Ακολουθεί το 2ο μέρος την επιστολών που έστειλε πριν 2000 χρόνια κάποιος Ρωμαίος συγκλητικος με το όνομα Μενένιος Απιος που είχε ζήσει στην Ελλάδα απευθυνόμενος σ’ έναν ανθύπατο (τον Ατίλιο Νάβιο) συμβουλεύοντάς τον πως να διοικήσει τους Ελληνες.
Μετάφραση απο τα λατινικα στα ελληνικα: Κωνσταντίνος Τσάτσος
1η Δημοσίευση σε έντυπα μέσα: ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑΣ 1994!!! (ο Δημοσιογράφος που "εγραφε και γράφει για αυτοκίνητα")
Το 1ο μέρος εδω
Διαβάζοντας μην ξεχνάτε το σχόλιο που είχε κάνει ο Captain οταν τις είχε δημοσιεύσει πρώτος: "Όπως θα δείτε, τα όσα γράφει δεν ισχύουν σήμερα μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για άλλους, σύγχρονους κοσμοκράτορες! Όταν τελειώσετε την ανάγνωση αναρωτηθείτε πόσο άλλαξαν τα πράγματα τα τελευταία 2.000 χρόνια! "
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 2ο
(...) Όσο περνούν οι αιώνες τόσο κι εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές, ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στη μόνωση των μικρών εαυτών μας. Νομίζω πως οι έλληνες απάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν το θανάσιμο κατήφορο.
Δε σου έκανε κιόλας εντύπωση, καλέ μου Νάβιε, η αδιαφορία του έλληνα για το συμπολίτη του; Όχι πως δε θα του δανείση μια χύτρα να μαγειρέψη, όχι πως αν τύχη μια αρρώστια δε θα τον γιατροπορέψη, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του. σε τέτοιες περιπτώσεις βοηθάει ο έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον. Βοηθάει πρόθυμα και τον ξένο, με την ιδέα μάλιστα, που χάρις στους μεγάλους στωικούς, πάντα τον κατέχει, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνη στον ασθενέστερο, στο αβοήθητο. είναι και αυτό ένας τρόπος υπεροχής.
Λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του, κάτι άλλο θέλω να πω. Αλλά μου πέφτει δύσκολο να στο εξηγήσω. Θα αρχίσω με παραδείγματα, που, αν προσέξης, ανάλογα θα δης και εσύ ο ίδιος πολλά με τα μάτια σου. Ακόμη υπάρχουνε ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους, καθώς είναι χρέος σου, και πες μου αν άκουσες κανέναν απ’ αυτούς ποτέ να επαινή τον ομότεχνό του. Δε χάνει τον καιρό του σε επαίνους των άλλων ο έλληνας. Δε χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται όμως τον ψόγο και γι αυτόν βρίσκει πάντα καιρό. Για την κατανόηση, την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από τη συμπάθεια γι αυτό που κατανοείς, δε θέλει τίποτα να θυσιάση. Το κίνητρο της δικαιοσύνης δε τον κινεί για να επαινέση ό,τι αξίζει τον έπαινο. Όχι που δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλά δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο.
Αλλού κοιτάζει. θαυμάζει ό,τι είναι ο δικός του κόσμος. κάθε άλλον τον υποτιμά. Όταν ένας πολίτης άξιος δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει ο έλληνας: αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιώτερός του, τι πειράζει αν αυτός δεν αναγνωρίζεται; O εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον έλληνα τη δυνατότητα να είναι δίκαιος.
Και αυτό εννοούσα λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του. το πάθος του εγωισμού τον εμποδίζει να ασχολείται με τον άλλο, να συνεργάζεται μαζί του.
Και φυσικά από την έλλειψη τούτη της αλληλεγγύης ματαιώνονται στις ελληνικές κοινωνίες οι κοινές προσπάθειες. H δράση του έλληνα κατακερματίζεται σε ατομικές ενέργειες, που συχνά αλληλοεξουδετερώνονται και συγκρούονται.
Κάποτε και τους νεκρούς ακόμα, όπου θα ‘λεγε κανείς πως φθόνος δε χωρεί, τους αφήνουν ατίμητους οι έλληνες, γιατί δε βρίσκουν μέσα τους τη διάθεση να θυσιάσουν κάτι από το νου και την καρδιά τους για ένα τέτοιο έργο δικαιοσύνης. Μόνο ο ηδονισμός του μίσους μπορεί να τους κάνει τυμβωρύχους. Το εγώ -το τρομερό αυτό εγώ- το πάντα γυρισμένο προς τον εαυτό του, για να υψωθή, ταπεινώνει και τους νεκρούς και εκδικείται ακόμη και για την περασμένη του δόξα.
Μόνο όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτομα μαζί, βλέπεις τη συναδέλφωση και την αλληλεγγύη. πολύ σπάνια για την προάσπιση κοινών ιδανικών. Κοινά ιδανικά σχεδόν δεν υπάρχουν. Στον κάθε έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. Γι αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων. και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του.
Νάβιε, ο Κάτωνας από καιρό έχει πεθάνει και πέθανε μαζί του η παληά μας δημοκρατία. Τώρα βαδίζομε και εμείς το δρόμο των ελλήνων. ως που και οι δικοί μας εγωισμοί, κάθε μέρα ωμότεροι και βιαιότεροι, να σκεπάσουν με την πλημμυρίδα τους τη Σύγκλητο και την αγορά και ολόκληρη την αθάνατη πόλη.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
πηγη ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ (τότε που το τιμόνι των 4Τ το ακουμπούσαν ΜΟΝΟ καθαρά χέρια)
Όπως έχω διαβάσει αυτό το κείμενο ΔΕΝ είναι αρχαίο αλλά ο μεταφραστής του παραδέχτηκε αρκετά χρόνια μετά τη δημοσίευση του ότι το κείμενο ήταν δικό του και το παρουσίασε σαν μετάφραση αρχαίας επιστολής
ΑπάντησηΔιαγραφή