Εκλογές δίπλα στη... νεκροφόρα

Γράφει ο Ευτύχης Παλλήκαρης

Ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί. Στην εποχή της σοβιετικής αυτοκρατορίας, οι εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας στα ύπατα αξιώματα του Ανώτατου Σοβιέτ ή των άλλων δορυφόρων, έφερναν κάτι τρελές πλειοψηφίες, 98%-100%. Οσο για την εκλογή των κομματικών οργάνων, αυτή συνήθως γινόταν ομόφωνα. Αυτή η θαυμαστή αρμονία εκλογών, που εκθειαζόταν από ημετέρους και, κυρίως, από τα καθεστώτα, άντεξε σχεδόν μέχρι την κατάρρευσή τους.

Τα χρόνια πέρασαν, η Κίνα -κατά τους ημετέρους- έγινε ένα πρότυπο καπιταλισμού, η Ρωσία -πάντα κατά τους ημετέρους- μια χαμένη υπόθεση, αλλά να που η Β. Κορέα φυλάττει Θερμοπύλες...

Με τα θερμά συλλυπητήρια του ΚΚΕ προς τη μακρινή Λαϊκή Δημοκρατία, που έχασε το φωτισμένο ηγέτη της, μάθαμε ότι οι δεσμοί ανάμεσα στον Περισσό και την αδελφή χώρα παραμένουν αδιατάρακτοι. Μάθαμε όμως ότι οι μέθοδοι εκλογής του αρχηγού σε κράτος και κόμμα -καθώς και των στηριγμάτων του- έχει εκσυγχρονιστεί. Κακώς είμαστε κολλημένοι στα ποσοστά νίκης που κάποτε έδιναν το απόλυτο της νίκης στο Μπρέζνιεφ ή το Χόνεκερ. Ιδού πως περιγράφει ο  «Ριζοσπάστης»  τον τρόπο διαδοχής στη Β. Κορέα μετά το θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ: 

«Το τελευταίο αντίο στον ηγέτη τους Κιμ Γιονγκ Ιλ είπαν χθες εκατομμύρια Βορειοκορεάτες παρακολουθώντας τη νεκρική πομπή και την επικήδεια τελετή στη χιονισμένη και παγωμένη πρωτεύουσα της ΛΔ Κορέας, Πιονγιάνγκ. Της νεκρικής πομπής προηγούνταν μία μαύρη λιμουζίνα που μετέφερε πορτρέτο του αποθανόντος προέδρου, ακολουθούσε άλλη που μετέφερε μία τεράστια λευκή ανθοδέσμη και στη συνέχεια ακολουθούσε η νεκροφόρα, δεξιά της οποίας βάδιζε ο Κιμ Γιονγκ-Ουν, ο τρίτος και νεότερος από τους γιους του πρώην προέδρου που αναλαμβάνει το ύπατο αξίωμα της χώρας. Αριστερά της νεκροφόρας πορεύονταν ένστολοι ανώτατοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι με πρώτο τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ρι Γιονγκ-Χο». Ο Κιμ ο τρίτος, συνεπώς και ο Χο του Στρατού εκλέχτηκαν βάσει της θέσης τους δεξιά και αριστερά της νεκροφόρας... Εκτός και αν θεωρήσουμε ότι τα δακρυσμένα πρόσωπα των παρόντων αποτελούσαν όχι μόνο ένδειξη πένθους, αλλά ένα είδος επικύρωσης των νέων ηγετών.

Οταν η διαστροφή υποκαθιστά τη δημοκρατία, τότε τα αποτελέσματα ξεπερνούν τα όρια του παραλόγου. Και δεν αρκεί ο «Ριζοσπάστης» να μεταθέτει την είδηση στα ψιλά και τις μέσα σελίδες ή το ΚΚΕ να υποβαθμίζει διακριτικά το συλλυπητήριο μήνυμα στους Κιμ. 

Το πρόβλημα είναι διπλό. 

Από τη μια, η προσωπολατρεία, η πανταχού παρούσα ομοφωνία, ο εξοστρακισμός της διαφορετικής γνώμης εντός και εκτός των τειχών, φανερώνει μια ολοένα αυξανόμενη αποστροφή του Περισσού στους δημοκρατικούς κανόνες. Και δεν αποτελεί άλλοθι η παραβίασή τους από τα κόμματα του δικομματισμού, που τώρα άλλωστε το πληρώνουν ακριβά...

Από την άλλη, είναι φανερό πως διεθνώς το ΚΚΕ δεν έχει πλέον «καθεστώτα αναφοράς», δεν μπορεί να προσδιορίσει με την άνεση παλιότερων χρόνων τα γεωπολιτικά σημεία που στο χάρτη σημειώνονταν με κόκκινο. Δυστυχώς, η Β. Κορέα είναι η μόνη «Λαϊκή Δημοκρατία» που απόμεινε για μνημόνευση, αφού ακόμα και η Κούβα έχει αρχίσει να ακολουθεί πρακτικές «αποστασίας»... 

Και δεν είναι τιμητικό η μοναδική «χώρα αναφοράς» ως Λαϊκή Δημοκρατία να είναι αυτή που επιλέγει τους ηγέτες της ανάλογα με τη θέση που καταλαμβάνουν δίπλα στη νεκροφόρα του Κιμ Γιονγκ Ιλ...