Υποχρεωτική φυγή προς τα εμπρός

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Η εικόνα της χώρας μας, που καταρρέει σφυροκοπημένη από την εταιρική έχθρα και δυσπιστία, δημιουργεί τις χειρότερες προϋποθέσεις για το αύριο που ξημερώνει. Δεν είναι τόσο οι καθυστερήσεις της έγκρισης του πακέτου στήριξης των 130 δισ. ευρώ, ενώ πλησιάζει η ημερομηνία πληρωμής του ομολόγου ύψους 14,4 δισ. ευρώ, όσο ο «ορυμαγδός» (οι κακές ειδήσεις για την Ελλάδα που κάνουν τον γύρο του κόσμου με γεωμετρικά αυξανόμενη ένταση), ο οποίος ανοίγει την πόρτα σε καιροσκόπους, κερδοσκόπους, πλιατσικολόγους, κοράκια... 

Ηταν μια ήσυχη, αφύλακτη χώρα η Ελλάδα, με τη χαμηλότερη -μέχρι την αυγή του νέου αιώνα- εγκληματικότητα στην Ευρώπη, με χαλαρή οργάνωdση και αργά κρατικά αντανακλαστικά, που επιβίωνε χωρίς μεγάλες απώλειες από επιτάχυνση και σύμπτωση. Η έλλειψη πόρων διέλυσε τον χιλιοτρύπητο ιστό δημόσιας προστασίας ενθαρρύνοντας την εύκολη πλέον αρπαγή πλούτου.

Η προειδοποίηση ότι η Ελλάδα μπορεί να γυρίσει πίσω δεκαετίες είναι μάλλον άσκοπη. Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στη λεωφόρο της επιστροφής, δεν είναι αυτό που ήταν, κι αν δεν το βλέπουμε ακόμη είναι γιατί έχει απομείνει λίγο ξεφτισμένο λούστρο ευημερίας. Αυτό κρύβει τη βαθιά διάβρωση του -κακοφορμισμένου- σκελετού που την κρατούσε να πορεύεται προς ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα, να αποτελεί μέρος του μύθου της συνεχώς κλιμακούμενης ανοδικά πορείας χωρίς διακοπή ή ρήξη. Τώρα, για μας το αύριο έπαψε να είναι μαγνήτης. Το παρόν δεν είναι καλύτερο από το παρελθόν, η άνεση δεν βρίσκεται μπροστά μας αλλά πίσω μας, το μέλλον δεν είναι μια γη που πρέπει να αποικήσουμε αλλά ένας χαμένος παράδεισος.

Ελλάδα. Η πρώτη έκπτωτη της ευρωπαϊκής οικογένειας. Οχι μία ανυπάκουη θεά, αλλά μία «αμαρτωλή», που στην ασταμάτητη πτώση της χάνει φτιασίδια, αυτοεκτίμηση, ερείσματα.

Μια χώρα για καιρό χωρίς αληθινή πολιτική ηγεσία. Τα παλιά κόμματα, σαρακοφαγωμένα από τα ψεύδη, τα μεγάλα λόγια, την ανικανότητα, τη συναλλαγή, την κοντή μνήμη, το κυνήγι του προσωπικού οφέλους, την «υιοθέτηση» της διαφθοράς, την ακούσια αυτοδυσφήμηση, καταρρέουν. ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ δεν πατούν πια σε σταθερό έδαφος. Το πολιτικό σκηνικό κρημνίζεται και καμιά πολιτική δύναμη δεν δείχνει ίδια. Τα δίκτυα διαμόρφωσης κοινής γνώμης και οι σύμβουλοι - παραγωγοί πολιτικής εκφράζουν έναν κόσμο μεγαλόστομης κενολογίας που παρήλθε, δεν μπορούν να προσφέρουν καμιά σωτηρία.

Η αλλαγή είναι η κίνηση του ανθρώπου προς τα εμπρός. Θα πρέπει να επιχειρηθεί ανεξάρτητα και ενάντια σ’ αυτό που μας ζητείται -επιπλέον θυσίες- και σ’ αυτό που μας χορηγείται - τοκογλυφικό χρήμα, κατηγορητήρια και ένα σκοτεινό μέλλον.

Οι μεγάλες μεταβολές απαιτούν μεγάλους στόχους. Οχι μοιραίες ζαριές, αλλά σύμπραξη, αλληλοστήριξη, αποφάσεις. Το ταρακούνημα είναι αρκετά ισχυρό για να θέσει σε αχρηστία παλιές έξεις. Η κοινωνία δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, είμαστε εμείς. Το κράτος δεν είναι ένα κενό κέλυφος, είναι 800.000 Ελληνες - δάσκαλοι, γιατροί, νοσηλευτές, γραφιάδες, ταμίες, αστυνομικοί, δικαστές, χειρώνακτες, καθαριστές... Ισως φυτοζωούν, αλλά υπάρχουν, δρουν. Μπορούν να δράσουν. Να προσθέσουν και πάλι, με μόχθο, με πράξεις φρόνησης και ηρωισμού, συμφιλίωσης των εχθρικών δυνάμεων, του εγώ και του εσύ, μια νέα κουκίδα προόδου.