Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Οι άστεγοι του Βερολίνου χρωστούν πολλά στην περουβιανή γιατρό Τζένι ντε λα Τόρε. «Δεν µπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχει τόση εξαθλίωση σε µια χώρα πλούσια όπως η Γερµανία», λέει η ίδια.
Η µικρόσωµη αυτή γυναίκα κρύβει σιδερένια θέληση. Οταν έστησε στο Βερολίνο το Ιδρυµα Τζένι ντε λα Τόρε, το 2002, ουδείς πίστευε ότι είναι εφικτή ηεφαρµογή ενός σχεδίου συνολικής αρωγής των αστέγων. Οµως εκείνη επέµεινε. «∆εν αρκεί να δένουµε τις πληγές των αστέγων», εξηγεί. «Είναι επίσης πεινασµένοι, ρακένδυτοι, µόνοι και απελπισµένοι».
Τίποτα δεν προοιωνιζόταν ότι η Τζένι ντε λα Τόρε θα παρασηµοφορούνταν µια µέρα (το 1997) µε τον γερµανικό Σταυρό της Τιµής, θα γινόταν επίτιµη διδάκτορας και θα επονοµαζόταν «ο άγγελος των αστέγων» του Βερολίνου – ένας τίτλος που η ίδια απορρίπτει κατηγορηµατικά.
Ολα άρχισαν το 1954 στο Περού. Η Τζένι µεγάλωνε µε τρία αδέλφια στο Πούκιο, ένα χωριό των Ανδεων. Ο πατέρας της ήταν µικροέµπορος, η µητέρα της βιβλιοθηκάριος. «∆εν ήµασταν πλούσιοι, αλλά ούτε και φτωχοί», θυµάται. Από µικρή ονειρευόταν να γίνει γιατρός, αλλά στη Γερµανία βρέθηκε κατά τύχη. Μια παλιά συµµαθήτρια της έστειλε µια καρτ ποστάλ απότο Ροστόκ και η Τζένι σκέφτηκε να ζητήσει υποτροφίααπό την τότε Γερµανική Λαοκρατική ∆ηµοκρατία. Πήρε την υποτροφία και το 1982 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο πρώην Πανεπιστήµιο Καρλ Μαρξ της Λειψίας. Επέστρεψε στοΠερού, όµως διαπίστωσε ότι ήθελε άλλα δύο χρόνια για να ολοκληρώσει τη γραφειοκρατική διαδικασία ώστε να ασκήσει εκεί την ιατρική, κι έτσι ξαναπήγε στη Γερµανία και εργάστηκε ως το 1990 στο Σαριτέ.
Παράλληλα έκανε το διδακτορικό της και γέννησε τον γιο της. Επέστρεψε και πάλι στο Περού, αντιµετώπισε ξανά προβλήµατα και επέστρεψε και πάλι, όχι στη ΓΛ∆, που δεν υφίστατο πλέον, αλλά στη Γερµανία.
Τότε ήταν που ανέλαβε µια επιδοτούµενη θέση και ασχολήθηκε µε τους άστεγους. Συγκέντρωσε εθελοντές, ήρθε σε επαφή µε νοσοκοµεία για να δέχονται όσους ήταν σοβαρά άρρωστοι, ακόµη κι αν δεν είχαν ασφάλιση. Και έγινε διάσηµη. Οταν όµως της είπαν, το 2003, ότι πρέπει να περιορίσει το ιατρείο της από 40 σε 25 ώρες την εβδοµάδα, παραιτήθηκε. Βρήκε ένα άδειο µισοκατεστραµµένο σπίτι στην καρδιά του Βερολίνου και, έπειτα από επισκευές δύο ετών, άνοιξε εκεί το 2006 το κέντρο περίθαλψης αστέγων.
Η Τζένι ντε λα Τόρε θεωρεί πως η φτώχεια είναι «κοινωνική νόσος» και στο κέντρο της προσφέρει πολύ περισσότερα από απλή ιατρική περίθαλψη. Μεταξύ των έξι µισθωτών και των δέκα εθελοντών που τη στηρίζουν, υπάρχουν γιατροί, δικηγόροι, αλλά επίσης µια κοµµώτρια και άλλοι επαγγελµατίες. Μερικοί άκουσαν να µιλούν γι’ αυτήν στο ραδιόφωνο και της πρόσφεραν αυθόρµητα τη βοήθειά τους. «Γι’ αυτό είναι λάθος να λένε πως είµαι ένας “άγγελος”», λέει.
«Είµαι µία γιατρός που θέλει να βοηθάει τους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλοί άλλοι άνθρωποι που κάνουν το ίδιο. ∆εν είναι τίποτα το εξαιρετικό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου