Αθήνα διαµαντόπετρα

Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ

«Αθήνα διαµαντόπετρα Στης Γης το δαχτυλίδι»

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

«Αθήνα των αιώνιων αντιπάλων 

Αθήνα της πειθούς διά των ροπάλων

Αθήνα Ευρωπαία µε το ζόρι 

Αθήνα µε σηµαίες και µιραφιόρι Αθήνα Ανατολή µετο στανιό 

Αθήνα τρελό σκουπιδαριό»  

ΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ 

ΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ δεν µιλιόµαστε! Κυρία, κυρία, αυτή το άρχισε πρώτη! Αυτή ξαφνικά κατέβασε µια µούρη µέχρι το πάτωµα! Πότε άλλαξε έτσι αυτό το παιδί; 

Στις ασπρόµαυρες ελληνικές ταινίες ήταν χαρά Θεού! Με τις πλατείες της, τα µαγαζιά, τανυχτερινά κέντρα, τα φώτα και τις µουσικές της. Η Αλίκη στη «Σωφερίνα» διασχίζει χαλαρά τις άδειες λεωφόρους. Η Βλαχοπούλου στο σπορ διθέσιο εισπνέει καθαρό αέρα στην Πλατεία Συντάγµατος τραγουδώντας «Η Αθήνα τη νύχτα, αρχόντισσα µοιάζει, κυρά ξελογιάστρα χρυσή». Εκείνο το σιντριβάνι στην Οµόνοια είχε κάψει καρδιές!

Οι δε κάτοικοι – ασπρόµαυροι ή τεχνικολόρ, ανάλογα µε την ταινία – είναι µες στην τρελή χαρά.

Καµία σχέση µε τους µανιοκαταθλιπτικούς που σέρνουν τα βήµατά τους – και το βλέπεις να στροφάρει επικίνδυνα το µάτι το τρελό! Απλώνεις το χέρι και το πιάνεις σχεδόν το στερητικό σύνδροµο του συνανθρώπου σου που ξέµεινε από αγχολυτικά.

ΟΧΙ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ δεν µιλιόµαστε!

Αναγκαστικά βρέθηκα εκεί πριν από 2-3 µέρες, αλλά δεν την είδα καθόλου! ∆εν την είδα γιατί ήταν κρυµµένη πίσω από οροσειρές σκουπιδιών. Χτισµένη ζωντανή µες στο σκατολοΐδι. Ο µόνος ευτυχής κάτοικος ήταν ο αρουραίος της διπλανής πόρτας! Οι ξεσκισµένες σακούλες, ξέχειλες στους δρόµους, έφερναν γύρω το τετράγωνο. Ολα τασιχάµατα χέρι χέρι: «Το σάπιο µπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι, βλίτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι».

Σκουπίδια παντού! Και κανένας δεν είχε τη στοιχειώδη τσίπα να µαζέψει όλο αυτό το ξερατό ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ έξω από τα νοσοκοµεία! ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ! Οοοοχι, αγάπη µου! ∆εν του φτάνουντου ασθενούς τα δικά του βάσανα, έχει και το ξένο βακτήριο να κόβει βόλτεςστην Εντατική!

Μες στο χάος, και η απεργία των λεωφορείων. Εκεί να δεις γλέντι. Εχουν βγει όλα τα αµάξια στη γύρα και κάνουν σλάλοµ µέσα στα σκουπίδια. Πουθενά δεν κωλώνανε οι αντραλιασµένοι οδηγοί.

Ούτε στοπ ούτε ΚΟΚ ούτε φανάρια ούτε προτεραιότητες. Ολα τα τρελά στην πίστα. Ηρθε κι έγινε η πρωτεύουσα σαν τα συγκρουόµενα του λούνα παρκ. Να φανταστείς, έφαγα δέκα µούντζες από σπόντα κι ήµουνα και πεζή!

Τουλάχιστον, τώρα µετις αφραγκίες, βρίσκεις ταξί.

Πάνε οι παλιές εποχές µε διπλο-τριπλο-τετραπλο-κ ούρσες. Πάνε τα ωραία χρόνιαπου ο ταξιτζής σε είχε σούζα στο ένα πόδι:

– Πριν σε πάω Αιγάλεω, δεν σε πειράζει να αφήσουµε τον κύριο στην Καρδίτσα!

– Αλίµονο, πάντα ήθελα να δω τη Λίµνη Πλαστήρα!

Τώρα µε την αναδουλειά, σου κάνουν και προσφορέςοι ταξιτζήδες: Στα δυο Πατήσια, ένα Κουκάκι δώρο!  

ΑΘΗΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΕΤΡΑ... Μια πόλη βρώµικη, εχθρική, επιθετική, µουτρωµένη, τσατισµένη, µουντή, θολή, νευρασθενική! Μια πόλη που της κλέψαν το διαµάντι και το αντικατέστησαν µε πανηγυριώτικο γυαλάκι! Μια πόληπου θα ήθελε να φύγει τρέχοντας. Να πάει αλλού, να γίνει µια άλλη (µια Πράγα,µια Βουδαπέστη, µια Ρώµη, βρε αδελφέ).Στο σκοτεινό υπόγειο που την έθαψαν,τσεκάρει νευρωτικά τον κατάλογό της: Τα νεύρα της (οκέι), τα χάπια της (οκέι) κι ένα ταξί να φύγει (οκέι). Νεύρα έχει, χάπια έχει, ταξί υπάρχει… Προορισµό δεν έχει… Γιατί, «η πόλις θα σε ακολουθεί»…