Το ψάρι της συντεχνιακής δημοκρατίας "βρωμάει" από το κεφάλι...

Toυ ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Εκάστη οικονομική ή πολιτική συντεχνία που εκβιάζει για τα προνόμιά της ή «πουλάει» εκδούλευση για να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα και δημοφιλία, ανοίγει τις μπάρες των διοδίων ή κλείνει τα γκισέ των εισιτηρίων του Μετρό. Εσχάτως προσετέθη και το Μουσείο της Ακρόπολης στη χορεία των προσφορών των λαϊκών απογευματινών των συντεχνιών.

Εκάστη συντεχνία έχει το βουλευτή της. Στα πλαίσια της αποκρατικοποίησης των ΔΕΚΟ και του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων, εμφανίζονται διάφοροι, κυρίως «άλαλοι» και άγνωστοι για τις λοιπές πρωτοβουλίες ή μνημειώδεις αγορεύσεις τους, βουλευτές να εγείρουν τις αντιρρήσεις τους.

Ο βουλευτής Κοζάνης έχει αντίρρηση για την πώληση της ΔΕΗ, η βουλευτής Θεσσαλονίκης για την πώληση της ΕΥΑΘ και του ΟΛΘ, ο Πειραιώς για την πώληση του ΟΛΠ και πάει λέγοντας...

Κάθε συντεχνία έχει το βουλευτή της, όπως στο μεσαίωνα κάθε συντεχνία είχε τον άγιο προστάτη της, αντί λιβάνου και θυμιαμάτων τότε, αντί ψήφων και για ρουσφέτια τώρα.

Όποιος έχει τύχει σε ετήσια χοροεσπερίδα δυναμικής συντεχνίας ή τοπικής έχει δει τους διαγκωνισμούς των βουλευτών και των πολιτευτών για ένα χαιρετισμό στα όρθια προς το πλήθος μεταξύ σόλο κλαρίνου και μπαλέτο ή πρώτου πιάτου προς κυρίως...

Αντί για κοινοβουλευτική δημοκρατία, νομίζω πως ο όρος ελληνική συντεχνιακή δημοκρατία είναι ο αντιπροσωπευτικότερος της κατάστασης που βιώνει η χώρα μας. «Η ενοχή της αθωότητας», είναι το τελευταίο μυθιστόρημα της ταλαντούχου κας Μπουραζοπούλου, που πραγματεύεται με πολύ αδρές περιγραφές μια μετακαπιταλιστική Ευρώπη, υπό καθεστώς μια περίκλειστης συντεχνιακής δημοκρατίας...

Η ικανότητα της συγγραφέως, όπως και στο προηγούμενο μυθιστόρημα της το «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ», να πλάθει και να περιγράφει φανταστικές κοινωνικές δομές είναι αξιομνημόνευτη.

Στην καθ’ ημάς παρασιτική συντεχνιακή δημοκρατία είναι φανερό πλέον πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και πως μαζί με τις μεταρρυθμίσεις αποπαρασιτοποίησης της χρεοκοπημένης οικονομίας και του φαλιρισμένου κράτους, χρειάζονται και πολιτικές μεταρρυθμίσεις αποπελατοποίησης του πολιτικού σκηνικού.

Σίγουρα μια κοινωνία είναι και το άθροισμα των πολλών ατομικών ή ομαδικών συμφερόντων. Για να μπορεί να σταθεί μια κοινωνία όμως, πρέπει πρώτα απ’ όλα να διαθέτει ένα κοινό παρονομαστή, έστω και στο επίπεδο του αμοιβαίου συμφέροντος.

Η οικονομική οργάνωση της κοινωνίας σε κλειστές συντεχνίες στη νεότερη ιστορία να είναι ίδιον των φασιστικών καθεστώτων, προκειμένου το κράτος να μπορεί να ελέγχει και να έχει λόγο στη βιοποριστική δραστηριότητα όλων. Στα καθεστώτα αυτά όμως, ο συγκολλητικός ιστός της κοινωνίας ήταν συνήθως κάποια ιδεολογία εθνικιστικής και ρατσιστικής κατεύθυνσης που διατηρεί την κοινωνία κεντρομόλα ροπή γύρω από το κράτος και σε λειτουργία...

Η ελληνική κοινωνία, παρά το γεγονός πως είναι μια δημοκρατική κοινωνία, από τη μεταπολίτευση και μετά, έστω και τις πελατειακές εκφυλίσεις τις κομματοκρατίας, είναι μια από τις ελάχιστες δημοκρατικές που βρίθουν κλειστών και καλά προστατευόμενων συντεχνιών.

Κάθε συντεχνία διαθέτει κάποια προνόμια που μεταφράζονται σε ασφαλές κέρδος που απομυζάται από την υπόλοιπη κοινωνία στην οποία υπάρχουν προφανώς και άλλες συντεχνίες που κάνουν το ίδιο.

Ο ρόλος της συντεχνίας είναι να εξασφαλίζει άκοπα κέρδη για τους εντός και να εμποδίζει τους έκτος να εισέλθουν και να μετέχουν των συνήθως καταχρηστικών απολαβών.

Έτσι αν κάποιος είναι μέλος συντεχνίας δεν χρειάζεται να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια να αποκτήσει πελάτες, αφού οι περιορισμοί που υπάρχουν και τα βάσει του νόμου περιθώρια κέρδους του στέλνουν τους πελάτες έτοιμους στο ταμείο για «μάδημα».

Αν όλοι όμως ήταν μέλη συντεχνιών με τους ίδιους όρους και τα ίδια περιθώρια κέρδους, δεν υπήρχε πρόβλημα κοινωνικής αδικίας καθώς όλοι θα εκμεταλλεύονταν όλους, οπότε η αδίκως αποκτημένη υπεραξία θα διανέμετο αδίκως και πάλι, οπότε η αδικία «αδικούμενη» θα ενδέχετο να παράγει έστω και κατά παράδοξο τρόπο, δίκαιο αποτέλεσμα.

Δυστυχώς όμως υπάρχουν στην κοινωνία και οι εργαζόμενοι που δεν ανήκουν σε συντεχνίες, οι οποίοι μοιραία καταβάλουν σε όλους αλλά δεν εισπράττουν τα «νόμιμα».

Οι τελευταίοι τούτοι καίτοι περιλαμβάνουν τους περισσότερους οικονομικά αδύναμους καθώς δεν συγκροτούν οργανωμένες «φάλαγγες» σταυροδοσίας έχουν εγκαταλειφθεί στα νύχια των συντεχνιών ακόμη και από τις αριστερές δυνάμεις που οι βιοποριστικές και ψηφοθηρικές ανάγκες τις αναγκάζουν να κάνουν τα γλυκά μάτια στις ορδές των συντεχνιαζόντων μικροαστών...

Το πρόβλημα με τις συντεχνίες όμως είναι πως δεν προάγουν την πρόοδο, τον ανταγωνισμό και ό,τι άλλο συντελεί στην παραγωγή πλούτου μιας κοινωνίας.

Κατά συνέπεια, στη χώρα της χρεοκοπίας δεν έχουμε περιθώρια για να συζητάμε ποιος θα διατηρήσει και ποια προνόμια και την ώρα που οι άνεργοι αυξάνονται αλματωδώς να κρατάμε επαγγέλματα ερμητικά κλειστά.

Παρ’ όλα αυτά όσοι ανησυχούν για το αν η Ελλάδα θα κάνει όλα όσα πρέπει προκειμένου να διορθώσει τις στρεβλώσεις που την οδήγησαν στην παρασιτική οικονομία και την χρεοκοπία, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν την ιστορία της...

Όλες οι δραματικές αλλαγές στον τόπο έλαβαν χώρα μετά από χρεοκοπίες ή δραματικές καταστροφές. Μια τέτοια συνεχίζουμε να ζούμε...