Ιστορικό «ναι» στην κατά 50% χρεοκοπία της χώρας


Χρεοκοπία χώρας-μέλους της ΟΝΕ και με εθνικό νόμισμα το ευρώ αποτελεί έγκλημα του 21ου αιώνα. Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, εσκεμμένα ή όχι, δεν το αντιλαμβάνεται! «Η Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, θα ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους της, όπως κομψά αποκαλείται η ομολογία ενός κράτους ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους πιστωτές του, ισοδυναμεί με πτώχευση», έγραφα ήδη από την Κυριακή 29 Αυγούστου 2010. Ματαίως...

Ζούμε την απόλυτη συντριβή. Το πεπρωμένο μιας σύγχρονης χρεοκοπίας συνάντησε νομοτελειακά τη φράου Μέρκελ με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.  

Ωστόσο, αυτές οι κρίσεις δεν είναι «θεοδικίες». Δεν είναι παίγνια μιας ανεξέλεγκτης μοίρας. Είναι «Κοινωνιοδικίες». Παρενέργειες δηλαδή ιστορικών δράσεων και επιπόλαιων επιλογών. Ετσι, κάθε κοινωνία εκτρέφει τις μορφές κρίσης που αντιστοιχούν στη δομή της, επινοεί τους συγκεκριμένους και «αρμόζοντες» ιστορικούς τρόπους για να τις αντιμετωπίσει και αποκρυσταλλώνει τον δικό της ειδοποιό περί κρίσεως πολιτικό λόγο. Οι βουλές των Γερμανών για το ελληνικό πρόβλημα χρέους, πάντως, δεν αποτελούσαν μυστικό.

Οι χώρες πτωχεύουν βαθμιαία, με το να δανείζονται τόσο πολλά χρήματα ώστε οι πιστωτές να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητά τους να αποπληρώσουν το χρέος. Κατόπιν πτωχεύουν ξαφνικά, όταν οι πιστωτές παύουν να τις δανείζουν.  

Αυτό έχει συμβεί σε κάμποσα έθνη του Tρίτου Kόσμου και εξ αιτίας του γεγονότος ότι ήταν αναγκασμένα να δανείζονται σε δολάρια. Καθώς το νόμισμά τους έχανε την εμπιστοσύνη των παγκόσμιων αγορών, κατέρρεε η αξία του έναντι του δολαρίου. Αλλά έτσι αυξανόταν το βάρος του πραγματικού τους χρέους. Οι κρίσεις εμφανίζονται πάντα απρόσκλητες και σε «ακατάλληλες στιγμές». Μέχρι εδώ, όλα είναι εν μέρει τουλάχιστον εύλογα, αναμενόμενα, ίσως και αναπόφευκτα.  

Μπροστά όμως στο διάχυτο πλέον «έλλειμμα ελπίδας», οι πολιτικοί της πεντάρας αναγκάζονται να επιχειρήσουν ένα πρόσθετο και ψευδεπίγραφο πήδημα στο κενό. Στο μέτρο ακριβώς που θα πρέπει να εξηγηθεί και να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι η «ανάγκη» είναι πρακτικά ανέφικτο να θίξει όλους τους πολίτες ισομερώς και «κατ’ αναλογίαν των δυνάμεών τους», έθεσε χωρίς αιδώ ο πρωθυπουργός το δίλημμα ως φλέγον αξιακό ζήτημα της «σωτηρίας» της χώρας.

Το κράτος θα αγγίξει ξανά στο παγόβουνο της πτώχευσης... προειδοποιούσε η στήλη ξανά στις 10 Ιουλίου του 2001. «Η Ελλάδα ψήφισε κάτι ανεφάρμοστο (το Μεσοπρόθεσμο), για να αναβάλει κάτι αναπότρεπτο (τη χρεοκοπία της). Για να είμαστε ακριβείς, η Ελλάδα ξέφυγε προσωρινά από τον κίνδυνο μιας επαχθούς στάσης πληρωμών, αλλά η σωτηρία –η διάσωση της ελληνικής οικονομίας– παραμένει εκκρεμής και εξαρτώμενη πλήρως από τους δανειστές μας. Εκταμίευσαν την 5η δόση του περυσινού Μνημονίου και ακόμη λιγότερο, και μας ανανέωσαν το ραντεβού του μαρτυρίου της 6ης δόσης... Και τώρα επεξεργάζονται το νέο Μνημόνιο, το οποίο θα καλύπτει τις δανειακές ανάγκες της χώρας έως το 2014. Πάντως, όσον αφορά στη “μεγάλη ρύθμιση” του ελληνικού χρέους που προετοιμάζεται... μην πιστεύετε αυτούς που την εκθειάζουν». Αυτά...

Είναι πασίδηλο ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει δεύτερο και τρίτο και τέταρτο Μνημόνιο, με δανεισμό που διαρκώς θα διογκώνει το χρέος και με ύφεση που θα βουλιάζει όλο και βαθύτερα τη χώρα. Είναι επίσης φανερό ότι η οποιαδήποτε διέξοδος από τον κλειστό βρόχο της λιτότητας-ύφεσης δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβούνται να αντιμετωπίσουν ριζοσπαστικά την κρίση των εθνικών χρεών: αγοράζουν χρόνο και μεταθέτουν τις λύσεις για αργότερα. Ομως, στη δική μας περίπτωση, η μεσαία τάξη είναι ζήτημα χρόνου να ξεσηκωθεί καθώς θα γίνεται σαφές πως και το νέο Μνημόνιο δεν υλοποιείται. Εκεί θα έλθει η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους έξω.

Αναμφίβολα, το ελληνικό κράτος είναι υπερχρεωμένο, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο, διεφθαρμένο. Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες. Τις γνωρίζουμε όλοι, αλλά τώρα συνειδητοποιούμε ραγδαία και επώδυνα ότι θα πτωχεύσουμε, θύματα της δόλιας και ανίκανης κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος μέχρι πότε θα χρησιμοποιούν τα μεγάλα ψέματα σαν όχημα για τις μισές αλήθειες;

Στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής, και δη της Αργεντινής στο αποκορύφωμα της χρηματοοικονομικής της κρίσης, παραπέμπει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Νάιαλ Φέργκιουσον, για να υπενθυμίσει πως «είναι μύθος ότι οι χώρες δεν χρεοκοπούν».  

Κατά την άποψή του «οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης μοιάζουν με αναδυόμενες οικονομίες: πρέπει να δανείζονται σε “ξένο” νόμισμα, του οποίου τη νομισματική πολιτική δεν ελέγχουν, και επομένως πιο εύκολα ωθούνται στη χρεοκοπία!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου