Η γυναίκα του τον περιγράφει ως «πεισµατάρη», οι κόρες του λένε πως ποτέ δεν ήταν πιο ευτυχισµένος απ' όταν τις ανέκρινε για τα αγόρια τους. Αλλά όλα άλλαξαν στη διάρκεια ενός επαγγελµατικού ταξιδιού του Τόνι Νίκλινσον στην Αθήνα.
Hταν το 2005, όταν ο 49χρονος τότε Νίκλινσον, από το Γουίλτσαϊρ της Βρετανίας, είχε βρεθεί στην Αθήνα για δουλειές ( εργαζόταν ως µάνατζερ επιχειρήσεων, µε έδρα τα Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα.) Και ξαφνικά, µια µέρα, υπέστη βαρύ εγκεφαλικό.
Οι έλληνες γιατροί τού έσωσαν τη ζωή αλλά πέντε χρόνια αργότερα εύχεται να µην το είχαν κάνει. «Αν µπορούσα να γυρίσω πίσω, και γνώριζα τότε όσα γνωρίζω σήµερα, δεν θα είχα καλέσει ασθενοφόρο, θα είχα αφήσει τη φύση να πάρει τον δρόµο της».
Το εγκεφαλικό άφησε τον Νίκλινσον παράλυτο από τον λαιµό και κάτω, «κλειδωµένο µέσα στο σώµα του» όπως λένε, ανήµπορο να επικοινωνήσει παρά κινώντας τα µάτια και το κεφάλι του.
Σήµερα, ο 54χρονος άνδρας, πρώην παίκτης του ράγκµπι, θέλει να πεθάνει χωρίς όµως να εκθέσει τη σύζυγο και τις κόρες του στον κίνδυνο να τους ασκηθεί δίωξη για αν θρωποκτονία. Με τη βοήθεια ενός κοµπιούτερ, που του επιτρέπει να εκφράζει τις σκέψεις του, και της συζύγου του, ο Νίκλινσον ζητεί από το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας να αλλάξει τον νόµο ώστε να επιτραπεί ο «συναινετικός φόνος». Γιατί δεν µπορεί να αφαι ρέσει µόνος τη ζωή του, ούτε να την αφαιρέσει µε τη βοήθεια κάποιου άλλου, εµπίπτοντας στην κατηγορία της (επιτρεπόµενης, υπό πολλούς όρους) «υποβοηθούµενης αυτοκτονίας» για να πεθάνει ο Νίκλινσον πρέπει κάποιος να τον σκοτώσει.
«Χρειάζοµαι βοήθεια σε όλους σχεδόν τους τοµείς της ζωής µου», ανέφερε σε επιστολή που παραδόθηκε στο δικαστήριο. «Δεν µπορώ να ξυστώ αν µε πιάσει φαγούρα, δεν µπορώ να σκουπίσω τη µύτη µου αν βουλώσει και µπορώ να φάω µόνο αν µε ταΐσουν σαν το µωρό µόνο που δεν θα µάθω µεγαλώνοντας, όπως τα µωρά. Δεν µου έχει αποµείνει καµία ιδιω τικότητα, καµία αξιοπρέπεια. Με πλένουν, µε ντύνουν και µε βάζουν στο κρεβάτι άνθρωποι που παραµένουν, στο τέλος τέλος, ξένοι. Εχω βαρεθεί τη ζωή µου και δεν θέλω να περάσω τα επόµενα είκοσι χρόνια έτσι».
Η οικογένειά του δεν έχει αιφνιδιαστεί από την απόφασή του. «Από την αρχή έλεγε πως δεν ήθελε να συνεχίσει έτσι», λέει η Τζέιν, η σύζυγός του, «αποφάσισε όµως να αφήσει να περάσει λίγος χρόνος, µήπως και προσαρµο στεί». Πέρασαν πέντε χρόνια.
Σήµερα ο Νίκλινσον περνάει τις ηµέρες του κλεισµένος µέσα στο σπίτι «κάποτε έβγαινε στον κήπο, αλλά αν καθήσει πάνω του µια µύγα δεν µπορεί να τη διώξει». Θέλει να «φύγει» αλλά χωρίς να τιµωρηθεί κανείς. Ο νοµοθέτης έχει µια δύσκολη απόφαση µπροστά του.
ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου