Οι "Πατριώτες", οι "δοσίλογοι" και οι συνωμοσίες της δραχμής...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Ένας από τους πατριάρχες της εγκληματολογίας ο Αλφόνσο Μπερτιγιόν είχε πει: «Βλέπουμε αυτά που προσέχουμε, και προσέχουμε μόνο πράγματα που υπάρχουν ήδη στο μυαλό μας».

Στον τομέα των αστυνομικών ιστοριών όμως σε έμενα άρεσε από παιδί ο επιθεωρητής Κολόμπο και χάρηκα τα μάλα όταν τον επέλεξε ο Βέντερς να συμμετάσχει στην ταινία «Ο Ουρανός πάνω από το Βερολίνο».

Ο επιθεωρητής Κολόμπο, που τον υποδυόταν ο Πήτερ Φόλκ, είχε ένα κανόνα, όταν εξέταζε το χώρο ενός εγκλήματος. Πρώτα κοιτούσε ποιο αντικείμενο είναι σε άλλη θέση από αυτή που έπρεπε κανονικά να βρίσκεται και μετά εξέταζε αν αυτή η διαφορά θα μπορούσε να συνδυαστεί με το έγκλημα. Ο άλλος κανόνας είναι πως έδειχνε πάντα πως καταλαβαίνει λιγότερα από όσα έχει καταλάβει...

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν, ακούγονται πολλές "κραυγές" για Έλληνες «πατριώτες» αντιμνημονιακούς και «προσκυνημένους»  μνημονιακούς. Οι δε θεωρίες συνωμοσίας έχουν ευρύτατη αποδοχή, σε σημείο που κάθε άνθρωπος που θέλει να κρατήσει σώας τας φρένας, να μην ακούει το «θόρυβο» και να προσπαθεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα με βάση τα κίνητρα και τα συμφέροντα...

Όπως στις παλιές καλές αστυνομικές ιστορίες λοιπόν, όπου για να βρεις τον ένοχο ξεκινάς από τα κίνητρα του καθενός.

Η ολοκλήρωση της ευρωζώνης με μια ενιαία οικονομική διακυβέρνηση, καθώς και πολιτική και αμυντική ενοποίηση στη συνέχεια, έχει πολλούς εχθρούς, καθώς θα μεταβάλει ισορροπίες στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική σκακιέρα.

Δυο άμεσες περιπτώσεις που θα πληγούν είναι η Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία. 

Η πρώτη γιατί το Σίτυ θα εκτοπιστεί από παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο από την Φρανκφούρτη και το Παρίσι του Ευρω. Το Ηνωμένο Βασίλειο μετά την παρακμή της αποικιοκρατικής ισχύος ύστερα από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, προσπάθησε να παίξει ένα ρόλο συνδετικού κρίκου μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ.

Μια διαλυμένη ευρωζώνη ενισχύει αυτό το ρόλο του Ηνωμένου Βασιλείου στο ρόλο αυτό.

Μια ισχυρή ευρωζώνη αποδυναμώνει πολιτικά και οικονομικά το Ηνωμένο Βασίλειο και ουσιαστικά το δορυφοροποιεί. Όποιος κοιτάξει τους εταίρους με τους οποίους έχει εμπορικές συναλλαγές θα καταλάβει πως στην περίπτωση που προχωρήσει η πολιτική και ολοκλήρωση της Ευρωζώνης, η Μεγάλη Βρετανία θα υποχρεωθεί να προσχωρήσει σ΄ αυτήν.

Ας θέσει ο οποιοσδήποτε τον εαυτό του στη θέση της Μεγάλης Βρετανίας. Η κρίση του Ευρω αποτελεί γι’ αυτήν την τελευταία ίσως ευκαιρία, να αποτρέψει την ολοκλήρωση της ευρωζώνης και ακόμη να προσπαθήσει τη διάλυσή της.

Αν έπνεε τα μένεα εναντίον της Ευρώπης ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, ο υπουργός των εξωτερικών ή ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών λίγη ανταπόκριση θα έβρισκαν. Οι δούρειοι ίπποι κάνουν καλύτερη δουλειά.

Φυσικό είναι, ως εκ τούτου να επιστρατεύουν διάφορους «αντικειμενικούς» αναλυτές, καθηγητές, δημοσιογράφους και δημοσιολόγους να «χτυπάνε» ασύστολα και να δημιουργούν ρήγματα εντός του αδύναμου κρίκου της ευρωζώνης: Της Ελλάδας...

Αν προσέξετε, θα δείτε πως οι ειδικοί που υποστηρίζουν τη δραχμή, κατά κύριο λόγο εργάζονται και ευημερούν στο εξωτερικό, όπου λίγο θα τους ακουμπήσουν οι επιπτώσεις της επιστροφής στη δραχμή.

Υπάρχουν βέβαια και διάφοροι «Χρήσιμοι Ηλίθιοι» όπως χαρακτήριζε ο Λένιν μια κατηγορία ανθρώπων, που ζουν και πολιτεύονται εντός Ελλάδος. Στην περίπτωσή μας πρόκειται κυρίως για μια κατηγορία ανθρώπων με εξαρτημένα αντανακλαστικά από την εποχή του ψυχρού πολέμου ή και του μεγάλου πατριωτικού πολέμου του Στάλιν.

Πριν την ευρωζώνη η Μεγάλη Βρετανία είχε, μετά τον πρώτο λόγο των ΗΠΑ, επιρροή στις εξελίξεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή μας. Πριν το δεύτερο μεγάλο πόλεμο η Βρετανία κυριολεκτικά ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Όλα αυτά έχουν «εξατμιστεί» τα τελευταία χρόνια από τα μυαλά των Ελλήνων, χάρη στην πλύση εγκεφάλου και τα "παράσιτα" που δημιουργεί η υπερπληροφόρηση με «σκουπίδια».

Γιατί σας φαίνεται παράδοξο λοιπόν που μεγάλη οικονομική εφημερίδα με έδρα τη Βρετανία έγραφε την εβδομάδα που πέρασε «Αποικία της Ευρωζώνης η Ελλάδα...».

Με βάση τα συμφέροντα και κίνητρα βρίσκω πολύ λογικό να ακούγονται από την Μεγάλη Βρετανία όλο και πιο συχνά φωνές που μιλούν 4ο Ράιχ, για κατάργηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα κλπ.

Τυχαίο δεν είναι επίσης πως εσχάτως την περίοδο της χρεοκοπίας έχουν εμφανιστεί όλως τυχαίως διάφοροι "κομήτες" στην επικράτεια που βγάζουν πατριωτικές κορώνες, απεξάρτησης από την ευρωζώνη, έχουν δεσμούς εκεί και φιλοδοξούν να παίξουν κάποιο ρόλο εδώ.

Η Ρωσία κοινωνικά είναι συντετριμμένη ακόμη από την κομμουνιστική λαίλαπα. Είναι πλούσια χώρα με τεράστια αποθέματα ορυκτού και φυσικού πλούτου, αλλά με χαμηλό βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες και προστιθέμενη αξία για την οικονομία της. Έχουμε γράψει πολλές φορές, για υψηλό βιοτικό και κοινωνικό επίπεδο δεν αρκεί ο φυσικός πλούτος, χρειάζεται εξελιγμένο επίπεδο οργάνωσης της κοινωνίας και της αγοράς.

Η Ρωσία διαθέτει ένα δεύτερης διαλογής (σε πλανητικό επίπεδο) ισχυρό οπλοστάσιο και με αυτό και τα ενεργειακά της αποθέματα, προσπαθεί να δημιουργήσει μια ζώνη επιρροής και να πορευτεί στο σύγχρονο κόσμο.

Τη Ρωσία τη συμφέρει μια διαλυμένη Ευρώπη όπου σε διμερές επίπεδο, με την ενεργειακή εξάρτηση και την απειλή του οπλοστασίου θα μπορεί να αυξήσει το ρόλο της στις εξελίξεις.

Μια ισχυρή ευρωζώνη με ρωμαλέα οικονομία και ενιαία αμυντική ασπίδα, καθιστά αυτόματα τη Ρωσία μια τρίτης διαλογής δύναμη και την δορυφοροποιεί.

Τα ενεργειακά κοιτάσματα που έχουν βρεθεί μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, αν αυξηθούν με την εξεύρεση νέων, δημιουργούν μια επιπλέον πηγή προμήθειας, αποδυναμώνοντας το ρόλο της Ρωσίας περαιτέρω.

Η Ελλάδα αποτελεί τον αδύναμο κρίκο των σχεδίων εναντίον της Ευρωζώνης και για τη Ρωσία. Πιστεύει κανείς πως όλες οι φωνές που ζητούν την προσφυγή στη Ρωσία για βοήθεια και την απόρριψη της δανειακής σύμβασης με την τρόικα ευφορούνται από αγαθά πατριωτικά κίνητρα; Μήπως βάζουν το χεράκι τους και κυβερνητικές υπηρεσίες ή πετρελαϊκές εταιρείες της ομόδοξης χώρας;

Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί δορυφόρος της Ευρωζώνης και όχι της Μεγάλης Βρετανίας ή της Ρωσίας; Τουλάχιστον σαν προτεκτοράτο της πρώτης (ΜΒ) είχαμε τεράστια οφέλη στην ιστορία μας από την απελευθέρωση και μετά. Εννοώ την αύξηση της εδαφικής μας επικράτειας που πετύχαμε διαλέγοντας του νικητές των μεγάλων αναμετρήσεων σε όλες τις κρίσιμες φάσεις.

Είναι απλό. Η σχέση μας με την Ευρωζώνη είναι μια σχέση συγκυριαρχίας. Οι Έλληνες εκλέγουν ευρωβουλευτές, τα εκλεγμένα κόμματα διορίζουν επιτρόπους στην Κομισιόν. Οι νομοθετικές προσαρμογές που μας προκύπτουν δεν είναι ερήμην μας, αλλά από όργανα που εκπροσωπούν δημοκρατικά τους λαούς της Ευρώπης.

Είναι λογικό χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία η Ισπανία και η Ιταλία να έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα στις αποφάσεις λόγω μεγαλύτερου πληθυσμού.

Στην ευρωζώνη συναποφασίζουμε, ακόμη και όταν τα κάνουμε "θάλασσα" και τρέχουμε για δανεικά.

Ξεχάσαμε φαίνεται την περίοδο που οι πρεσβείες της Αυτού Μεγαλειότητας και των ΗΠΑ καθόριζαν ποιος θα κυβερνήσει στην Ελλάδα. Ποιος επέλεξε το Σοφούλη και τους κεντρώους μετά τον πόλεμο, ενώ το Λαϊκό Κόμμα ήταν το μεγαλύτερο κόμμα;

Μήπως ξεχάσαμε ακόμη παλιότερα όταν οι ναύαρχοι των τριών στόλων που ναυλοχούσαν εδώ, αποφάσιζαν ποιος και πως θα κυβερνήσει στη Αθήνα ή την Κρήτη πριν ενωθεί;...

Δεν είναι παράδοξο που οι πρώην αποικιοκράτες μας, μας φωνάζουν πως κινδυνεύουμε να καταστούμε αποικία άλλων;

Η Γερμανία είναι πολύ μικρή για παγκόσμια δύναμη, πολύ μεγάλη για τα μεγέθη της Ευρωζώνης. Στο εσωτερικό της υπάρχει ένας διάλογος, για το αν αξίζει να συνεχίσουν στα πλαίσια της Ευρωζώνης ή θα αποδεσμευτούν και βρουν ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα μόνοι τους...

Φαίνεται να κερδίζει το σενάριο εντός της ευρωζώνης. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες. Όπως και οι άνθρωποι έτσι και τα έθνη κινούνται από ιδιοτελή συμφέροντα. Απλά στην περίπτωση της ευρωζώνης τα κοινά συμφέροντα που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.

Όσο για τις φωνές περί εθνικής ανεξαρτησίας και λεβεντιάς, προσοχή, ενίοτε δεν κρύβουν μόνο αγαθές προθέσεις... Οι πλέον ύποπτοι συνήθως είναι και αυτοί που φωνάζουν και ασχημονούν περισσότερο