Η εκδίκηση της πραγματικότητας

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Τα νέα κόμματα δεν είναι νέα. Δεν έχουν τίποτε νέο εκτός από την ηλικία τους. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από - τραχείες ή ήπιες - εκδοχές του συντηρητισμού. 

Οι αποφύσεις της Δεξιάς ανταγωνίζονται τα σταλινικά απολιθώματα σε τυφλό αντιευρωπαϊσμό. Oι πασοκογενείς κινήσεις ξανασερβίρουν τ' αθάνατο κρασί του '81. Η αυτοαποκαλούμενη «ευρωπαϊκή» Αριστερά ψηφοθηρεί ως ξυλόφωνο πολιτικής ορθότητας.

Ολα τα πουλέν της γκαλοπατζίδικης ιπποδρομίας τρέχουν προς τα πίσω, προς τα κλισέ της μεταπολίτευσης. Φωνές της ληγμένης Ελλάδας, υπάρχουν μόνο για να δώσουν θυμική διέξοδο στον ζαλισμένο ψηφοφόρο. 

Υπάρχει όμως προεκλογικός αντίλογος;

Μπορούν, επιτέλους, τα μεγάλα κόμματα να συμπεριφερθούν ως μεγάλα; Ως φορείς πολιτικής ωριμότητας που δεν αρνούνται την πραγματικότητα; Που ξέρουν και εξηγούν ποια μέτρα ύψους 11,5 δισ. ευρώ θα προτείνουν στους δανειστές μας τον Ιούνιο; Που δεν κρύβουν ότι για τα επόμενα τουλάχιστον δύο χρόνια η οικονομική πολιτική είναι συμφωνημένη και υπογεγραμμένη; Που μπορούν να περιγράψουν για ποια μεταμνημονιακή Ελλάδα αξίζει να εργαστούμε;

Μπορούν τα δύο μεγάλα κόμματα να αποφύγουν τον πειρασμό να πουλήσουν «επαναδιαπραγμάτευση»; Μπορούν τουλάχιστον αυτή τη φορά να μην αερολογούν περί «ισοδύναμων μέτρων» που θα πλήξουν κάποιες - υπαρκτές αλλά ακατονόμαστες - ολιγαρχίες;

Η εμπειρία τού «λεφτά υπάρχουν» είναι νωπή. Οποιος τώρα απερίσκεπτα συνθηματολογεί, δεν μπορεί να πει ότι δεν το ξέρει: Το «εμπόρευμα» έληξε. Η πελατεία σχόλασε. Τα συνθήματα εκδικούνται.