Αναζητώντας φως στην Αθήνα των Χριστουγέννων

Της Νελλης Αμπραβανελ

Φέτος θα βάλετε τα καλά σας;Θα πάτε στο ρεβεγιόν που έχει οργανώσει η οικογένεια ή οι φίλοι; Στολίσατε δέντρο; Αληθινό ή ψεύτικο; Μεγάλο ή μικρό; Με τα περσινά στολίδια ή και με δυο-τρία καινούργια για γούρι;

Οι χριστουγεννιάτικες ενοχές εν μέσω κρίσης δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Ολοι συλλογιζόμαστε αν ο τρόπος με τον οποίο γιορτάζουμε είναι όντως ο καταλληλότερος.

Φέτος, τη θέση του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην πλατεία Συντάγματος πήρε μια αστραφτερή μάζα σε σχήμα καρτουνίστικου παγόβουνου που μοιάζει με σουρεαλιστικό σουβενίρ από το Λας Βέγκας. Λίγο πιο πάνω, η Βασ. Σοφίας μοιάζει σαν να έχει πέσει θύμα κάποιας σπείρας ληστών με ειδίκευση στα φωτεινά τρισδιάστατα αστέρια που μοιάζουν με ντισκομπάλες. Αυτά τα κίτρινα φωτεινά τέρατα κρέμονται μόνο μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο, τον Εθνικό Κήπο και τη Βουλή. Καμία συμμετρία και καμία αισθητική.

Οι χριστουγεννιάτικες ενοχές μεταφράζονται σε εκπτώσεις αισθητικής, αγνοώντας ότι τα φωτάκια στα δέντρα κατά μήκος της Βασ. Σοφίας είναι υπερ-αρκετά και προσφέρουν από μόνα τους μια σεμνή, γιορτινή ατμόσφαιρα. Κάποιος όμως αποφάσισε να κρεμάσει και τα τρομακτικά αστέρια (μετρημένα στα δάκτυλα ενός χεριού) που μπόρεσε να «εξασφαλίσει» για το κέντρο, υπενθυμίζοντας στον κόσμο την απουσία των υπόλοιπων...

Και μετά ακούς ραδιόφωνο. «Η κρίση είναι για τους μεγάλους, όχι τους μικρούς. Ο μπαμπάς ξέρει τι θέση έχει το παιχνίδι στην ψυχή του παιδιού». Αυτό το μήνυμα προσπαθεί να περάσει στο κοινό η χριστουγεννιάτικη διαφήμιση γνωστού πολυκαταστήματος παιχνιδιών. Δεν έχει άδικο. Αλίμονο αν περιμένουμε να πληρώσει τα σπασμένα το τρίχρονο ή το πεντάχρονο. Παρόλο που, ας μη γελιόμαστε, όλοι ξέρουμε ότι θα τα πληρώσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Ας παίξει τώρα λοιπόν. Με το Νησί των Θησαυρών, με το κάμπριο της Μπάρμπι, και την επιχρυσωμένη πιπίλα με χαραγμένο το όνομα του μικρού «τυχερού»... Η χλιδή και η δήθεν γκλαμουριά που τροφοδοτούσε επί χρόνια το ξεμυάλισμα των μεγάλων, σε μινιατούρα, για την «ψυχή του παιδιού».

Μακριά από τις ενοχές λοιπόν. Μακριά όμως κι από τις υπερβολές. Φοβάμαι πως με τις ενοχές κινδυνεύουμε να στριμωχτούμε σε χειρότερα αδιέξοδα (πέραν την απλής κακογουστιάς). Οσο για τις υπερβολές, τουλάχιστον για τους πιο συναισθηματικούς ή εκείνους που ίσως έχουν μια καλή σχέση με τη θρησκεία, τα Χριστούγεννα μπορούν να αποτελέσουν μια καλή ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων.