Το ντοκιμαντέρ «Πολύτιμο κύτταρο» του Εξάντα (ΝΕΤ) είχε θέμα τα βλαστοκύτταρα, ένα «πανίσχυρο όπλο» για τη θεραπεία ασθενειών, αλλά μια «επικερδής βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων». Στην Ελλάδα η βιομηχανία αυτή ανθεί, αφού έχουμε τις περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης βλαστοκυττάρων στην Ευρώπη αναλογικά με τον πληθυσμό μας (περίπου 20), που όμως λειτουργούν «εν κενώ χωρίς καθορισμένο νομικό πλαίσιο»
Το ντοκιμαντέρ εξηγεί με απλά λόγια τι είναι τα βλαστοκύτταρα, οι ιδιότητές τους, οι τρόποι φύλαξης και η μεταμόσχευσή τους. Τα βλαστοκύτταρα, όπως μαθαίνουμε, βρίσκονται στον πλακούντα και στον ομφάλιο λώρο και σήμερα είναι δυνατή (και ανώδυνη) η λήψη μιας ποσότητας τέτοιου αίματος αμέσως μετά τη γέννηση: ένα στιγμιαίο αλλά πολύτιμο δώρο της Φύσης.
Οι γονείς έχουν δύο επιλογές: είτε να φυλάξουν το ομφάλιο αίμα του νεογνού σε μια ιδιωτική τράπεζα (με κόστος 1.500 - 2.500 ευρώ) είτε να το δωρίσουν σε μια δημόσια τράπεζα που συνδέεται με την Παγκόσμια Δεξαμενή Δοτών. Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει μια ισχνή πιθανότητα για θεραπεία του παιδιού ή των αδελφών του από κάποιες μελλοντικές ασθένειες, ενώ στη δεύτερη είναι πολύ ισχυρή η πιθανότητα να σωθεί η ζωή ενός πάσχοντος συνανθρώπου μας.
Η δημοσιογραφική έρευνα είναι εξαντλητική: δηλώσεις και συνεντεύξεις επιφανών Ελλήνων και ξένων επιστημόνων, καθώς και εκπροσώπων ελληνικών εταιρειών φύλαξης και αφηγήσεις γονέων με παιδιά που θεραπεύθηκαν χάρη στη μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων. Εντυπωσιακά είναι τα βίντεο με διαφημίσεις ιδιωτικών τραπεζών φύλαξης, όμως, αρκετές από τις πληθωριστικές υποσχέσεις τους αναιρούνται από τους επιστήμονες που μιλούν στην εκπομπή.
Δύο τύποι φύλαξης, λοιπόν, ενός μέρους του ανθρώπινου σώματος του οποίου «απαγορεύεται η χρήση για εμπορικούς λόγους», σύμφωνα με τη σύμβαση του Οβιέδο που από το 1996 είναι νόμος του ελληνικού κράτους. Φύλαξη ιδιωτική για οικογενειακή χρήση και δωρεάν δημόσια φύλαξη για εθνική αλλά και πλανητική χρήση, ώστε να σώζονται «και» άλλες ζωές.
«Ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι κακό», λέει ο εκπρόσωπος μιας ελληνικής ιδιωτικής εταιρείας φύλαξης. «Δεν υπάρχει καλό και κακό, υπάρχει μια επιλογή του κόσμου». Αυτή η δυνατότητα επιλογής, σύμφωνα με έναν άλλο εκπρόσωπο, «είναι ένα από τα βασικά συστατικά του ευρωπαϊκού ιδεώδους». Προφανώς από το ιδεώδες αυτό εξαιρείται η κοιτίδα του Διαφωτισμού, η Γαλλία, όπου απαγορεύεται η ιδιωτική φύλαξη του ομφάλιου αίματος.
Κι όμως, υπάρχει καλό και κακό, μόνο που αυτό δεν συνδέεται με την ατομική επιλογή των γονέων, αλλά με την εμπορευματοποίηση αυτής της στιγμιαίας γενναιόδωρης προσφοράς της Φύσης. Αυτό το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ μάς θύμισε το «Πωλείται ζωή», επίσης του Εξάντα, που είχε θέμα την ιδιωτικοποίηση του νερού στη Χιλή.
Εδώ δεν πωλείται ζωή, αλλά υπόσχεση ζωής, πωλούνται ελπίδες θεραπείας και όνειρα που δεν έχουν πάντοτε αντίκρισμα.
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου