Ο υπουργός λαδώθηκε...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Ο υπουργός λαδώθηκε ...    

Ο υπουργός που λαδώθηκε, ήταν ο τίτλος δημοσιεύματος της  Süddeutsche Zeitung, που αναφερόταν στην υπόθεση της αγοράς των γερμανικών υποβρυχίων.

Κατά το δημοσίευμα, όταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος ήταν μέλος της τότε ελληνικής κυβέρνησης, η χώρα του προχώρησε στην αγορά γερμανικών υποβρυχίων αξίας μεγαλύτερης του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ.

Γερμανικό δικαστήριο προχθές τιμώρησε τη γερμανική Ferrostaal γιατί λάδωσε πολιτικούς στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, προκειμένου να προωθήσει τα προϊόντα της.

Μας προξενεί κάποια εντύπωση πως εκεί τιμωρήθηκαν όσοι δωροδόκησαν, ενώ εδώ οι δωροδοκούμενοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, κάνουν δηλώσεις, μηνύσεις και εκτοξεύουν απειλές.

Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις και ο ύποπτος δηλώνει πατριώτης και σοσιαλιστής. 

Επιπλέον αν αποτάσσεσαι με βδελυγμία το κεφάλαιο και τον νεοφιλελευθερισμό, ενώ στήριξες την καριέρα του στην ανάγκη να φάει ο κόσμος ένα κομμάτι ψωμί, έστω και μισθοδοτούμενος από το δημόσιο όταν μπορούσε δανείζεται, τότε ο δρόμος είναι ανοιχτός...

Γιατί μας κάνει εντύπωση. Πριν λίγα χρόνια ο πρωθυπουργός έχτισε την ροζ βίλα, με δωρεές φίλων να καλύπτουν το πόθεν έσχες... Πρωθυπουργός το αντίπαλου κόμματος λίγα χρόνια αργότερα πρότεινε έναν εκ των δανειστών για πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η ανοχή, της ανοχής, τη συγκάλυψη, ώ συνενοχή...

Η ανοχή που δείχνει η ελληνική κοινωνία απέναντι στη διαφθορά, κατά ένα μεγάλο μέρος είναι προϊόν συνενοχής ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας.

Μια κοινωνία που προάγει την αργομισθία με κάλυμμα το δημοκρατικό δικαίωμα του αυθαιρέτως συνδικαλίζεσθαι είναι ικανή για όλα. Σε ποια ταξική ανάλυση εμπίπτουν οι αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας;

Η χρεοκοπία θα έχει μεγαλύτερο κόστος από την απώλεια των όρων της υλικής ευημερίας με δανεικά, γιατί εμπεριέχει την απώλεια της κλίμακας αξιολόγησης που έχει η ελληνική κοινωνία για το σωστό και το λάθος, το θεμιτό και το αθέμιτο...

Θυμάμαι κάποτε που είχα γράψει ένα αιχμηρό σχόλιο για κάποια εισηγμένη επιχείρηση. Εμφανίστηκε μπροστά συνάδελφος να μου ζητήσει το λόγο. 

«Τόγραψα γιατί αυτό πιστεύω» είπα... 

«Ναι αλλά εγώ εκτελώ χρέη συμβούλου δημοσίων σχέσεων» μου απάντησε. 

«Μου είναι αδιάφορο...». 

«Αυτό είναι αντισυναδελφική συμπεριφορά», είπε... 

«Ζηλεύεις να βλέπεις τους άλλους να προοδεύουν...».

Πόσες φορές στο διάλογο της στήλης, όταν υπάρχουν αιχμηρά σχόλια για τους δημοσίους υπαλλήλους, δεν υποστηρίζουν κάποιοι πως όσοι ξιφουλκούν εναντίον του δημοσίου, το κάνουν γιατί δεν κατάφεραν να περάσουν την πόρτα του...

Ένας φύλακας σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή μετατέθηκε στο λύκειο της γειτονίας του. Μετά από τρεις μήνες είναι απηυδισμένος γιατί κάθε μέρα ο διευθυντής του σχολείου φωνάζει το προσωπικό και μοιράζει δουλειές που πρέπει να γίνουν. «Μας μοιράζει τις δουλειές και αυτός γυρνάει στο γραφείο του...» διαμαρτύρεται στους φίλους του. Πάντα υπήρχαν τεμπέληδες και λουφαδόροι, αλλά κρύβονταν, δεν προσπαθούσαν να επιβάλουν την λούφα σαν κανόνα...

Πάντα υπήρχαν κλέφτες και «λαδοπόντικες», αλλά το έκαναν κρυφά και όταν συλλαμβάνονταν τιμωρούνταν.

Τις τελευταίες δεκαετίες η λούφα και η κλοπή ήταν ο κανόνας. Η χρεοκοπία μαζί με το βιοτικό επίπεδο θα ισοπεδώσει και τα πιστεύω μας.