Ο έχων ώτα ακούειν…

Tου Χρίστου Στεργ. Μπελλέ

συγγραφέα-πανεπιστημιακού

chbelles@gmail.com

Από τον αρχαίο Έλληνα κωμωδιογράφο, Μένανδρο: «Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί», στο Γάλλο συγγραφέα του ρομαντισμού, Βικτόρ Ουγκό: «Το δάνειο είναι η αρχή της σκλαβιάς – ακόμη χειρότερο κι απ’ τη σκλαβιά – γιατί ο δανειστής είναι πιο σκληρός από το δουλοκτήτη. Είναι ιδιοκτήτης της αξιοπρέπειάς μας και μπορεί, οπότε θέλει, να την πληγώσει θανάσιμα». Αποστάγματα διαχρονικά, σοφίας αιώνων, που γευόμαστε σήμερα σαν έθνος και μάλιστα από «εταίρους»…

«Ή το έθνος θα εξαφανίσει την υπερχρέωση της χώρας ή η υπερχρέωση θα εξαφανίσει το έθνος». Δήλωση τραγική, του Ανδρέα Παπανδρέου, στις 2 Δεκεμβρίου 1993, (την υπενθύμισε, πρόσφατα, ο Βίκτωρας Νέτας, στην «Ελευθεροτυπία») που καταλήγει προτρεπτικά: «Ναι, χρειάζονται θυσίες. Θα τις κάνουμε όλοι μαζί, δίκαια. Ναι, χρειάζεται εργασία και προσπάθεια. Θα την καταβάλουμε όλοι μαζί. Ναι, χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Θα το συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί. Ναι, χρειάζεται συλλογικότητα, για να ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα. Καλώ όλους, κόμματα, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και προπάντων τους πολίτες, να ακούσουν το μήνυμα και να βοηθήσουν, ο καθένας από τη θέση του, στην ανόρθωση του τόπου».  

Ήταν μια κρίση αλήθειας, ακόμα και συνείδησης, από ένα πολιτικό-οικονομολόγο, που, δυστυχώς, έμεινε, απλά, δήλωση-σχόλιο ή, καλύτερα, «έπεα πτερόεντα», τόσο για τον ίδιο, όσο και τους επιγενομένους. Το κατέγραψε, όμως, η πανταχού παρούσα Ιστορία και σήμερα μας αναγκάζει να το ξαναζήσουμε, επειδή την αγνοήσαμε.

«Η χώρα βρίσκεται στη δίνη ενός πολέμου – υποστηρίζει ο πολυπράγμονας και πολύπλαγκτος Υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος – και το μόνο που διαφοροποιεί την κατάσταση είναι πως δεν υφίστανται τα φυσικά αποτελέσματα ενός πολέμου, δηλαδή νεκροί και τραυματίες». Όλα τα υπόλοιπα, εξ αντιδιαστολής των λόγων του, συμβαίνουν. Χωρίς την πραγματική δυνατότητα, από μέρους μας, διαχείρισης του πολέμου και των απωλειών του, που δημιουργούν πρωτόγνωρο αυχμηρό τοπίο για τους περιλειπόμενους, για τους νεότερους.

Επώνυμοι, οι διαχειριστές τούτου του πολέμου – με άλλα μέσα – κι ας διαφέρουν οι τίτλοι τους απ’ εκείνους του φον ή του κόμη της μετακαποδιστριακής εποχής. Δεν παύουν να είναι οι ίδιοι ανελέητοι ολετήρες με διαφορετικά ποιοτικά όπλα και μεθόδους, τηρουμένων των αναλογιών. Είναι μια κάστα πλουτοκρατών (το κεφάλαιο δεν είναι μόνο μια σχέση οικονομική, αλλά εμπεριέχει ωσμώσεις δύναμης και εξουσίας) που ζει, κινείται, βασιλεύει πάνω κι έξω από κρίση και νόμους, αφού οι ίδιοι οι νόμοι αποτελούν την ισχύ τους. Είναι η υπερεθνική και εθνική ελίτ (πολιτική, οικονομική, χρηματοπιστωτική, μιντιακή) που τα συμφέροντά της είναι διαμετρικά αντίθετα από κείνα της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, των μόνιμων υποζυγίων και εμπροσθοφυλάκων. 

Το παλιό πρελούντιο τούτων των χρυσοκάνθαρων της οπισθοφυλακής, από: «πολεμήστε για να δοξαστούμε», μεταλλάχτηκε ασύστολα στο: «πληρώστε για να σωθούμε». Τούτης της δράκας τα συμφέροντα ανέχεται, εκφράζει και υποθάλπει το πολιτικό μας σύστημα.

Πώς αλλιώς να ερμηνεύσεις την κατάθεση, απ’ το συνταγματολόγο Υπουργό Οικονομικών της λίστας των φοροφυγάδων αποκλειστικά και μόνο στη Βουλή; «Κάποιοι που έχουν διαβάσει αποσπασματικά κάποιες από τις χιλιάδες σελίδες – μας πληροφορεί ο Θωμάς Τσάτσης («Ελευθεροτυπία» 26/11/2011) – δηλώνουν συγκλονισμένοι και οργισμένοι για τα ονόματα που διάβασαν.

Πώς αλλιώς να αποκρυπτογραφήσεις την ανυπαρξία πολιτικής βούλησης να «πληρώσουν» οι ποικιλώνυμοι ένοχοι φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής, φοροκλοπής, ξεπλύματος «μαύρου χρήματος»; Ποιους κοροϊδεύουν, αρμόδιος Υπουργός, Κυβέρνηση, Τραπεζίτες, όταν ακκίζονται ασύστολα πως αδυνατούν να γνωρίζουν τους κατόχους τραπεζικών λογαριασμών στην αλλοδαπή; Ποιοι, πόσα και πότε έκαναν ανάληψη χρημάτων απ’ τις ελληνικές τράπεζες; Σε πόσους και ποιους υψηλούς πελάτες ίδρυσαν ακόμη και «Παράκτιες Εταιρείες» (τις γνωστές off - shore) – με το αζημίωτο βέβαια – οι τραπεζίτες μας, τους οποίους προικίσαμε, αφειδώλευτα μάλιστα, με δυο ολόκληρους κρατικούς προϋπολογισμούς;

Πώς, αλλιώς να αιτιολογήσεις το γεγονός πως δεν έχει τιμωρηθεί κανείς για το κατάντημα μιας χώρας, που κατά Βενιζέλο «εξακολουθεί να είναι μια από τις 30 πλουσιότερες του κόσμου σε απόλυτους αριθμούς», όταν υπάρχουν άνθρωποι που φέρουν μια ζωή το στίγμα του κλέφτη, ακόμα και για ένα μήλο, παιδιά ενός κατώτερου Θεού, για ένα ποδήλατο;

Το πολιτικό σύστημα καταρρέει, επειδή έχασε κάθε ηθική υπόσταση, κάθε εμπιστοσύνη απ’ το ιστορικό υποκείμενο, δηλαδή το λαό. Κράτος και πολιτεία – ακραιφνείς εγγυητές της κοινωνικής συνοχής – αγνόησαν παντελώς την αξιωματική ιστορική αρχή πως: τίποτε δε θεμελιώνει την ενότητα και συνοχή, χωρίς δικαιοσύνη κι ελευθερία. Όταν η αντίδραση φορέσει τον όποιο ιδεολογικό μανδύα, τότες ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου, νομιμοποιείται το χέρι που ανοίγει την πόρτα του φρενοκομείου και των ποικιλώνυμων θαλάμων του (μίσος, διχασμός, σχιζοφρένεια κλπ.) – ιστορικό παράδειγμα, στα καθ’ ημάς, ο νωπός εμφύλιος – τότες βρίσκουν εκδίκηση τα μυριάδες «αχ» και «βαχ» και «γιατί», σ’ ένα αποφασισμένο, τυφλό «όχι» με ώσμωση πυρηνική…