Τι διεκδικεί σήμερα η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ?

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1981, στην Πλατεία Βαστίλλης, µε θυελλώδεις πανηγυρισµούς. Το όνοµά του «λαός της Αριστεράς». Ετσι είχε βαφτίσει ο Πιερ Μορουά τα εκατοµµύρια των ανδρών και των γυναικών που τότε είχαν ρίξει στις κάλπες το ψηφοδέλτιο που έγραφε «Μιτεράν». Τριάντα χρόνια ύστερα από εκείνη την ευφορία, η φωνή της Αριστεράς έχει χαµηλώσει. Αποκοµµένη από τη βάση, δεν συγκεντρώνει πια εκείνον τον λαό που την είχε φέρει στην εξουσία.

Ενα πολιτικό κοκτέιλ από σοσιαλιστές, αριστεριστές και κοµµουνιστές (µέχρι την αποχώρησή τους από την κυβέρνηση Μιτεράν, όταν αυτή έγινε νεοφιλελεύθερη), ύστερα από ένα τέταρτο του αιώνα, έφερνε τότε στην εξουσία τον «λαό της Αριστεράς».Οµως, αυτή η έκφραση µάλλον απλουστεύει την πραγµατικότητα. «Ακόµη και η λέξη “λαός” δεν είναι παρά µια απλούστευση», λέει ο Ρεµί Λεφέβρ, καθηγητής των Πολιτικών Επιστηµών στο Πανεπιστήµιο της Λίλης. «Στην πραγµατική ζωή βλέπουµε διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. Ο “λαός της Αριστεράς” δεν είναι λοιπόν παρά µια πολιτική διατύπωση που αναφέρεται σε µια συγκεκριµένη στιγµή, όταν διάφορες κοινωνικές κατηγορίες έκαναν την υπέρβαση µε ένα κοινό ξέσπασµα». 

Τριάντα χρόνια αργότερα, υπάρχει ακόµη ο «λαός της Αριστεράς»; Μετά τον Μιτεράν, ένας στους τρεις εργάτες ψήφιζαν Λεπέν και µόλις ένας στους οκτώ Ζοσπέν, γράφει ο Ολιβιέ Πασκάλ-Μουσελάρ. Σήµερα, οι εργαζόµενοι κοιτάζουν µε δυσπιστία την αριστοκρατία του Σοσιαλιστικού Κόµµατος και τους διανοούµενούς του, που ένα µέρος του πέρασε στη δούλεψη του Σαρκοζί. Πόσοι ηγέτες του και πόσοι βουλευτές του είναι εργάτες; Το 1981 το συντηρούσε η λαϊκή βάση του. Σήµερα µοιάζει πιο πολύ µε ένα κόµµα προυχόντων και προεστών. Και όπως έδειξε η περίπτωση Στρος-Καν, ανάλογη είναι και η συµπεριφορά τους. «Πώς οι λαϊκές τάξεις θα αισθανθούν ότι ανήκουν στον “λαό της Αριστεράς”, λέει ο Ρεµί Λεφέβρ, «όταν το µεγαλύτερο κόµµα της δεν µιλάει ποτέ γι’ αυτές;».

Τα αίτια ωστόσο για να υπάρξει µια µεγάλη κινητοποίηση του λαού υπάρχουν, και όχι µόνο στη Γαλλία: το κραχ του 2008, οι κραυγαλέες ανισότητες, οι επιθέσεις που δέχεται η παιδεία, οι κίνδυνοι που απειλούν τον δηµόσιο τοµέα της οικονοµίας. Τον δέκατο ένατο αιώνα η Αριστερά διεκδικούσε τις βασικές ελευθερίες. Τον εικοστό την ισότητα. Τι διεκδικεί η Αριστερά του εικοστού πρώτου αιώνα; Προδοµένη από τα σοσιαλιστικά κόµµατα, δυσκολεύεται να ανταποκριθεί ταυτόχρονα στις προσδοκίες των εργατών που θέλουν να κλείσουν τα σύνορα για να σωθούν οι δουλειές τους, των υπαλλήλων που θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτηµένα τους, των µικροµεσαίων επιχειρηµατιών που ελπίζουν κι αυτοί σε µια ευκαιρία. Γι’ αυτό ακριβώς είναι κατακερµατισµένη. Οµως, όλοι αυτοί µαζί αποτελούν το 99% του λαού που σήµερα αποδεκατίζεται από την ολιγαρχία του χρήµατος. Και γι’ αυτό, λέει ο Πασκάλ-Μουσελάρ, είναι όλοι τους απαραίτητοι για εκείνο το κοινό ξέσπασµα που θα ξανακατακτήσει τη Βαστίλλη. 

Με ποιο κόµµα; ∆εν γνωρίζουµε. Ας το ονοµάσουµε προσωρινά «Κόµµα της Βαστίλλης».