ωστόσο πάντα αφήνομαι απονήρευτη στο λυρισμό της πανσέληνου…Κι ας ξέρω τι με περιμένει την επόμενη… 

Τίποτα δεν μπορεί τελικά ν΄απολαύσει ο άνθρωπος χωρίς να πληρώσει το φόρο του!...Τραβάει κάτι φορολογίες το φεγγάρι...