Σύστημα Πολιτικής Φεουδαρχίας…

Γραφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ

«…Ο πολιτικός ανήρ οφείλει να έχει γνώμονα πάσης αυτού πράξεως το κοινόν συμφέρον και εις το συμφέρον τούτο να υποτάσση άνευ ενδοιασμού το συμφέρον του κόμματος εις ο ανήκει και των μελών του κόμματος τούτου… Οφείλει να έχει το θάρρος των γνωμών αυτού, μηδέποτε διαψεύδων ταύτας διά να γίνεται αρεστός προς τα άνω ή προς τα κάτω. Προς την Εξουσίαν πρέπει να αποβλέπει ουχί ως σκοπόν, αλλ’ ως μέσον προς επιτυχίαν άλλου, υψηλότερου σκοπού, μηδέποτε σπεύδων προς ανάληψιν της αρχής αν πρόκειται τούτο να γίνη επί θυσία μικρή ή μεγάλη των αρχών αυτού, μηδέποτε διστάζων να απορρίπτη ταύτην αν η διατήρησις αυτή έπρεπε να εξαγοραστή διά θυσίας του προγράμματος προς εφαρμογήν του οποίου εκλήθη υπό του Λαού…».

(Ελευθέριος Βενιζέλος, Λόγος του προς τον Αθηναϊκό Λαό στο Σύνταγμα, 5 Σεπτεμβρίου 1910)

Πολιτικές υποθήκες ενός Μεγάλου της Πολιτικής Πράξης, του Ελευθερίου Βενιζέλου, προς τους επιγόνους του της σημερινής πολιτικής απραξίας, τους αγόμενους από τη Μικροπολιτική, αν όχι τη συμμόρφωση στις υποδείξεις εγχώριων και εξωχώριων εντολέων!

Υπερίπταται στη σφαίρα του ρομαντισμού η απαίτηση η σημερινή, Μικρή Πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της Χώρας να έχει εγκύψει αν όχι στη μελέτη, τουλάχιστον στην απλή ανάγνωση των Υποθηκών των Μεγάλων της Πολιτικής Δράσης του παρελθόντος.

Η ανιστόρητη

«Άρχουσα Ελίτ»…

Παραμένει terra incognita για την ίδια ηγεσία η αρχή: «Η μελέτη του Παρελθόντος άγει στη χάραξη ασφαλούς πορείας για το Μέλλον». Απλώς η Μικρή ηγεσία του παρόντος προσφεύγει στις «συμβουλές» αλλοδαπών, οι οποίοι, καθ’ ομολογία τους, αρύονται την εμπειρία τους από την ενδελεχή μελέτη του Θουκυδίδη, του Αριστοτέλη, του Δημοσθένη, του Πλάτωνα.

Σημειώνεται (και αυτό μακράν κάθε αντίληψης προγονοπληξίας):

Α) Βασικό μάθημα διδασκαλίας στη Διπλωματική Ακαδημία των ΗΠΑ έχει θεσπισθεί η μελέτη της Αρχαιοελληνικής Πολιτικής Σκέψης.

Β) Οι εκατό μεγαλύτεροι πολιτικοί άνδρες της Μεγάλης Βρετανίας εκπόνησαν τις διδακτορικές διατριβές τους επί ελληνικής Θεματολογίας.

Γ) Ο Μεγάλος της Γαλλικής Πολιτικής Σκέψης και Δράσης, ο Ζωρζ Κλεμανσώ, αφιέρωσε μεγάλο διάστημα από τον πολύτιμο χρόνο του στην αρτιότερη μέχρι σήμερα συγγραφή βιογραφίας του μεγαλύτερου ρήτορα του Ευρωπαϊκού Λόγου, του Δημοσθένη.

Δυστυχώς, η σημερινή, Μικρή Πολιτειακή και Πολιτική «ηγεσία» της Χώρας αρκείται στον όχι και κοσμητικό χαρακτηρισμό «των αχθοφόρων ενός μεγάλου ονόματος»…

Το πολιτικό σύστημα που έχει εγκαθιδρυθεί τις τελευταίες δεκαετίες έχει θεμελιωθεί στη διασφάλιση διά βίου του ατομικού, ιδιοτελούς συμφέροντος της «Άρχουσας Ελίτ».

Η τελευταία θεωρεί υποχρέωση του Ελληνικού Λαού να της παρέχει διά βίου πλουσιοπάροχο σίτιση στο Δημόσιο Πρυτανείο με τη θέσπιση ιδιαίτερου Συνταξιοδοτικού Συστήματος και άλλων σκανδαλωδών προνομίων.

Εν αρχή, η κορυφή της πυραμίδας του Πολιτειακού Συστήματος:

1. Οι πρώην Πρόεδροι της Ελληνικής Δημοκρατίας, πέραν της σκανδαλώδους πλουσιοπαρόχου σύνταξης, επιβαρύνουν τον Ελληνικό Λαό με τα έξοδα παροχής κρατικού αυτοκινήτου μετά οδηγού καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου, πολυμελούς γραμματείας, ενάριθμου προσωπικού Ασφαλείας και έξοδα γραφείου. Και, τέλος, τυγχάνουν ιδιαίτερης, σε σύγκριση με τους απλούς πολίτες, φορολογικής μεταχείρισης!

2. Πρώην Πρωθυπουργοί: Νέμονται τα ίδια προνόμια με τους πρώην Προέδρους της Δημοκρατίας με την επιπρόσθετη παροχή Γραφείου μετά Γραμματείας στο Μέγαρο της Βουλής, αν και οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν αποσυρθεί προ αρκετών χρόνων από την ενεργό Πολιτική.

3. Πρώην Πρόεδροι της Βουλής: Έχουν θεσπίσει προς ίδιον όφελος ειδική μεταχείριση στον Κανονισμό της Βουλής ως προς τη διακριτική μεταχείριση έναντι των άλλων βουλευτών κατά τη λειτουργία του Κοινοβουλίου (λαμβάνουν τον λόγο όταν τον ζητήσουν, κι αυτό σε κατάχρηση της ομιλίας των απλών βουλευτών). Τους παραχωρείται Γραφείο στο Μέγαρο της Βουλής, πλήρως εξοπλισμένο, μετά γραμματείας, καθώς και απόσπαση για την Ασφάλειά τους (!) ικανού αριθμού Αστυνομικών. Μάλιστα, ένιοι εξ αυτών απέχουν της πολιτικής (π.χ., η κ. Άννα Ψαρούδα - Μπενάκη, που έχει εκλεγεί ακαδημαϊκός και εντούτοις διατηρεί και Γραφείο στο Μέγαρο του Κοινοβουλίου!).

4. Πρώην βουλευτές: Η συνταξιοδότησή τους, και δη μη ευκαταφρόνητη, καταβάλλεται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό αντί να συνταξιοδοτούνται από τον επαγγελματικό ασφαλιστικό φορέα τους, έστω και με κάποια ενισχυμένη «μοριοδότηση» για τη θητεία τους στο Βουλευτικό αξίωμα!

Το πλέγμα αυτό της διακριτικής μεταχείρισης των αποστράτων της Πολιτειακής και Πολιτικής ζωής της Χώρας συγκροτεί, πέραν της καταστρατήγησης της αρχής της ισότητας των Πολιτών που καθιερώνει το Σύνταγμα, την Τάξη των Επαγγελματιών της Πολιτικής και συντείνει στη διαμόρφωση ενός Φεουδαρχικού Πολιτικού μοντέλου, στρεβλού, βεβαίως, για την ομαλή λειτουργία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.

Το «μοντέλο» αυτό είναι συνεπακόλουθο της κυριαρχίας των «Φαμελιών» στην πολιτική ζωή της Χώρας και της συνεπακόλουθης διαπλοκής των «Οικογενειών» αυτών με την οικονομική ολιγαρχία και την αντίστοιχη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Και βεβαίως με προεκτάσεις σε ξένα κέντρα Εξουσίας…

Στο παρελθόν αυτή η κατ’ ευφημισμόν «Άρχουσα Ελίτ» συναρθρωνόταν πέριξ των Ανακτόρων και μετά την εκθρόνιση των Γλύξμπουργκ η συνάρθρωση μετατοπίσθηκε πέριξ της Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας των πολιτικών «Φαμελιών»!

Ήδη έναν αιώνα μετά, δυστυχώς, οι προφητικοί λόγοι του πρωτοπόρου της Ελληνικής Δημοσιογραφίας Βλάση Γαβριηλίδη διατηρούν στο ακέραιο την επικαιρότητά τους:

«Τώρα εντός του Κράτους υπάρχουν άλλες τάξεις, άλλα στρώματα κοινωνικά, άλλα συμφέροντα, άλλα ιδεώδη, αν θέλετε άλλα ήθη, άλλη ηθική…. Όλα αυτά θέλουν να εκτοπίσουν την ολιγαρχίαν η οποία διέφθειρε, εφθάρη, εξηντλήθη και αδυνάτισε διά να ιδούν κι αυτές ήλιον, διά να σχηματίσουν άλλο κράτος, με άλλο δίκαιον… άλλας οικονομικάς σχέσεις, άλλας δυνάμεις, άλλας προόδους, άλλας μεταβολάς. Η Ειρηνική Επανάστασις πρόκειται να εκτοπίση την κρατούσαν διεφθαρμένην ολιγαρχίαν…».