Του ΚΩΣΤΑ ΛΟΓΑΡΑ
Τον θυµάστε τον παλιό εκείνο δασκαλάκο που έπαιρνε την ίδια κάθε χρόνο τάξη, άνοιγε τα µουχλιασµένα του κιτάπια κι έλε γε τα ίδια πάντα πράγµατα βουλιάζοντας όλο και περισσότερο (κι αυτός κι οι κατακαηµένοι µαθη τές του) µέσα στη άγνοια και την πλήξη; Ο χρό νος είχε σταµατήσει να κυλάει γι αυτόν, µη σας πω ότι είχε λησµονήσει κιόλας πως η Γη γυρίζει.
Θαρρώ ότι αυτός ο τύπος δεν υπάρχει πια. Κι αν ακόµα έχει αποµείνει κάπου, θα είναι απ τα τελευταία δείγµατα παλαιολιθικής ζωής σε κάποια αποµα κρυσµένη επαρχία. Οι ραγδαίες εξελίξεις, η ψηφιακή τεχνολογία, Διαδίκτυο και ηλεκτρονική επικοινωνία, τον έστειλαν στα µπάζα.
Ανάλογες όµως περιπτώσεις υπήρχαν και στην πολιτική ζωή. Κοντά σε δραστήριους πολιτικούς (για την Τοπική Αυτοδιοίκηση µιλώ) που καλιγώνανε τον ψύλλο, πολιτεύονταν και κάτι πρόσωπα φαιδρά: σουλάτσο και καφέ στην κεντρική πλατεία µε το ύφος του ξερόλα «τι λε, ρε;», το αφ υψηλού σαν επικύρωση της εξουσίας τους. Κι αυτοί έχουν ξοφλήσει, (αλλά δεν παίρνω κι όρκο).
Τι ζητάει πλέον ο πολίτης απ τις τοπικές του ηγεσίες; Ανθρώπους επαρκείς για την επίλυση των καθηµερινών κυρίως προβληµάτων καθώς και την εκπόνηση ενός µακροπρόθεσµου σχεδιασµού που να βγάζει την πόλη απ τη µιζέρια και την εσωστρέφεια.
Στις καινούργιες εποχές και µε δεδοµένη πλέον τη συρρίκνωση των οικονοµικών πόρων χρειάζονται άνθρωποι αποτελεσµατικοί (είδος δυσεύρετο), µε φαντασία και έµπνευση. Ωστε αξιοποιώντας τα ελάχιστα µέσα που διαθέτουν να παράγουν έργο. Να αναβαθµίζουν την περιοχή τους έχοντας γνώση τι γίνεται κι αλλού, στην Ευρώπη και τον κόσµο. Αλλά χωρίς να ξέρουν να πατάνε το κουµπί του υπολογιστή, δίχως να γνωρίζουν µια ξένη γλώσσα, πώς; δεν λέει.
Εδώ χρειάζονται άνθρωποι µε ενδιαφέρον για την έρευνα και τις ποικίλες εφαρµογές της στην καθηµερινή ζωή, γνώστες οι ίδιοι της σύγχρονης τεχνολογίας και των εξελίξεων, µε πίστη στον πο λιτισµό ως επενδυτική αξία και πυλώνα της δηµο κρατικής πολιτείας. Αλλιώς οι πόλεις κι οι πολίτες χαντακώνονται κάτω από την ηγεσία ανθρώπων κουρασµένων και πολλαπλώς φθαρµένων σαν το παλιό εκείνο δασκαλάκο που λέγαµε.
Τα λέω αυτά µιας κι άρχισε ο προεκλογικός πυρετός και πολλοί γαµπροί διεκδικούν δηµαρχίες, νοµαρχίες, περιφέρειες. Ο απλός πολίτης όµως (που δεν νοιάζεται για τις κοµµατικές αγκούσες) εύλογα αναρωτιέται αν όσοι περνούν κατά καιρούς από τα διάφορα πόστα, στρέφουν το βλέµµα προς τα πίσω για να κάνουν έναν απολογισµό (µε αληθινά στοιχεία όµως, όχι σαν κι εκείνα που έστελνε ο Παπαθανασίου στις Βρυξέλλες). Να αναλογιστούν τι υποσχέθηκαν (έναν σωρό στρατηγικές υποδοµές, επιχειρησιακούς σχεδιασµούς, θεσµούς και επενδύσεις) και πόσα γίνανε απ αυτά. Πώς και γιατί αφήνουν να κυλούν τα πράγµατα µέσα στην απραξία, αρκούµενοι στο ελάχιστο; Μια παραλία λ.χ. καθαρή δεν σηµαίνει δα ότι καθάρισες τις ακτές της Λουιζιάνας από την πετρελαιοκηλί δα της ΒΡ! Μην είµαστε υπερβολικοί.
Αλλά κι αυτοί που λάβροι διεκδικούν εκ νέου αναβαθµισµένους θώκους (προκόβουν στους χαµηλότερους και πάν να σώσουν και τους ψηλότερους) θα πρεπε να αναρωτηθούν κατά πόσο έχουν συµβάλει ώς τώρα στην ανάπτυξη της περιοχής τους µε κριτήρια όµως Α Εθνικής, όχι Γ Κατηγορίας.
Μεγάλη ευθύνη, βέβαια, έχουν οι κεντρικές εξουσίες που χρίουν υποψηφίους για την Τοπική Αυτοδιοίκηση µε γνώµονα µοναδικό όχι τις ικανότη τές τους αλλά τη νίκη του κόµµατος. Στόχος απο κλειστικός το σκορ, όπως στο ποδόσφαιρο. Μόνο που εκεί οι αληθινοί γκολτζήδες και οι παιχταράδες σκοράρουν διαρκώς κι αποδεικνύουν την αξία τους σε κάθε αγώνα, όλη τη σεζόν. Αναδεικνύονται σε ατµοµηχανές, αλλιώς υφίστανται την αµείλικτη κριτική των οπαδών. Ενώ εδώ, ο (επικοινω νιακός) νικητής των εκλογών µε την ευλογία του κόµµατος, αν στη συνέχεια αποδειχτεί ανεπαρκής και λίγος, βουλιάζει την πόλη ολόκληρη στο τέλµα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου