Το καταραμένο κλαμπ των 27άρηδων

Toυ ΜΕΡΚ

Η ΕΪΜΙ Ουάινχαουζ έγινε, δυστυχώς, η τελευταία θαμώνας-θρύλος του καταραμένου «κλαμπ των 27άρηδων». Βρίσκεται πια παρέα με τους

Μπράιαν Τζόουνς, ιδρυτικό μέλος των Ρόλινγκ Στόουνς που βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του τον Ιούλιο του '69, 

Τζίμι Χέντριξ (το '70, επίσης στο Λονδίνο), 

Τζάνις Τζόπλιν (το '70 στο Λος Αντζελες), 

 Τζιμ Μόρισον (το '71 στο Παρίσι), 

Κιθ Μουν (το '78 στο Λονδίνο) 

Σιντ Βίσιους (το '79 στη Νέα Υόρκη), 

Τζον Μπελούσι (το '82 στο Λος Αντζελες), 

Ρίβερ Φίνιξ (το '93 στο Λος Αντζελες), 

Κερτ Κομπέιν (το '94 στο Σιάτλ), 

 Ντι Ντι Ραμόουν (το 2002 στο Λος Αντζελες) 

Χεθ Λέντζερ (το 2008 στη Νέα Υόρκη), τον ομοφυλόφιλο καουμπόι του ανατρεπτικού «Μπρόουκμπακ Μάουντεν».

Κανείς τους δεν γλίτωσε από την απελπισμένη και βεβιασμένη κατάδυση στην άβυσσο της (άνευ λόγου κι αιτίας) κατάθλιψης. Κανείς δεν ξέφυγε από τον θανατηφόρο συνδυασμό αλκοόλ-ναρκωτικών-φαρμάκων, δηλαδή την ψευδαίσθηση ενός κόσμου που αγνοούσαν ή αδιαφορούσαν ότι με το ταλέντο τους, υποκριτικό ή μουσικό, και τους επαναστατικούς ή προφητικούς τους στίχους, είχαν έτσι κι αλλιώς ήδη καταφέρει ν' αλλάξουν. Να ομορφύνουν. Και να καλυτερέψουν.

Ηταν όλοι τους 27. 

Οπως, πάνω-κάτω 27άρηδες ήταν κι άλλοι τόσοι ποδοσφαιριστές, στον μικρόκοσμό τους επίσης αρτίστες με κοινό παρονομαστή το χάρισμα και την ιδιοφυΐα, άσχετα εάν εκφράζονταν μέσω μίας διαφορετικού τύπου μορφής τέχνης.

Είκοσι εφτά ετών ήταν κι ο Ντιέγκο Μαραντόνα, όταν ανακάλυπτε τον εθισμό του στην κοκαΐνη, πετώντας αργά αλλά σταθερά στα σκουπίδια ένα ταλέντο χωρίς προηγούμενο. Σε αντίθεση με άλλους, τον έσωσαν η γερή του καρδιά, η αποφυγή θανατηφόρων μιξ αλκόολ-ναρκωτικών-φαρμάκων. Και φυσικά η τύχη. Η πολλή και μεγάλη τύχη για να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του, ύστερα από ένα έμφραγμα, δύο εγκεφαλικά και τουλάχιστον εξήντα παραπανίσια κιλά.

Είκοσι εφτά προς τα 28 ήταν κι ο Χουάν Ζιλμπέρτο Φούνες, όταν άφηνε την τελευταία του πνοή στο Μπουένος Αϊρες. «Μπάφαλο», «το βουβάλι» ήταν το παρατσούκλι του, για τη δύναμη του σουτ και τη σαρωτική ορμή, με την οποία «γκρέμιζε» τους αντιπάλους. Δεν έκανε καταχρήσεις, αλλά τον πρόδωσε η καρδιά του λόγω μίας εκ γενετής μεγαλοκαρδίας που ουδείς (;) μπόρεσε να διαγνώσει. Παρ' όλα αυτά, ειπώθηκαν πολλά για τη συστηματική χρήση αναβολικών ουσιών, για τη φιλοσοφία του φαρμάκου που πολλές φορές οι ποδοσφαιριστές λαμβάνουν, εν αγνοία τους, υπό τη μορφή του δήθεν δυναμωτικού.

Τα ίδια είχαν ειπωθεί και για τα αίτια θανάτου του ποδοσφαιριστή της Περούτζα Ρενάτο Κούρι. Κι αργότερα του Φοέ ή του Ντε Νίγκρις. Εύκολο να ρίξει κανείς λάσπη. Πολύ πιο δύσκολο να το αποδείξει. Παρ' όλα αυτά, ένα είναι βέβαιο: ότι ανήκουν κι εκείνοι στο καταραμένο «κλαμπ των 27άρηδων»...