Η βάση του Δέκο

Γράφει ο Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Το ερώτημά μου είναι απλό: Ο φερέγγυος, καλός, σοβαρός γιατρός που θα σε χειρουργήσει μπορεί ποτέ να έγινε γιατρός μόνο και μόνο για να σπουδάζει κοντά στο σπίτι του;

Να το πω αλλιώς: Ο γεωτεχνολόγος περιβαλλοντολόγος, που απ' αυτόν εξαρτάς τη σωστή μελέτη ενός έργου για να καλυτερέψει η ποιότητα της ζωής σου μπορεί ποτέ να έχει μπει στο πανεπιστήμιο ξέροντας μόνο το ονοματεπώνυμό του, κι αυτό ανορθόγραφο; Και να βγει ξέροντας φυσική, χημεία, γεωλογία, μαθηματικά, αγγλικές μελέτες και ελληνικά, για να τα συντάξει κιόλας όλα αυτά;

Το κυριότερο: Ο παιδαγωγός, που κατά τη γνώμη μου είναι υπεύθυνος για το πιο σπουδαίο έργο, τη σμίλεψη παιδικών προσωπικοτήτων, μπορεί να πάρει στα χέρια του το παιδί σου, αν το κατ' εξοχήν κίνητρό του δεν είναι η αγάπη του για τα παιδιά και είναι η αγάπη του για έναν δημοσιοϋπαλληλίστικο διορισμό;

Αν παρακολουθήσει κανείς τη σκέψη μου σε όλο το φάσμα των επιστημών που μπαίνουν για να υπηρετήσουν τα βλαστάρια της ελληνικής κοινωνίας κάθε χρόνο, δεν θα του μείνει καμμία απορία γιατί η κατάρτιση και ο επαγγελματισμός -δηλαδή αυτά που λέμε Γνώση- είναι όλο και πιο δυσεύρετα στην καθημερινή μας ζωή.

Η ελληνική κοινωνία αρέσκεται πάρα πολύ να ανάγει σε οικογενειακή νίκη την είσοδο του/της έφηβου στις σχολές για παραπέρα σπουδές, χωρίς να πολυενδιαφέρεται για την ουσία του πράγματος: την αξιοσύνη. Μοιάζει έτσι οι παραπάνω από το γυμνάσιο σπουδές να είναι περισσότερο μια κοινωνική -νομίζουν ταξική- αναβάθμιση και καταξίωση των γονιών, παρά η πόρτα για να μπει στην επιστημονική μόρφωση (εκ του παίρνω μορφή) ο/η έφηβος.

Εχω γνωρίσει γιατρούς και αρχιτέκτονες -πολύ γνωστούς- που σπούδασαν με μόνη φιλοδοξία να αποκτήσουν φήμη και χρήμα. Φυσικότατο. Μόνο που για να τα αποκτήσουν έσκισαν τα παντελόνια τους στα έδρανα επί χρόνια. Επειδή η φήμη και το χρήμα απαιτούσε να είσαι πολύ καλύτερος από πολλούς καλύτερους, ώστε να προτιμηθείς. Θέλω να πω ότι δεν είναι απαραίτητο να έχει κανείς υψηλά ιδανικά για να σπουδάσει. Αλλά εδώ μια κοινωνία ολόκληρη, που έχει διαφθείρει και έχει διαφθαρεί από το άρρωστο καθηγητικό σύστημα παραγωγής ομοίων, για να μην κουραστούν να διδάσκουν και ν' αξιολογούν κατά κρίση και προσωπική ευθύνη οι μέτριοι έως κακοί δάσκαλοι, αρκείται στα εύκολα και επιφανειακά.

Η Τζούλια δεν τραγουδάει τυχαία «για τα λεφτά τα κάνω όλα». Το τραγούδι είναι ο εθνικός ύμνος ενός πολύ μεγάλου μέρους των Ελλήνων καταναλωτών. Και ο τονισμός δεν είναι στο πρώτο μέρος του ρεφρέν. Είναι στο «όλα».

Μέσα σ' αυτό το «όλα» περιλαμβάνεται το μπόλιασμα της νεολαίας με τη διεφθαρμένη και -κυρίως- αναποτελεσματική νοοτροπία «πάρε ένα πτυχίο ό,τι να 'ναι, μήπως μ' αυτό βρεις καμιά θεσούλα πιο εύκολα».

Ετσι ακριβώς πληθαίνουν οι θεσούλες των πτυχιούχων στην ανεργία ή οι θεσούλες των πτυχιούχων στις αργομισθίες του Δημοσίου, που τις χρυσοπληρώνουμε όλοι. Και έτσι ακριβώς οι πιο πολλοί από τους πτυχιούχους ίσα που πληρούν τις προϋποθέσεις για τα πτυχία που κρατάνε στα χέρια τους. Μόνο που αυτό το ανακαλύπτεις όταν πέσεις εσύ στα χέρια τους.

Πριν από λίγες μέρες σχεδόν θριαμβολογούσαν τα ΜΜΕ που δύο (2) ελληνικά πανεπιστήμια συγκαταλέγονταν μέσα στα πεντακόσια (500!!) καλύτερα του κόσμου! Να με συμπαθάτε, αλλά με τα μέτρα της παιδείας της δικής μου γενιάς αυτό δεν είναι προς θρίαμβο. Είναι ξεφτίλα.

Τα παιδιά του λαού έχουν γίνει όργανα εκμετάλλευσης μιας καθηγητικής συντεχνίας, που απαιτεί να δίνει όλο και λιγότερα, παίρνοντας όλο και περισσότερα. Σε παιδεία και παραπαιδεία.

Τα παιδιά του λαού έχουν γίνει όργανα οικονομικής εκμετάλλευσης των πολιτικών της παιδείας, που θέλουν να ταΐσουν πόλεις και επιχειρήσεις με τα λεφτά των γονιών, χωρίς να υπάρχει αντικείμενο σπουδής.

Τα παιδιά του λαού έχουν γίνει όργανα εκμετάλλευσης της μωροφιλοδοξίας των γονιών, που βλέπουν στο μέλλον των γεννημάτων τους την προσωπική τους μόνο καταξίωση.

Υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά τα παιδιά του λαού και ο λαός ο ίδιος δεν καρπούται τις εξαιρέσεις. Υποφέρει απ' τον κανόνα.