"Χρήσιμοι νεκροί " με μόνη περιουσια την μοναξιά τους...

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στο ίδιο τραπέζι μ' έναν ψυχίατρο. Επρόκειτο για δείπνο – δεν πήρα ακόμα τον δρόμο που όλο και περισσότεροι μου υποδεικνύουν να ακολουθήσω. Μασουλώντας το κουφάρι ενός γουρουνιού, η κουβέντα έφτασε στην άλλη άκρη της Αχερουσίας και πιάσαμε να συζητάμε για τον θάνατο.

Τον ρώτησα αν πιστεύει στη μετά θάνατον συνέχιση της ύπαρξης. Μου απάντησε καταφατικά με περισσή φυσικότητα, λες και τον ρωτούσα αν χτυπάει η καρδιά του. Εγώ αμφιβάλλω. Του είπα πως έχω παρακολουθήσει εντυπωσιακά «τραπεζάκια» με την επίκληση πνευμάτων, πλην όμως αδυνατώ να πιστέψω ότι η ύπαρξη συνεχίζεται χωρίς ύλη και χωρίς λόγο.

Αλήθεια, για ποιον λόγο να υπάρχεις μετά τον θάνατο; Και αυτό ισχύει μόνο για τους ανθρώπους ή και για τα άλλα πλάσματα; Τι θα συμβεί αν συναντηθώ με τα γουρούνια που έχω φάει; Εδώ και μερικές μέρες είμαι απολύτως χορτοφάγος. Τέλος πάντων, η συζήτηση με τον γιατρό συνεχίστηκε για ώρα με την ανταλλαγή επιχειρημάτων. Ξέρετε, είναι από τις περιπτώσεις που παρακαλάς να έχεις άδικο και να το διαπιστώσεις με τον επιθανάτιο ρόγχο. Λίγο πριν από τον λογαριασμό πήραμε από τη συζήτηση τη βασική διαπίστωση της ύπαρξης και της βάλαμε δίπλα μία τελεία.  

Η επίγνωση του επερχόμενου θανάτου ορίζει και τη ζωή μας. Φανταστείτε να γνωρίζαμε ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο... Υποθέτω ότι θα γλιτώναμε πολλά λεφτά από δαπάνες υγείας. Όμως τα φέρετρα στην Κηφισίας θα ήταν όσα και τα αυτοκίνητα όταν απεργούν τα μέσα μεταφοράς.

Τότε δεν θα υπήρχαν και ασφάλειες ζωής. Τα λέω όλα αυτά επειδή επίσης αυτές τις μέρες άκουσα έναν αξιοπρεπή άνθρωπο να λέει ότι είναι πιο χρήσιμος στα παιδιά του νεκρός και με ασφάλεια ζωής, παρά ζωντανός με μια νεκρή επαγγελματική ζωή. Με χυδαίο κυνισμό του είπα ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν καλύπτουν τις αυτοκτονίες. Κι ένα στόμα κάτω από κόκκινα μάτια μου ανταπάντησε πως δεν υπάρχει περίπτωση να μη διαλυθεί από καρκίνο. 

Τώρα τελευταία τηλεφωνώ σε φίλους τα πρωινά. Στο σπίτι τους. Μη έχοντας τι να κάνουν, κάθονται εκεί. Ένας διαβάζει. Άλλος δεν μπορεί να συγκεντρωθεί και παίζει ηλεκτρονικά. Κάποιος τρίτος διαβάζει κοινοτικά προγράμματα και προσπαθεί να βρει το σωσίβιο που δεν εμφανίζεται. Υπέθετα πως αυτή η κρίση θα ελαφρύνει κάπως τις τύψεις του ανέργου.  

Τώρα δεν μπορείς να πεις ότι είσαι άνεργος επειδή απέτυχες. Είσαι άνεργος επειδή σε πλάκωσε η κρίση. Όμως όταν φεύγουν οι τύψεις, έρχεται η απελπισία να κάτσει στο μυαλό σου όπως ο Πάγκαλος στις καρέκλες του Mega. Διότι ξέρεις ότι δεν έχεις προοπτική. 

Κάπως έτσι, η μοναξιά γίνεται περιουσιακό στοιχείο. Είσαι μόνος; Μπορείς να ανοίξεις τα χέρια και να αφεθείς στον άνεμο. Σέρνεις κι άλλους; Εκεί, σταθερός και φυτεμένος πρέπει να μείνεις, ακόμα κι αν μπεις ολόκληρος κάτω από τη γη. 

Αλλά τι λέω κι εγώ ο βολεμένος, ε; Ουφ, εφιάλτης ήταν και ξύπνησα!