Η σκηνή που σας περιγράφουμε θα μπορούσε, κάλλιστα, να είχε διαδραματιστεί και στον Μεσαίωνα, την πλέον «σκοτεινή», θρησκευόμενη και με παρωπίδες περίοδο της Ιστορίας.
Εκεί όπου οι άνθρωποι φυλακίζονταν και βασανίζονταν με σιδερένια και μυτερά κολάρα, με πολύ βαριές πανοπλίες και με ξύλινες θήκες στα πόδια, ή όπου τιμωρούνταν με διαμελισμό των άκρων τους, δεμένοι σε τέσσερα άλογα την ώρα που μ' ένα σφύριγμα έτρεχαν προς τα άλλα τόσα σημεία του ορίζοντα. Μιλάμε για την περίοδο, όπου οι γυναίκες διατάσσονταν να φορούν «ζώνη αγνότητας» κι αν για κακή τους τύχη η κλειδαριά είχε... παραβιαστεί, καταδικάζονταν σε θάνατο μ' εντοιχισμό, ή όπου απαγορευόταν να πεις ότι αφού υπάρχει Θεός, κάπου θα βόσκει κι ο Διάβολος, ή να τολμήσεις, να παρατηρήσεις ότι, πράγματι η Γη γυρίζει.
Δυστυχώς, όμως, το περιστατικό για το οποίο μιλάμε συνέβη στις αρχές Ιουλίου του 2010, στη Βόρεια Κορέα, άσχετα εάν η υπόλοιπη υφήλιος το πληροφορήθηκε μόνο την περασμένη εβδομάδα, μέσω ενός δημοσιεύματος της βορειοκορεάτικης εφημερίδας «Chosun Sinbo», που τυπώνεται στην Ιαπωνία από τυχερούς που κατάφεραν να ξεφύγουν από τα εξωπραγματικά μαρτύρια του ντόπιου καθεστώτος.
Την αναφέρουμε, κόκκινοι από ντροπή, ανήμποροι να πιστέψουμε πως το είδος μας ακόμη ξεφτιλίζεται με τόσο αισχρό τρόπο, την ώρα μάλιστα που ανθρωπιστικές οργανώσεις σαν την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, ή το δικαστήριο της Χάγης, απλώς κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Είναι, λοιπόν το μεσημέρι της 2ας Ιουλίου, μπροστά από το «Κτήριο της Λαϊκής Κουλτούρας» στην κεντρική πλατεία της Πιονγιάνγκ, πρωτεύουσας της χώρας. Περίπου 1.500 άτομα έχουν συγκεντρωθεί κάτω από μία ειδικά διαμορφωμένη εξέδρα και δεν βλέπουν την ώρα να δουν κατάματα τα πρόσωπα και τις αντιδράσεις της αποστολής της εθνικής ποδοσφαιρικής τους ομάδας, που μόλις επέστρεψε από το νοτιοαφρικανικό Μουντιάλ, από το ατυχές, είναι αλήθεια, Παγκόσμιο Κύπελλο, που πέρα από την αξιοπρεπέστατη ήττα από τη Βραζιλία (2-1) εξελίχθηκε σ' εφιάλτη: 3-0 από την Ακτή Ελεφαντοστού, 7-0 από την Πορτογαλία που, για κακή τους τύχη είχε μεταδοθεί και απ'ευθείας από την τηλεόραση.
Μία, εν ολίγοις μέγιστη εθνική ντροπή, κάτι σαν «εσχάτη προδοσία», που αναπόφευκτο ήταν να «ξεπλυθεί» μόνο μ' ένα μεγαλοπρεπέστατο δημόσιο, ψυχολογικό βασανιστήριο, με τους πρωταγωνιστές ν' αναγκάζονται να στέκονται όρθιοι, επί έξι συνεχόμενες ώρες μπροστά στο πλήθος δεχόμενοι κάθε είδος, λεκτικής (πάλι καλά) προσβολής.
Ο μοναδικός που γλίτωσε, κι αυτό γιατί βρισκόταν ήδη στη Ιαπωνία ήταν ο Γιονγκ Τάε Σε. Τον θυμάστε σίγουρα: ήταν ο ποδοσφαιριστής που, την ώρα του εθνικού ύμνου, στην πρεμιέρα με τη Βραζιλία δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, συγκινώντας τον μισό πλανήτη.
Οσον αφορά τους υπόλοιπους; Τιμωρήθηκαν με άμεσο και ισόβιο αποκλεισμό από την εθνική, ενώ ο ομοσπονδιακός τεχνικός Κιμ Γιόνγκ Χουν από δω και πέρα θα κάνει τον οικοδόμο σ' ένα εργοτάξιο της Πιονγκγιάνγκ, γιατί φέρει κι εκείνος τεράστια ευθύνη για την προδοσία της εμπιστοσύνης τού «ηγέτη» της χώρας Κιμ Γιονγκ του 2ου.
Χίλιες φορές, πάντως, αυτού του είδους ο εξευτελισμός από τα βασανιστήρια του πατέρα του Κιμ Γιονγκ που παρ' όλη την ιστορική πρόκριση στα προημιτελικά του Μουντιάλ '66 τούς είχε στείλει άπαντες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης..
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου