Υποθηκεύεται το ενεργειακό μέλλον της χώρας?

Γράφει ο Ι. Κολλάτος

Μηχανολόγος, με μεταπτυχιακό στη βιοτεχνολογία.

Η μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο ενεργειακό πάρκο, μέσα από τα προγράμματα «πράσινης ενέργειας» που προωθεί η κυβέρνηση (φωτοβολταϊκά, αιολικά πάρκα), περνά και μέσα από το μνημόνιο και τις πιέσεις που ασκούνται από την τρόικα για την απελευθέρωση των μονάδων παραγωγής ενέργειας της ΔΕΗ.

Στην ίδια λογική οδηγήθηκε τα προηγούμενα χρόνια η ιταλική Εnel, κρατική μέχρι πρότινος, στην οποία υπήρξε πλήρης ιδιωτικοποίηση των μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, και σταδιακά η τιμή της κιλοβατώρας ανέβηκε σε τέτοια επίπεδα ώστε πλέον προωθείται ενεργά, με πρόσχημα τη φθηνότερη ενέργεια, ένα «γενναίο» πρόγραμμα εγκατάστασης πυρηνικών εργοστασίων... Για τη χώρα μας, η οποία βρίσκεται σε περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης, το στοίχημα δεν είναι απλώς πώς θα βγει από το πιστωτικό αδιέξοδο, αλλά και κατά πόσο θα έχει υποθηκεύσει το μέλλον των επόμενων γενιών (ως έναν βαθμό αυτό έχει συμβεί με το Ασφαλιστικό), διότι το θέμα της ενεργειακής εξάρτησης από ιδιωτικά κονσόρτσιουμ συνεπάγεται και μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, ιδιαίτερα για τις ενεργοβόρες επιχειρήσεις.

Τα αποθέματα λιγνίτη θεωρούνται «στρατηγικά ενεργειακά αποθέματα», ενώ ακόμη πιο περίπλοκη είναι η κατάσταση με τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια, καθώς όλα αυτά έχουν πολλαπλή σκοπιμότητα. Θέματα που σχετίζονται με την ορθολογική διαχείριση των υδατικών πόρων όπως, για παράδειγμα, η διατήρηση του οικολογικού ορίου στη λίμνη Πλαστήρα θα εκχωρηθούν σε ιδιώτες;

Από την άλλη, το θέμα της μη εκχώρησης των ενεργειακών πηγών της χώρας σε ιδιώτες επαφίεται σε μια σκληρή συνδικαλιστική συντεχνία, αυτή των υπαλλήλων της ΔΕΗ οι οποίοι θεωρούνται πλέον από την υπόλοιπη κοινωνία προνομιούχοι, αφού το ασφαλιστικό τους ταμείο χρηματοδοτείται κάθε χρόνο με 1 δισ. ευρώ από τον ελλειμματικό κρατικό προϋπολογισμό.

Ασφαλώς και οι όροι που επιβάλλει ο διεθνής οικονομικός έλεγχος στη χώρα είναι επώδυνοι, ωστόσο ακόμη και στις συνθήκες του ΔΟΕ της εποχής Τρικούπη και του φιάσκου του 1897 με τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, όταν οι πιστωτές μας είχαν αναλάβει την είσπραξη των εσόδων από όλα τα κρατικά μονοπώλια, δεν ετίθετο θέμα της υποθήκευσης του ενεργειακού μέλλοντος της χώρας.

Διότι είναι άλλο η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ (διότι έτσι ο ιδιώτης αναλαμβάνει και το λειτουργικό κόστος της εταιρείας) και άλλο η εκχώρηση των ενεργειακών αποθεμάτων της χώρας σε ιδιώτες (των κερδοφόρων φιλέτων), έτσι ώστε αυτοί να καθορίζουν και την τιμολογιακή αλλά και την ενεργειακή της πολιτική στο μέλλον... Μη λησμονούμε άλλωστε και την περίπτωση της Εnron, η χρεοκοπία της οποίας «βύθισε στο σκοτάδι» την Πολιτεία της Καλιφόρνιας...

ΠΗΓΗ ΒΗΜΑ