Το δίκαιο του χειροτέρου

Του Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ-ΤΕΤΡΑΔΗ

Εναν τον καταδίκασαν σε θάνατο και τσακώνονταν αν θα τον εκτελέσουν με τουφεκισμό, στην κρεμάλα, στην γκιλοτίνα ή με θανατηφόρο ένεση.

Αυτοί που τον καταδίκασαν ήταν αυτοί που του δίνανε τα κλοπιμαία! Αυτός πάλι, από την πλευρά του, αντί να φωνάζει και να διεκδικεί την αθωότητά του, συζητούσε με τους δημίους του, που ήταν ταυτόχρονα και οι ένοχοι της ληστείας, με ποιον τρόπο θα εκτελεστεί! Επίσης, είχε δεχτεί μοιρολατρικά να πληρώσει και τη ζημιά από τη ληστεία, γιατί οι νονοί της μαφίας κυνηγούσαν γι' αυτή τους δημίους του, που ήταν και δικαστές του.

Αυτά μου 'ρχονται στο νου όταν ακούω ότι οι κοινωνικοί εταίροι (πιο σωστά εταίρες) συζητούν με την κυβέρνηση για τα οικονομικά μέτρα ή ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις συζητούν με την κυβέρνηση για το εργασιακό ή το συνταξιοδοτικό, που έχουν επιβάλει (!!) η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ολο αυτό το ψέμα, η βρώμα και η υποκρισία κρύβουν στην πραγματικότητα τρία πράγματα:

* Την άσβεστη δίψα ανθρώπων, που το μόνο που θέλουν είναι να κυβερνούν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

* Την άσβεστη δίψα ανθρώπων, που θέλουν να πλουτίζουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

* Την κοπαδική φύση του κοινωνικού συνόλου, που χωρίς ηγέτες είναι ανίκανο να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Αυτές οι πικρές αλήθειες, γνωστές ήδη και γραμμένες από τους αρχαίους Ελληνες στην κιβωτό Γνώσης, που είναι η Γραμματεία τους, και που τζάμπα αποκτήθηκαν, γράφτηκαν, αποθηκεύτηκαν για τη συμπεριφορά των ανθρώπων στα άστη (στις πόλεις, στα κράτη) δηλαδή, αυτές οι αλήθειες λοιπόν επαναλαμβάνονται βαρετά εδώ και αιώνες για να μας αποδείξουν ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Γνώση μετά την πάροδο της γενεσιουργού εποχής της.

Μόλις περάσει η εποχή της, η Γνώση εξαφανίζεται σαν να μην αποκτήθηκε ποτέ. Και μη υπάρχουσα, δεν μπορεί να χρησιμέψει στις επόμενες εποχές, οπότε οι κοινωνίες ξεκινάνε πάλι από το μηδέν για να ξανανακαλύψουν τον τροχό.

Οσα ζει σήμερα η χώρα, τα έχει ξαναζήσει, τηρουμένων των αναλογιών, και πριν από το 500 προ Χριστού, πριν από τον Σόλωνα, που προκειμένου να αποφύγει ο λαός την αιματοχυσία και τη σφαγή των τότε τραπεζιτών, επέβαλε τη σεισάχθεια. Χωρίς μάλιστα ο λαός να έχει ευημερήσει σαν και τώρα, με τα δανεικά, που τον μπούκωναν οι σημερινοί τραπεζίτες, τάζοντάς του λαγούς με πετραχήλια.

Ολα αυτά δεν αφορούν μόνο στον ελληνικό λαό, στις ελληνικές κυβερνήσεις και στους Ελληνες εργοδότες. Αφορούν σε όλους και σε όλο τον κόσμο. Αλλά, όλος ο κόσμος δεν αντιδρά το ίδιο. Οι Ισλανδοί, για παράδειγμα, χάρη στην παιδεία τους, σε μια κοινωνία που λειτουργεί για το σύνολο, αποφάσισαν με δημοψήφισμα ότι δεν θα πληρώσουν αυτοί τα τζογαδόρικα παιχνίδια των τραπεζών τους και έστειλαν από κει που 'ρθε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την έξωθεν λιτότητα. Το νοικοκυρεύουν, είπαν, μόνοι τους.

Οι Ρουμάνοι, πάλι, αποφάσισαν, διά του ανωτάτου δικαστηρίου τους, ότι είναι αντισυνταγματική η περικοπή των συντάξεων.

Οι Ούγγροι, διά της ψήφου, έστειλαν στον εξαποδώ την κυβέρνηση, που λειτουργούσε ως γκαουλάουτερ του ΔΝΤ.

Κάποιοι, λοιπόν, κάτι κάνουν για να αντισταθούν στο νταβατζιλίκι που επιβάλλεται. Οχι να αντισταθούν ντε και καλά για να διατηρήσουν ένα καθεστώς ρουσφετιών, κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος και διατήρησης σκανδαλωδών προνομίων έναντι -και σε βάρος- άλλων εργαζομένων.

Γιατί οι μισοί απ' αυτούς που φωνάζουν σήμερα, δεν είναι άλλοι από εκείνους που πολεμάνε για τη διαιώνιση του διεφθαρμένου συστήματος, που μας έφτασε εδώ.

Και, με την αποχή και ανοχή των υπολοίπων, όχι μόνο η φωνή τους ακούγεται δυνατότερη, αλλά αποπροσανατολίζεται ο ωφέλιμος για όλους στόχος· που είναι η ανάγκη για κάθαρση.