Του Κωστή Παπαϊωάννου
Η παρουσία του Πρωθυπουργού στην κατεδάφιση παραλιακού κέντρου είχε στοιχεία πατροκτονίας.Η «Φαντασία» ήταν από τα µαγαζιά που ανέδειξε η αισθητική του Πατέρα - Ηγέτη. Το ίδιο ισχύει για την αποκαθήλωση του Βοσκόπουλου. Μόνο που η πατροκτονία ήρθε αργά: η «Φαντασία» ήταν ήδη κουφάρι και ο Βοσκόπουλος γερασµένο είδωλο.
Πάνε χρόνια από τότε που η παραλιακή µε τα «πολιτιστικά κέντρα» του Ευ. Γιαννόπουλου αποτελούσε το απόλυτο σύµβολο της νεοελληνικής κοινωνικής κινητικότητας. Η οδός που έβγαλε τις µάζες των µη προνοµιούχων στη θάλασσα των υπεσχηµένων. Ενα πελώριο πλυντήριο για ξέπλυµα χρήµατος και αποχρωµατισµό συνειδήσεων: πολλοί πορεύτηκαν «την οδό της απωλείας» από τις µεγάλες πίστες της επταετίας ώς το «πρώτο τραπέζι» της Αλλαγής και µετά στις ακριβές υπουργικές κουρτίνες της γαλάζιας διακυβέρνησης.
Στα οριακά χρόνια του 80, µια νέα φρουρά βγήκε µε γκάζι στην παραλιακή. Θεωρούσε ότι οι δεκαετίες της στέρησης της χάριζαν διαρκή ιστορική δικαίωση. Της χρωστούσε η Ιστορία αλλά εκείνη δεν χρωστούσε σε κανέναν και πάντως όχι στην Εφορία. Ετσι, συµπληρώθηκε η µεταπολεµική δεξιά ανοµία επιχειρηµατιών και τραπεζιτών µε το άτσαλο «σοσιαλιστικό» άνοιγµα µιας άλλης ανοµίας προς τα κάτω. Ο θαυµατοποιός Ηγέτης πολλαπλασίαζε και µοίραζε τη µη λογοδοσία ως αντίδωρο για τη σιωπή των αµνών. Οταν κατέλαβαν τα θερινά ανάκτορα είχαν ήδη συνηθίσει το πρόσωπο του τέρατος στον καθρέφτη. «Αυτός ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο άλλος µου εαυτός» τραγουδούσε η Ελλάδα στις πίστες υµνώντας τον Πατέρα - Ηγέτη.
Η δεύτερη πρωθυπουργική πατροκτονία είναι η βίαιη αποδόµηση θεσµών κοινωνικής προστασίας που θέτει σε πρωτοφανή δοκιµασία την κοινωνική συνοχή. Εκπορεύεται από το ίδιο κόµµα που συστηµατικά καλλιέργησε την πλάνη ότι υπάρχει κοινωνικό κράτος χωρίς πόρους. Οτι η κοινωνική δικαιοσύνη προσφέρεται δωρεάν. Οτι αρκεί να φωνάξουµε ένα σύνθηµα κάτω από την εξέδρα για να το πάρει ο Ηγέτης και να το κάνει άκοπη πραγµατικότητα.
Τριάντα χρόνια κράτησε η βόλτα της νέας φρουράς στην παραλιακή. Στα βήµατα του αρχηγού, µε τη λίµπιντο στο κόκκινο και την αισθητική στο µαύρο. Στα φώτα της παραλιακής τα πράσινα πρόσωπα έγιναν γαλάζια και µετά ξανά πράσινα. Γέρασαν, ήρθαν άλλοι στη θέση τους, γέρασαν κι αυτοί. Εκαναν το χειρότερο που µπορούσαν, έφτιαξαν σχολή. Και φοίτησαν πολλοί. Ευτυχώς, όχι όλοι.
ΥΓ: «Είπαµε κ. Μαντέλη να κάνετε ένα δωράκι στον εαυτό σας, αλλά όχι και τέτοιο δωράκι», σχολίασε αδιόρθωτος ο παλιός αρχηγός από τον άλλο κόσµο. Ο αρχηγός που έκανε υπουργό τον κ. Μαντέλη έβγαλε µια δειλή ανακοίνωση σε αυτόν τον κόσµο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου