Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ
Ξέρετε, υπάρχουν μερικοί τρόποι που σε βοηθούν να παρατηρείς καλύτερα τα πράγματα, να διαπιστώνεις την ελαφρότητά τους και να προβλέπεις την εξέλιξή τους.
Να ένας απλός: Εξετάστε την ανθρώπινη συμπεριφορά στο πλαίσιο που πραγματικά ανήκει. Είναι η συμπεριφορά ενός έξυπνου πιθήκου που προσπαθεί να ελέγξει τα ένστικτά του. Αυτό σας λυτρώνει και σας απαλλάσσει από ένα σωρό βλακώδεις σκοτούρες στην ανάλυσή σας. Μετά, αν θέλετε, κατεβείτε λίγο πιο χαμηλά, διαβάστε Ιστορία και δείτε την πραγματικότητα με ένα μπλαζέ ύφος.
Το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσετε είναι πόσο κακομαθημένοι είμαστε ως άνθρωποι του δυτικού κόσμου. Όσο και αν πέσει το καταραμένο το βιοτικό μας επίπεδο, θα συνεχίσουμε να ανήκουμε σε εκείνο το διαβολεμένο 15% των προνομιούχων του πλανήτη. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως ακόμα και αν κινείσαι στα όρια της φτώχειας, ζεις καλύτερα από το 85% των ανθρώπων που βρίσκονται στη Γη και έχεις πολλούς δείκτες καλύτερους από αυτούς που είχε η προηγούμενη γενιά. Aν είσαι σε ένα γραφείο στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα, μπορείς και το βλέπεις σχετικά ψύχραιμα.
Επίσης, το πιθανότερο είναι να απορήσεις με το τι είναι ικανοί να κάνουν οι άνθρωποι όταν το βιοτικό τους επίπεδο υποχωρεί θεαματικά για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μακροπρόθεσμα το βιοτικό επίπεδο της χώρας θα ανέβει. Αλλά, όπως έχει πει και ο Παπακωνσταντίνου, μακροπρόθεσμα όλοι θα πεθάνουμε.
Μακροπρόθεσμα και εγώ αισιοδοξώ. Δεν ξέρω αν θα προλάβω να το ζήσω, αλλά είμαι πλέον βέβαιος ότι οι επόμενες γενιές θα μας ευγνωμονούν. Η χώρα καθαρίζει από λίπη, αγκυλώσεις, ανορθοδοξίες. Θα υπάρξουν θύματα. Αλλά ποιος θυμάται σήμερα τα θύματα των εθνικών πολέμων; Έχουν τσουβαλιαστεί στην ανωνυμία που χορηγεί υποχρεωτικά η λήθη. Όμως ναι, δύο-τρεις γενιές πήγαν χαμένες. Ας πρόσεχαν.
Είναι μερικές φορες που διαβάζω τον εκδότη μου και θυμώνω. Δεν θυμώνω για την κριτική του προς την κυβέρνηση. Θυμώνω για την αναγωγή αυτού του λαού σε αθώα κορασίδα, σε λαό μαρτυρικό, κατατρεγμένο από τους ισχυρούς της Γης και τους εγχώριους ηγέτες. Αλλά να με συγχωρεί η χάρη του λαού και του εκδότη, αν πληρώναμε με συνέπεια τους φόρους μας, τώρα δεν θα είχαμε περιέλθει σε αυτό το χάλι. Αν ήμασταν κάπως λιγότερο διεφθαρμένοι, σήμερα θα ευημερούσαμε.
Πού θέλω να καταλήξουμε; Θέλω να σας πω ότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί τώρα είναι να απαλλάξουμε το παρελθόν μας από τις ευθύνες και τις κατάρες που σέρνει. Βλέπω να ασκείται κριτική προς την κυβέρνηση, την ανάλγητη «τρόικα», τους αδίστακτους τεχνοκράτες. Όμως ξεχνάμε πως όλα από μας ξεκίνησαν. Κανένας δεν συνωμότησε εις βάρος μας. Εμείς υπονομεύσαμε την ύπαρξή μας.
Τώρα θα μου πεις ότι είσαι παγερά αδιάφορος για το μέλλον. Να σου πω την αλήθεια, κι εγώ το ίδιο. Κατά βάθος ουδόλως με ενδιαφέρει ο κόσμος στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μου από τη στιγμή που δεν θα ζω εγώ. Επίσης ελάχιστα με ενδιαφέρει το μέλλον του πλανήτη. Όταν με ρουφήξει μέσα του δεν θα έχει καμία σημασία για μένα αν θα καταστραφεί από τη μόλυνση ή αν θα τον καταπιεί ο ήλιος.
Ε, λοιπόν το τομάρι μας την έχει άσχημα. Ο άνθρωπός μου στη δημόσια διοίκηση μου εξηγούσε κάτι που δεν έχει αντιληφθεί κανένας σας μέχρι τώρα. Μου έλεγε ότι το καλύτερο ρουσφέτι από καταβολής ελληνικού κράτους θα είναι πλέον να σε μετατάξουν σε καλό πόστο και να μην πας στο σπίτι σου με συνοπτικές διαδικασίες.
Να το μοντέλο: Εργάζεσαι σε δημόσιο φορέα. Ο φορέας κλείνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μεταταγούν όλοι, αφού πλέον οι μετατάξεις θεωρούνται προσλήψεις και κάθε μετάταξη θα πρέπει να αντιστοιχεί σε πέντε συνταξιοδοτήσεις. Αρκετοί θα περισσεύουν. Αυτοί θα απολυθούν. Το ρουσφέτι ζωής, λοιπόν, θα είναι να έχεις άνθρωπο που θα σε μετατάξει σε καλή υπηρεσία κοντά στο σπίτι σου και με αξιοπρεπή δουλειά. Το αμέσως καλύτερο ρουσφέτι θα είναι να μη χάσεις τη δουλειά σου, αλλά να βρεις θέση σε άλλη πόλη.
Έρχονται στιγμές απόλυτου εξευτελισμού, που ταυτόχρονα θα δώσουν νέα διάσταση στην έννοια της εκδούλευσης. Έχω και νούμερο που κυκλοφορεί ως εκτίμηση, αλλά δεν θέλω να το γράψω. Δεν θέλω, γιατί έχω κι εγώ φίλους που ίσως και να ντρέπομαι να συναντήσω τους προσεχείς μήνες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου