Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μύθους;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Ξεχωριστές μέρες νοημάτων

Ξεχωριστά νοήματα ημερών

​Στ. Καμαρινοπούλου-Σακαβέλη, «Ξεχωριστά»

Τη μεγαλύτερη ζημιά που έχει κάνει μέχρι τώρα η οικονομική κρίση είναι ότι γκρέμισε την αυτo-εικόνα μας. Άλλα πιστεύαμε ότι είμαστε κι άλλο είμαστε.  Εξηγούμαι:

• Τι είδους Ζορμπάδες (νομίζαμε ότι) είμαστε που με την πρώτη «στραβή» (κρίση) αρχίσαμε τα αντικαταθλιπτικά χάπια και τα απονενοημένα διαβήματα;

• Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι «ο Θεός είναι Έλληνας» παρά το γεγονός ότι ο καπιταλισμός μοιάζει να ευνοεί το χρήμα και τα όπλα και όχι το «αθάνατο (;) αρχαίο πνεύμα»;

• Τι είναι αυτό που μας κάνει να προτιμάμε αυτούς που αλαζονικά μας δηλώνουν ότι ξέρουν να άρχουν από αυτούς που διδάχτηκαν με σεμνότητα τη σοφία του άρχεσθαι;

• Είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε ότι οι ίδιοι ή τα παιδιά τους ή οι γαμπροί τους ή οι κουνιάδοι τους ή οι συνέταιροί τους θα αλλάξουν τη μοίρα αυτού του ρημαγμένου (από τους όμοιούς τους) τόπο;

• Πότε θα αντιληφθούμε ότι μαγκιά δεν είναι να βρίζεις στα καφενεία και στα γήπεδα, αλλά να αμφισβητείς το βάθος της εξουσίας (και όχι απλώς τα πρόσωπα / προσωπεία) και να πληρώνεις το σχετικό τίμημα;

• Γιατί δεν ανακηρύσσουμε ανάξιους (πολιτικά και κοινωνικά) αυτούς που στριμώχνονται στα μαγειρεία του κάθε άρχοντα επαιτώντας ένα ξεροκόμματο «αρμοδιοτήτων»;

Εν αναμονή της αναζήτησης/ανεύρεσης της νέας ταυτότητας του Έλληνα καλό θα ήταν να κοιτάμε εκτός από την (άδεια) τσέπη μας και το (διάτρητο) αξιακό μας σύστημα.