Του Γιώργου Καισάριου
Πηγαίνω λοιπόν σε ένα καφέ και κάθομαι. Στο εξωτερικό, ο σερβιτόρος συνήθως έρχεται αμέσως για να σου δώσει έναν κατάλογο ή στον δίνουν μόλις πριν καθίσεις.
Περιμένω λοιπόν περίπου 5 λεπτά χωρίς ο σερβιτόρος να μου δίνει σημασία, παρ΄ όλο που έχει περάσει από το τραπέζι μου 3-4 φορές. Τελικά έρχεται και με ρωτάει τι θα πάρω. Έχουμε το πρώτο φλας (μου ανάβουν τα λαμπάκια).
Αντί ο σερβιτόρος να μου δώσει τον κατάλογο του μαγαζιού, με ρωτάει τι θα πάρω -λες και έχω μαντικές ικανότητες και ξέρω τι προσφέρει το κατάστημα και σε τι τιμές το προσφέρει. Λες και είμαι τακτικός πελάτης ή με ξέρει και με έχε σερβίρει πολλές φορές.
Τον κοιτάω στα μάτια χωρίς να πω τίποτα. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα και περιμένει να του πω τι θα πάρω, αλλά εγώ δεν λέω τίποτα. Κοιτάει δεξιά αριστερά για ένα δευτερόλεπτο, διότι έχει μπερδευτεί, περιμένει να του δώσω παραγγελία, ενώ εγώ δεν του λέω τίποτα.
Τελικά του λέω “τον κατάλογο παρακαλώ”. Ξαφνικά τον βλέπω να νοιώθει αμηχανία. Έχει κομπλάρει, δεν ξέρει τι να κάνει. “Κατάλογο έχετε” του λέω; “Βεβαίως κύριε, ένα λεπτό”, μου απαντά.
Καθώς απομακρύνεται από το τραπέζι, κοιτάει γύρω του να δει που είναι οι κατάλογοι. Ή δεν τους έχει δει ποτέ, ή κάπου είναι κρυμμένοι, ή απλά δεν υπάρχουν.
Τελικά μετά από 5 λεπτά έρχεται ο κατάλογος . Είναι ένας ερασιτεχνικός κατάλογος, με φωτογραφίες μέσα σε πλαστικά φύλα και με τις τιμές γραμμένες με μαρκαδόρο. Ερασιτεχνική δουλειά είναι το καλύτερο που θα μπορούσα να πω χωρίς να ρίξω το επίπεδό μου.
Μετά από μερικά λεπτά τον φωνάζω να έρθει να πάρει παραγγελία. Είμαστε 5 άτομα, 2 ενήλικες και 3 παιδιά. Παραγγέλνω 2 μπύρες, ένα μεγάλο μπουκάλι νερό και μια μεγάλη ποικιλία. Η ποικιλία λέει ο κατάλογος κάνει 14 ευρώ και οι μπύρες 3 ευρώ έκαστον. Τιμές λογικές και εντός των ορίων που θα ήθελα να πληρώσω. Το μαγαζί γενικά είναι πολύ κάλο, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας.
Μετά από 5 λεπτά περίπου, μου φέρνει τις μπύρες. Πέρασαν άλλα 30 λεπτά μέχρι να έρθει η ποικιλία, αλλά είχα πιει τις μπύρες. Το νερό τελικά δεν ήρθε ποτέ.
Η ποικιλία ήταν αρκετά κάτω του μετρίου. Ποιος δηλαδή βάζει πατάτες φούρνου σε ποικιλία;; Έλεος. Τα υπόλοιπα στην ποικιλία επίσης ήταν κάτω του μετρίου σε ποιότητα.
Μετά από 1 ώρα περίπου, αποφασίζουμε να φύγουμε. Κατάφερα μετά από αρκετή προσπάθεια να του τραβήξω την προσοχή για να τον πληρώσω. Τελικά έρχεται ο λογαριασμούς και είναι 17,50 ευρώ. Περίμενα να πληρώσω 20 ευρώ στρογγυλά, με βάση τις τιμές του κατάλογου. Τον ρωτάω μήπως έχει γίνει λάθος και μου απαντά ότι έχουν μειώσει τις τιμές, αλλά δεν έχουν αλλάξει τους καταλόγους!!
Σε γενικές γραμμές το μαγαζί ήταν καλό (σαν κτίριο δηλαδή, διακόσμηση κτλ) αλλά σε επίπεδο service πολύ χάλια. Δεν φταίει όμως ο σερβιτόρος για αυτό, αλλά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που δεν έχει δώσει την δέουσα προσοχή στην εξυπηρέτηση του πελάτη, πέραν από το κομμάτι της παραγγελίας.
Το θέμα είναι όμως ότι το μαγαζί αυτό ήταν γεμάτο. Μιλάμε τίγκα. Παρ΄ όλο το κακό service, παρ΄όλο του ότι δεν έχει καταλόγους της προκοπής, παρ΄ όλο που οι κατάλογοι δεν είχαν τις σωστές τιμές, ο κόσμος ερχόταν και δεν τιμωρούσε το κατάστημα για το φτωχό επίπεδο εξυπηρέτησης.
Για κάποιο παράξενο λόγο, σαν λαός είμαστε όλοι ικανοποιημένοι με την κάτω του μετρίου εξυπηρέτηση στα πάντα. Δεν ζητάμε περισσότερο, δεν παραπονούμαστε και γενικά είμαστε ικανοποιημένοι με την φτωχή εξυπηρέτηση, έχοντας την εντύπωση ότι έτσι είναι τα πράγματα, ίσως διότι δεν έχουμε δει κάτι το διαφορετικό ή απλά μας είναι αρκετό.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους πολιτικούς που ψηφίζουμε. Είμαστε ικανοποιημένοι με την κάτω του μετρίου μετριότητα (αν υπάρχει τέτοια έννοια) και δεν ζητάμε κάτι το περισσότερο, διότι πιστεύουμε ότι αυτό που έχουμε είναι αρκετό.
Δεν ξέρω αν υπάρχει η πολιτική έννοια του "μαντρί" σε άλλη χώρα. Στις εκλογές καθώς προσπαθούσα να πείσω κάποιον να με ψηφίσει, μου λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει τι λέει η πολιτική ηγεσία του κόμματός του, διότι αυτός από το μαντρί δεν απομακρύνεται.
Αφού λοιπόν όλοι είναι ικανοποιημένοι από επιδόσεις κάτω του μετρίου, κάτω του μετρίου αποτελέσματα θα έχουμε.
Και μέχρι κάποιος να διαμαρτυρηθεί, είτε επιβραβεύοντας το τάδε μαγαζί που έχει καλύτερη εξυπηρέτηση από το άλλο μαγαζί, είτε στέλνοντας στο σπίτι τους κόμματα και πολιτικούς που, έχουν αποδεδειγμένες επιδόσεις κάτω του μετρίου, κάτω του μετρίου μετριότητα θα εισπράττουμε.
Πηγαίνω λοιπόν σε ένα καφέ και κάθομαι. Στο εξωτερικό, ο σερβιτόρος συνήθως έρχεται αμέσως για να σου δώσει έναν κατάλογο ή στον δίνουν μόλις πριν καθίσεις.
Περιμένω λοιπόν περίπου 5 λεπτά χωρίς ο σερβιτόρος να μου δίνει σημασία, παρ΄ όλο που έχει περάσει από το τραπέζι μου 3-4 φορές. Τελικά έρχεται και με ρωτάει τι θα πάρω. Έχουμε το πρώτο φλας (μου ανάβουν τα λαμπάκια).
Αντί ο σερβιτόρος να μου δώσει τον κατάλογο του μαγαζιού, με ρωτάει τι θα πάρω -λες και έχω μαντικές ικανότητες και ξέρω τι προσφέρει το κατάστημα και σε τι τιμές το προσφέρει. Λες και είμαι τακτικός πελάτης ή με ξέρει και με έχε σερβίρει πολλές φορές.
Τον κοιτάω στα μάτια χωρίς να πω τίποτα. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα και περιμένει να του πω τι θα πάρω, αλλά εγώ δεν λέω τίποτα. Κοιτάει δεξιά αριστερά για ένα δευτερόλεπτο, διότι έχει μπερδευτεί, περιμένει να του δώσω παραγγελία, ενώ εγώ δεν του λέω τίποτα.
Τελικά του λέω “τον κατάλογο παρακαλώ”. Ξαφνικά τον βλέπω να νοιώθει αμηχανία. Έχει κομπλάρει, δεν ξέρει τι να κάνει. “Κατάλογο έχετε” του λέω; “Βεβαίως κύριε, ένα λεπτό”, μου απαντά.
Καθώς απομακρύνεται από το τραπέζι, κοιτάει γύρω του να δει που είναι οι κατάλογοι. Ή δεν τους έχει δει ποτέ, ή κάπου είναι κρυμμένοι, ή απλά δεν υπάρχουν.
Τελικά μετά από 5 λεπτά έρχεται ο κατάλογος . Είναι ένας ερασιτεχνικός κατάλογος, με φωτογραφίες μέσα σε πλαστικά φύλα και με τις τιμές γραμμένες με μαρκαδόρο. Ερασιτεχνική δουλειά είναι το καλύτερο που θα μπορούσα να πω χωρίς να ρίξω το επίπεδό μου.
Μετά από μερικά λεπτά τον φωνάζω να έρθει να πάρει παραγγελία. Είμαστε 5 άτομα, 2 ενήλικες και 3 παιδιά. Παραγγέλνω 2 μπύρες, ένα μεγάλο μπουκάλι νερό και μια μεγάλη ποικιλία. Η ποικιλία λέει ο κατάλογος κάνει 14 ευρώ και οι μπύρες 3 ευρώ έκαστον. Τιμές λογικές και εντός των ορίων που θα ήθελα να πληρώσω. Το μαγαζί γενικά είναι πολύ κάλο, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας.
Μετά από 5 λεπτά περίπου, μου φέρνει τις μπύρες. Πέρασαν άλλα 30 λεπτά μέχρι να έρθει η ποικιλία, αλλά είχα πιει τις μπύρες. Το νερό τελικά δεν ήρθε ποτέ.
Η ποικιλία ήταν αρκετά κάτω του μετρίου. Ποιος δηλαδή βάζει πατάτες φούρνου σε ποικιλία;; Έλεος. Τα υπόλοιπα στην ποικιλία επίσης ήταν κάτω του μετρίου σε ποιότητα.
Μετά από 1 ώρα περίπου, αποφασίζουμε να φύγουμε. Κατάφερα μετά από αρκετή προσπάθεια να του τραβήξω την προσοχή για να τον πληρώσω. Τελικά έρχεται ο λογαριασμούς και είναι 17,50 ευρώ. Περίμενα να πληρώσω 20 ευρώ στρογγυλά, με βάση τις τιμές του κατάλογου. Τον ρωτάω μήπως έχει γίνει λάθος και μου απαντά ότι έχουν μειώσει τις τιμές, αλλά δεν έχουν αλλάξει τους καταλόγους!!
Σε γενικές γραμμές το μαγαζί ήταν καλό (σαν κτίριο δηλαδή, διακόσμηση κτλ) αλλά σε επίπεδο service πολύ χάλια. Δεν φταίει όμως ο σερβιτόρος για αυτό, αλλά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που δεν έχει δώσει την δέουσα προσοχή στην εξυπηρέτηση του πελάτη, πέραν από το κομμάτι της παραγγελίας.
Το θέμα είναι όμως ότι το μαγαζί αυτό ήταν γεμάτο. Μιλάμε τίγκα. Παρ΄ όλο το κακό service, παρ΄όλο του ότι δεν έχει καταλόγους της προκοπής, παρ΄ όλο που οι κατάλογοι δεν είχαν τις σωστές τιμές, ο κόσμος ερχόταν και δεν τιμωρούσε το κατάστημα για το φτωχό επίπεδο εξυπηρέτησης.
Για κάποιο παράξενο λόγο, σαν λαός είμαστε όλοι ικανοποιημένοι με την κάτω του μετρίου εξυπηρέτηση στα πάντα. Δεν ζητάμε περισσότερο, δεν παραπονούμαστε και γενικά είμαστε ικανοποιημένοι με την φτωχή εξυπηρέτηση, έχοντας την εντύπωση ότι έτσι είναι τα πράγματα, ίσως διότι δεν έχουμε δει κάτι το διαφορετικό ή απλά μας είναι αρκετό.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους πολιτικούς που ψηφίζουμε. Είμαστε ικανοποιημένοι με την κάτω του μετρίου μετριότητα (αν υπάρχει τέτοια έννοια) και δεν ζητάμε κάτι το περισσότερο, διότι πιστεύουμε ότι αυτό που έχουμε είναι αρκετό.
Δεν ξέρω αν υπάρχει η πολιτική έννοια του "μαντρί" σε άλλη χώρα. Στις εκλογές καθώς προσπαθούσα να πείσω κάποιον να με ψηφίσει, μου λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει τι λέει η πολιτική ηγεσία του κόμματός του, διότι αυτός από το μαντρί δεν απομακρύνεται.
Αφού λοιπόν όλοι είναι ικανοποιημένοι από επιδόσεις κάτω του μετρίου, κάτω του μετρίου αποτελέσματα θα έχουμε.
Και μέχρι κάποιος να διαμαρτυρηθεί, είτε επιβραβεύοντας το τάδε μαγαζί που έχει καλύτερη εξυπηρέτηση από το άλλο μαγαζί, είτε στέλνοντας στο σπίτι τους κόμματα και πολιτικούς που, έχουν αποδεδειγμένες επιδόσεις κάτω του μετρίου, κάτω του μετρίου μετριότητα θα εισπράττουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου