«Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!»

Της ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ

Από το 1974 έως και σήμερα κυριαρχεί ο δικομματισμός, που σημαίνει ότι 1.000, 2.000, 5.000 άτομα διαχειρίστηκαν τα της Ελλάδος και το αποτέλεσμα είναι: Γενικευμένη διαφθορά, Γενικευμένη αλληλοκάλυψη, με κορωνίδα τον νόμο «περί ανευθυνότητας» των υπουργών. 

Όταν ντρεπόμαστε πια τόσο πολύ που είμαστε Έλληνες, οφείλουμε, για την ασφάλειά μας, να ξεχάσουμε όσα μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας. Αν φυσικά μας δίδαξαν κάτι. Εν ονόματι της λήθης, θυμίζω ένα απόσπασμα από τον όρκο των αθηναίων εφήβων:«Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!».

Προφανώς και δεν διδαχθήκαμε τίποτα από τους προγόνους μας. Είναι διάχυτη η αίσθηση ότι η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Βουλιάζει. Από σεισμούς, καταποντισμούς και τσουνάμια; Βεβαίως. Και όχι σαν αυτά που άφωνοι παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες να ισοπεδώνουν την έρμη Ιαπωνία. Είδαμε με πόση υπομονή, συνοχή και αξιοπρέπεια αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν οι Ιάπωνες το κακό που τους βρήκε. Μίλησε κανείς τους για ανάλγητο κράτος; Όχι! Γιατί σε τέτοιου είδους καταστροφές αναδεικνύονται ο πολιτισμός και η παιδεία ενός λαού.

Τα δικά μας τσουνάμια προκλήθηκαν από μυστικές συμφωνίες, προμήθειες, μίζες ανθρώπων που εναλλάσσονται, χρόνια τώρα, σε κυβερνητικές θέσεις και είχαν το απόλυτο δικαίωμα σε προτάσεις, συμφωνίες, αποφάσεις και υπογραφές. Όχι για να ωφελήσουν την Ελλάδα –δεν θα είχαμε φθάσει διαφορετικά στο σημείο ο ένας να κατηγορεί τον άλλο και ουδείς να αποτολμά την προσωπική ανάληψη της ευθύνης του– αφού η σκέψη τους, η πρώτη σκέψη τους ήταν πώς μέσω της «προσφοράς τους» και της κομματικής τους ιδιότητας να γεμίσουν τις δικές τους τσέπες. Με δημόσιο χρήμα. Δικό σου και δικό μου.

Υπάρχει σήμερα στην ελληνική κοινωνία πολλή οργή αλλά και πολύς φόβος. Οργή γιατί οι περισσότεροι πλέον αντιλαμβάνονται ότι η οικονομική προσαρμογή θα είναι προς τα κάτω και του χρόνου δεν θα έχει τελειώσει ο εφιάλτης. Οργή γιατί μέχρι και σήμερα ουδέποτε υπήρξε κανενός είδους κάθαρση και το εξωφρενικό είναι πως αρκετοί συνεχίζουν να βγάζουν με περισσή αναίδεια τη γλώσσα στους υπόλοιπους. Και φόβος. Φόβος για το αύριο.

Το να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους είναι ο ρεαλιστικότερος προσδιορισμός της ελευθερίας, γράφει ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς. Στον τόπο μας το όνομα συγκεκριμένων και επαναλαμβανόμενων φαινομένων είναι: μετριοκρατία, ιδιοτέλεια και κομματικοί φίλοι. Μεγάλο ποσοστό Ελλήνων και 15 ζωές να δούλευαν δεν θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν όσα τόσο ελιτίστικα απέκτησαν. Δηλαδή, με καφέδες στο Κολωνάκι, στη Βουλή και στα γραφεία ημέτερων υπουργών.

Εκείνο όμως που εμένα ως πολίτη αυτής της χώρας μ’ ενοχλεί απίστευτα πιο πολύ είναι «η γαϊδουριά» αρκετών συμπολιτών μας. Διότι όταν ζητάς ευθύνες από τους ανωτέρους σου, που φαίνεται να σ’ έχουν γραμμένο εκεί όπου όλοι φανταζόμαστε, όταν νιώθεις την κοινωνική αναλγησία να σου πολτοποιεί τη σκέψη, δεν μπορεί να μη διορθώνεις αυτά τα λίγα που στο χέρι σου είναι να διορθωθούν.

Π.χ., δεν μπορεί να κλείνεις ένα αυτοκίνητο παράνομα, χωρίς, βρε αδελφέ, ν’ αφήνεις στο παράθυρο του αυτοκινήτου σου τουλάχιστον ένα τηλέφωνο για να σε βρούνε. Δεν μπορεί να σταματάς στις διαβάσεις των αναπήρων. Δεν μπορεί να πετάς τα σκουπίδια σου από το παράθυρο του αυτοκινήτου σου ή από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας σου. Δεν μπορεί να προσπερνάς την ουρά στην τράπεζα ή όπου αλλού γιατί νιώθεις μάγκας. Όχι, ρε αδελφέ! Ηλίθιος είσαι!

Ακούω συχνά βραβευόμενους σε εκδηλώσεις να προτρέπουν τους νέους να αντιδράσουν, να επαναστατήσουν, να τολμήσουν και να αναλάβουν τα ηνία της χώρας. Κανείς όμως δεν λέει στους νέους πως πρέπει με επιμονή να αρπάξουν τα ηνία από τα χέρια αυτών που μόνο θεωρητικά τους τα παραχωρούν.

Άντε, ρε παιδιά! Μη φοβάστε ότι ίσως κάνετε λάθος. Είδαμε και αυτούς που τα ήξεραν όλα. Τραβάτε άφοβα μπροστά, με οδηγό την ιστορική συνείδηση να σας μπολιάζει αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια, γνώση, ευθύνη και ήθος. Με οδηγό το ότι η χώρα είναι κοινή περιουσία όλων των Ελλήνων. Φθάσαμε αισίως στο 2011, μέσα από μια τρισχιλιόχρονη ιστορία, άλλοτε ματωμένη, άλλοτε με χαμένες ευκαιρίες και άλλοτε με κατορθώματα που εντυπωσιάζουν και εκπλήσσουν τους ξένους. Επιβάλλεται να συναντήσετε και πάλι την αντάρτικη παράδοση των Ελλήνων.