Ελάχιστες ώρες πριν, 436 μήνες μετά

Γράφει ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΦΑΡΑΚΟΣ

Επειδή σε ελάχιστες ώρες από τώρα φεύγει και ο δέκατος χρόνος του 20ού αιώνα, αλλά και επειδή έχουν συμπληρωθεί ήδη 436 μήνες από τη γνωστή μας Μεταπολίτευση, ίσως είναι καιρός να πούμε κάποια πράγματα με το όνομά τους. Για να ξέρουμε όχι απλώς τι λέμε και τι λέγαμε, αλλά ποιοι ακριβώς είμαστε, πού καταλήξαμε – ή πού καταντήσαμε. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, σε αυτήν τη σημερινή πικρή, αλλά και ερμαφρόδιτη κατάσταση, που μοιάζει με δρόμο χωρίς επιστροφή. 

Τι ακριβώς έγινε ετούτα τα 37 χρόνια. Επειδή Μεταπολίτευση δεν ήταν, δεν είναι, μόνο η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και ένα πολυσυλλεκτικό Κοινοβούλιο. Πέραν αυτών, μάλλον υπεράνω αυτών, τελικά, είναι πάρα πολλά άλλα, εξίσου σημαντικά και, από μία άποψη, πολύ πιο καταλυτικά (και, ενίοτε, καταστροφικά) για την πορεία του τόπου. 

Είναι, π.χ., η βαθμιαία απαξίωση κάποιων καίριων αξιών. Η αχαλίνωτη δημαγωγία πολλών και η παράδοξη κυριαρχία των λεγομένων Μαζών (των 150 ανθρώπων).

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ της αλήθειας και η κυριαρχία επικινδύνων θεωριών. Ο ουσιαστικός αφοπλισμός, αλλά και ο πραγματικός τρόμος του ελληνικού κράτους απέναντι σε καταστάσεις και κατηγορίες - ιδίως αν αυτές εκτοξεύονται από μια συγκεκριμένη πλευρά. 

Η ουσιαστική διάλυση της Παιδείας, ιδίως στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Η εξουθένωση κάθε ουσιαστικής αντίστασης σε αυτόν τον άθλιο κατήφορο, με τη ρετσινιά του «αντιδραστικού». Η ευθυνοφοβία, η ακηδεία και η ουσιαστική δειλία των λεγομένων Ταγών. Το θράσος των λίγων και η αντίστοιχη λιποταξία των πολλών. 

Αυτών των πολλών -και των όποιων ηγετών τους- οι οποίοι κατάντησαν απλοί θεατές -ενίοτε και χειροκροτητές- της πνευματικής κατάληψης αυτής της χώρας, από μία χούφτα μηδενιστών και τους επιγόνους τους, όλους της «Γενιάς του Πολυτεχνείου». Για να συμβεί το ακατανόητο στην Ελλάδα αυτών των 436 μηνών της περιώνυμης Μεταπολίτευσης: την Ιστορία των 70 τελευταίων χρόνων, από τον πόλεμο του 1940 και μετά, να την έχουν γράψει όχι οι νικητές, ή έστω αντικειμενικοί ιστορικοί, αλλά οι νικημένοι. 

Αυτό μπορεί να αποτελεί την εξήγηση πολλών πραγμάτων, ίσως όμως και να προσφέρει μία τελευταία ευκαιρία. Αντε, χρόνια πολλά.