Η σιωπηρή «αθώωση» του Καραμανλή

Του Γιώργου Λακόπουλου

Ποιος είναι ο πιο κερδισμένος από το συνέδριο της Ν.Δ.; Η πρώτη ανάγνωση δείχνει τον Αντώνη Σαμαρά. Η ομιλία του ενθουσίασε τους συνέδρους, έγιναν δεκτές οι αλλαγές που ήθελε, εξασφάλισε τον έλεγχο του κόμματος και απέφυγε επεισόδια που θα έκαναν το μαγαζί καλοκαιρινό.

Κι όμως αυτή η ανάγνωση είναι παραπλανητική. Ο πραγματικός κερδισμένος από το συνέδριο της Ν.Δ. είναι ο Κώστας Καραμανλής! Ηταν ένα κρίσιμο τεστ γι΄ αυτόν. Η επιλογή της σιωπής που ακολούθησε πεισματικά και στο συνέδριο αποδείχθηκε ορθή σε ό,τι αφορά το εσωκομματικό παιχνίδι. Από το οποίο καθώς φαίνεται μόνο διάθεση να αποχωρήσει δεν έχει.

Η αποθεωτική υποδοχή που είχε όταν μπήκε στην αίθουσα του Τάε Κβον Ντο έδειξε πολύ καθαρά δύο πράγματα.

Πρώτον, η κομματική βάση, παρά τις ενστάσεις της για τη στάση του από την περίφημη συνέντευξη της Θεσσαλονίκης που τον αποκαθήλωσε στη συνείδησή της μέχρι και σήμερα, δεν του χρεώνει τις αμαρτίες των συνεργατών του. Στο συλλογικό υποσυνείδητο της Ν.Δ. ο Καραμανλής αρχίζει να μετασχηματίζεται πλέον σε εφεδρική δύναμη. Δεν είναι ακριβώς Κιγκινάτος, όπως ο θείος του. Είναι όμως η εν δυνάμει συγκολλητική ουσία της μελλοντικής επανένωσης της Δεξιάς. Στο συνέδριο επιβεβαιώθηκε ότι η Ν.Δ. εξακολουθεί να είναι κόμμα καραμανλικό. Και όπως είδαμε και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ το 2007, το DΝΑ των κομμάτων ορίζει εν τέλει και τις συμπεριφορές της βάσης τους.

Δεύτερον, η επιβεβαίωση της καραμανλικής ταυτότητας της Ν.Δ. θα είναι το μεγάλο εμπόδιο για τον Αντώνη Σαμαρά στο εξής. Τα θυελλώδη χειροκροτήματα στον Καραμανλή από τη βάση έδειξαν ότι δεν μπορεί να τον αγνοήσει. Ο Σαμαράς επικράτησε στη Ν.Δ. εκλογικά και στο συνέδριο οργανωτικά. Αλλά ο πρώην πρωθυπουργός εξακολουθεί να είναι ο επικυρίαρχος πολιτικά. Χωρίς καν να ανοίξει το στόμα του. Από αυτή την άποψη ο Σαμαράς είναι ένας Βενιζέλος που κέρδισε! Στην ουσία πήρε ένα κόμμα που δεν θα του ανήκει ποτέ, όσους αντιπροέδρους και γραμματείς οργανώσεων της επιλογής του και αν τοποθετήσει.Ο Καραμανλής δεν πήγε στο συνέδριο για να μιλήσει. Αλλά δεν πήγε ούτε για να ακούσει. Γιατί ακριβώς πήγε, το έλεγε τον προηγούμενο αιώνα η αμερικανίδα συγγραφέας Φραν Λέμποουιτζ: «Το αντίθετο του “ομιλώ” δεν είναι το “ακούω- το “περιμένω” είναι».