Κυβέρνηση «λαγός»

Του ΘΑΝΑΣΗ ΑΡΓΥΡΑΚΗ

Ουδείς εξεπλάγη από τη δήλωση του επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ελλάδα, κ. Πόουλ Τόμσεν, σε κυριακάτικη εφημερίδα, με την οποία άδειασε ωμά τον υπουργό «Εργασίας», κ. Ανδρέα Λοβέρδο. Είπε ότι το ΔΝΤ «δεν έχει ζητήσει την περικοπή κατά 50% των αποζημιώσεων για απόλυση».

Οχι, βέβαια, ότι ο εκπρόσωπος του πιο σκληρού μοντέλου των περικοπών κόπτεται για το πώς θα ζήσουν οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι. Απλά, «μαρτύρησε» αυτό που άπαντες γνωρίζουν εδώ και μήνες. Οτι η ίδια η κυβέρνηση είναι θατσερικότερη της Θάτσερ.

Αραγε, σε ποιους ισχυρούς εξοφλεί γραμμάτια το ΠΑΣΟΚ με την περικοπή των αποζημιώσεων; Πλέον, έχει πέσει το «σοσιαλιστικό» προσωπείο του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να φαίνεται το πραγματικό πρόσωπο της σοσιαλ-νεοφιλελεύθερης πολιτικής του. Μια πολιτική που βασικό στόχο της έχει να καλλιεργήσει τον κοινωνικό και πολιτικό κανιβαλισμό και να στρέψει το ένα στρώμα του πληθυσμού κατά του άλλου, τους μικρομεσαίους κατά των εργαζομένων κ.ο.κ.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για κυβέρνηση μετριότητας, μειωμένης πολιτικής, ηγετικής, και πολύ περισσότερο, ιστορικής αντίληψης, που δεν δίστασε να πει ψέματα στον ελληνικό λαό για να του υφαρπάξει την ψήφο προεκλογικά, δηλώνοντάς του ότι «λεφτά υπάρχουν».

Στη συνέχεια, βέβαια, παρουσιάζεται δήθεν ως ο κακομοίρης καρπαζοεισπράκτορας του ΔΝΤ, για να ζητήσει τον «οίκτο» και την κατανόηση των πολιτών. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι παρά ο «λαγός» των πιο συντηρητικών μέτρων που προσπαθούν να περάσουν –αλλά αποτυγχάνουν σε μεγάλο βαθμό– πολιτικές ηγεσίες στη Δ. Ευρώπη, ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1990.

Είναι, επίσης, η κυβέρνηση που όταν εξαγγέλθηκε ότι η χώρα μπαίνει στην «επιτροπεία» του ΔΝΤ, ανακοίνωνε παράλληλα την «εξάρθρωση» τρομοκρατικών οργανώσεων, για να θερίσει τώρα τις θύελλες ενός ακόμα κύματος τρομοκρατικών ενεργειών, το πιθανότερο από οργάνωση, για την οποία ουδείς πιστεύει ότι προήλθε από παρθενογένεση.

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, και στην πολιτική κοντύτερα. Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης και οι υγιείς δυνάμεις, κυρίως στη βάση του ΠΑΣΟΚ, επιβάλλεται να κινηθούν με ταχύτατους ρυθμούς για να αποτρέψουν τα χειρότερα. Εκτός κι αν θέλουν να εισπράξουν κι αυτοί το «τσουνάμι» της οργής.

Μια ελληνική τραγωδία

Του Σταθη Ν. Καλυβα

(καθηγητή του πανεπιστημίου Yale)

«Σήμερα, μια σχεδόν ξεχασμένη αμερικανική αποστολή καλείται να επιτελέσει ένα θαύμα», έγραφε στις 20 Σεπτεμβρίου 1947 στο περιοδικό Collier’s, ο επικεφαλής της Πολ Πόρτερ, προσθέτοντας πως «το θαύμα είναι η σωτηρία της Ελλάδας από την οικονομική διάλυση και την κομμουνιστική επιβουλή».

Ο ίδιος κατέγραφε την τεράστια απαισιοδοξία που κάλυπτε ολόκληρη την κοινωνία, από την κορυφή ώς τη βάση: «Γιατί να ξαναχτίσω το σπίτι μου;», τον ρωτούσε ένας αγρότης, καθώς το είχε δει να καίγεται πρώτα από τους Τούρκους και μετά από τους Βούλγαρους, τους ναζί και τους αντάρτες. Με αρκετή δόση πικρής ειρωνείας, ο Πόρτερ τόνιζε πως το μόνο που είχε να πετύχει η αμερικανική αποστολή ήταν «να θέσει τέλος σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο, να εξαλείψει τη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης, να ξαναχτίσει την εθνική οικονομία και να ξαναζωντανέψει την ελπίδα ενός απελπισμένου λαού». Και όμως, κατέληγε, «υπάρχει μια πιθανότητα να τα καταφέρουμε». Κόντρα στις προβλέψεις, το θαύμα έγινε. Η Ιστορία δικαίωσε τον Πόρτερ.

Η έκβαση αυτή υπήρξε συνάρτηση τριών, κυρίως, παραγόντων: των προσαρμογών της πολιτικής τάξης, της αναδιοργάνωσης του κράτους και της οικονομίας μέσω του σχεδίου Μάρσαλ και της μνημειώδους ανεπάρκειας του ΚΚΕ.

Για την τελευταία έχουν γραφτεί πολλά, σχεδόν πάντοτε αποσπασματικά και με μπόλικη δόση συναισθηματισμού. Το κενό αυτό έρχεται να καλύψει ο Νίκος Μαραντζίδης με το νέο του βιβλίο, «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας»: έτσι ονόμασε το ΚΚΕ την ένοπλη οργάνωση που δημιούργησε για να κατακτήσει την εξουσία που του διέφυγε τον Ιανουάριο του 1945. Είναι ένα βιβλίο που καταπιάνεται περιεκτικά, τεκμηριωμένα και εντελώς ψυχρά με μια ευρεία θεματολογία, από τις μεταμορφώσεις της εικόνας του ΔΣΕ στη συλλογική μνήμη της Αριστεράς ώς τη δημογραφική του σύνθεση, τα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά και το αξιόμαχο των μαχητών του, και από τη στρατιωτική βοήθεια που δέχτηκε από τις Λαϊκές Δημοκρατίες ώς τα θέματα ταμπού, όπως οι σχέσεις των δύο φύλων, ο ρόλος των παιδιών και η τύχη των αιχμαλώτων του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η διερεύνηση του κράτους που έστησε το ΚΚΕ, όταν αναδύθηκε σε περιοχές τη χώρας ένα θνησιγενές σοβιετικό καθεστώς.

Είναι περιττό να λεχθεί πως το βιβλίο αυτό διαλύει πολλά δημοφιλή μυθεύματα και γι’ αυτό θα ενοχλήσει. Πρόσφατες μελέτες παρουσίασαν μια εικόνα του ΔΣΕ ως ενός στρατού αποφασισμένων ιδεολόγων και ηρώων που πολέμησαν για έναν δίκαιο και ανώτερο σκοπό με ελάχιστα μέσα και ηττήθηκαν από έναν υπέρτερο, λόγω ξένης βοήθειας, αντίπαλο. Πρόκειται για μια εικόνα που αναπαρήγαγε εν μέρει και η πρόσφατη ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή Βαθιά». Τονίζω το εν μέρει, γιατί η ταινία δέχτηκε τα συγκροτημένα πυρά μιας αριστερής ορθοφροσύνης που δεν ανέχεται τίποτα εκτός από την πλήρη ταύτιση με τις θέσεις της.

Φέρνοντας για πρώτη φορά στο φως αρχειακά τεκμήρια από τις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες, ο Μαραντζίδης δείχνει πως ο ΔΣΕ δέχθηκε τεράστια στρατιωτική βοήθεια. Τα στοιχεία αυτά είναι τόσο λεπτομερή και συντριπτικά που δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης. Ο ΔΣΕ, όμως, απέτυχε να αξιοποιήσει σημαντικό μέρος της βοήθειας αυτής, όπως άλλωστε απέτυχε να εκπληρώσει όλους, σχεδόν, τους στόχους που έθεσε.

Η ανεπάρκεια αυτή, που καθόλου δεν αποκλείει τις ατομικές ηρωικές ενέργειες, ήταν συνάρτηση της οργάνωσής του ως αυστηρά κομματικού στρατού, της διοίκησής του από μια κομματική ιεραρχία με ελάχιστες στρατιωτικές γνώσεις και έντονες προσωπικές αντιπαλότητες και της στελέχωσής του λιγότερο από Αριστερούς (που οι περισσότεροι έμειναν άπρακτοι στις πόλεις, ενώ άλλοι στάλθηκαν στη Μακρόνησο και πολλοί πολέμησαν στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού) και περισσότερο από βίαια επιστρατευμένους αγρότες και αγρότισσες της Βόρειας Ελλάδας, καθώς και πολλούς ανηλίκους. Μάλιστα, ένα μεγάλο ποσοστό των μαχητών του, ίσως και το μεγαλύτερο προς το τέλος, ήταν σλαβόφωνοι χωρικοί με περιορισμένο ενδιαφέρον για τον κομμουνισμό. Τα στοιχεία αυτά σκιαγραφούν το δράμα χιλιάδων ανθρώπων «οι πιο πολλοί από τους οποίους στρατολογήθηκαν βίαια και υποχρεώθηκαν να πολεμήσουν κάτω από μια ηγεσία που δεν εμπιστεύονταν, σ’ έναν πόλεμο που δεν πίστευαν και τον οποίο δεν μπορούσαν να κερδίσουν», γράφει ο Μαραντζίδης. Ηταν, λοιπόν, αναμενόμενες οι μαζικές λιποταξίες και η έντονη καχυποψία της ηγεσίας για το φρόνημα των μαχητών, που οδήγησαν σε βασανιστήρια και εκτελέσεις.

Οι τραγικές αποφάσεις του ΚΚΕ να μετακινήσει χιλιάδες παιδιά έξω από την Ελλάδα, πολλές φορές ενάντια στις επιθυμίες των οικογενειών τους και να υιοθετήσει το «δικαίωμα της εθνικής αποκατάστασης και αυτοδιάθεσης του μακεδονικού λαού», το απομόνωσαν εντελώς από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και σφράγισαν την ήττα του, η οποία σε καμία περίπτωση δεν ήταν αποτέλεσμα των ναπάλμ, όπως αφελώς αναφέρεται τελευταία. Δίχως, όμως, τη μαζική στρατιωτική βοήθεια των Λαϊκών Δημοκρατιών και τη δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης σε μια τεράστια ενδοχώρα βόρεια των ελληνικών συνόρων, ο πόλεμος δεν θα είχε ούτε διάρκεια ούτε θα προξενούσε τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε.

Διαβάζοντας το βιβλίο, συλλαμβάνει κανείς το μέγεθος της τραγωδίας. Οχι απλά γιατί ένας εμφύλιος πόλεμος είναι από μόνος του τραγικός, όσο γιατί ξεπροβάλλει ανάγλυφη η τεράστια ευθύνη μιας κομματικής ηγεσίας που πλειοδοτούσε ασύστολα, έχοντας τυφλωθεί από το όραμα της κατάκτησης της εξουσίας, όπως ένας χαρτοπαίκτης που πιστεύει ακράδαντα πως θα φύγει από το τραπέζι με όλα τα λεφτά. Ετσι κατέστρεψε χιλιάδες ζωές.

Μήπως, λοιπόν, αντί να ασχολούνται με ανόητα μνημεία και γιορτές, οι επίγονοι της ηγεσίας αυτής θα έπρεπε να απευθύνουν μια δημόσια συγγνώμη, όπως έμμεσα έπραξαν και οι αντίστοιχοι της άλλης όχθης για τις ευθύνες που της αναλογούσαν; Το ρητορικό του ερωτήματος αναδεικνύει και το μέτρο της πολιτικής ωριμότητας και ηθικής ευαισθησίας της συγκεκριμένης ηγεσίας.

Η πολυτέλεια της μισθωτής δουλείας

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

perkor29@gmail.com

Την εποχή όπου η δουλεία ήταν νόμιμος και αποδεκτός θεσμός, ο δούλος είχε μια αξία.  Ο κύριός του για να τον αποκτήσει είχε καταβάλει ένα αντίτιμο και ήταν ένα πολύτιμο τμήμα της περιουσίας του. Και για να αβγατίσει κάποιος την περιουσία του, πρέπει να την προσέχει και να τη φροντίζει. Και ο δούλος είχε πάντα στέγη, τροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ηταν ένα είδος ζώου και απολάμβανε όλα τα δικαιώματα του ζώου. Αυτό που έλειπε από τον δούλο ήταν η ελευθερία του. Δεν μπορούσε να ορίσει τη ζωή του. Θα έκανε όποια δουλειά και να του λέγανε και θα έμενε σαν φυλακισμένος στον τόπο που του είχαν επιβάλει άλλοι.

Σήμερα η δουλεία έχει επισήμως καταργηθεί, άσχετα αν σαν θεσμός ζει και βασιλεύει σε πολλά μέρη του κόσμου.

Τι γίνεται όμως σήμερα στον λεγόμενο ελεύθερο κόσμο; Εχουμε όλοι τη δυνατότητα να επιλέξουμε μια εργασία που να ταιριάζει με τις δημιουργικές μας ικανότητες; Μπορούμε να επιλέξουμε κάποιον τόπο διαμονής που να μην είναι κάτεργο, αλλά σπίτι; Εχουμε τη δυνατότητα να μετακινηθούμε σε κάποιον επιθυμητό προορισμό; Σίγουρα όχι. Κάνουμε τη δουλειά που βρίσκουμε, μένουμε εκεί όπου μπορούμε να πληρώσουμε το νοίκι και πάμε εκεί όπου βρίσκουμε μια προσφορά. Και ύστερα κάνουμε και τον σταυρό μας. Και λέμε: «Τυχεροί είμαστε. Εχουμε ακόμα δουλειά». Και αυτό πια είναι πολυτέλεια.

Και αν υποθέσουμε πως αυτές οι σκέψεις έχουν κάποιον ειρμό, τότε θα μπορούσαμε να τις τραβήξουμε στα άκρα. Αν κάποιος σκλάβος στοίχιζε στον ιδιοκτήτη του το ίδιο με ένα αυτοκίνητο, ή με ένα άλογο, σήμερα ο εργαζόμενος δεν στοιχίζει τίποτα. Τζάμπα τον παίρνει, τζάμπα τον απολύει. Και αυτό λέγεται ελεύθερη αγορά. Και όλοι μας τρέχουμε να υπερασπιστούμε τις θέσεις εργασίας που χάνονται, καλώς βέβαια, αλλά ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως ίσως υπερασπιζόμαστε ένα καθεστώς δουλείας. Αυτό της μισθωτής εργασίας.

Προυντόν, Μαρξ, Ενγκελς, Μπακούνιν, Κροπότκιν και πολλοί άλλοι είχαν γράψει γι' αυτά. Τα θυμάται κανείς σήμερα; Ή έχουμε γίνει όλοι μέρος του συστήματος;

Και αυτά τα ονόματα οδηγούν αναγκαστικά στην Αριστερά. Σε μια εποχή συνολικής καταστροφής, ποια είναι η σκέψη της Αριστεράς; Τι λένε τα κόμματά της; Ποια η σχέση τους με την κοινωνική πραγματικότητα;

Ο Μανώλης Γλέζος μέτρησε 49 κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς. Δεν ξέρω αν μέσα σε αυτές βάζει και τους αναρχικούς ή αν αυτός ο αριθμός αφορά μόνο τις κομμουνιστογενείς οργανώσεις. Οπως και να έχει η κατάσταση, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η μια Αριστερά αναιρεί την άλλη. Αλλιώτικα δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Πιστεύουν πως το δίκαιο και το σωστό βρίσκεται με το μέρος τους και οι υπόλοιπες είναι λάθος. Είναι ακριβώς η ίδια λογική της ποδοσφαιρικής ομάδας. Το μόνο που μετράει είναι το πρωτάθλημα. Δηλαδή οι εκλογές και τα κουκιά.

Και δεν είναι λίγοι αυτοί οι αριστεροί, οργανωμένοι ή ανοργάνωτοι, που θεωρούν τον εαυτό τους μέλος κάποιου κλαμπ ή ότι ανήκουν σε μια ελίτ που τους επιτρέπει να σχολιάζουν τα πάντα χωρίς οι ίδιοι να κάνουν τίποτα. (Κατά κανόνα έχουν καλές δουλειές και αισθάνονται την Αριστερά σαν κάποιο κληρονομικό τίτλο τιμής.)

Αλλά η κοινωνία είναι ένα περίεργο μείγμα που δεν έχει ιδεολογική καθαρότητα. Οι περίφημοι Ταλιμπάν σήμερα θεωρούνται αξιόπιστοι συνομιλητές και τους προσφέρεται μερίδιο στην εξουσία. Και ίσως η λύση στο Αφγανιστάν να προέλθει από έναν τέτοιο συμβιβασμό, δεδομένου ότι ο πόλεμος για το ΝΑΤΟ έχει χαθεί. Αυτό μπορεί να μη σημαίνει Δημοκρατία, αλλά δείχνει πώς διαμορφώνονται τα κοινωνικά φαινόμενα.

Η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια των πολλών θα εκφραστούν από αυτόν που θα εκφέρει έναν πειστικό λόγο. Ασχετα αν είναι αληθινός ή ψεύτικος. Εξάλλου, δεν είναι πολλοί αυτοί που ψάχνουν την αλήθεια. Οι περισσότεροι μια πίστη ψάχνουν. Και θρησκείες υπάρχουν πολλές που μπορεί να μην έχουν σχέση με κανένα θεό. Αρκεί ο φανατισμός.

Οι ευκαιρίες... της τρίτης ηλικίας

Του Τ. ΜΑΝΤΙΚΙΔΗ

Παρά το γεγονός ότι οι δημογραφικές εξελίξεις έχουν σημαντικές επιδράσεις από την ανάπτυξη, τις αποταμιεύσεις, τη συσσώρευση πλούτου, το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, τα φορολογικά και τα ασφαλιστικά συστήματα, ως τους φυσικούς πόρους και τις κλιματικές αλλαγές, εντούτοις συχνά υποεκτιμώνται, από τους επενδυτές και τον επιχειρηματικό κόσμο ως και τις κυβερνήσεις.

Μπορεί πάντως πριν από την τελευταία κρίση η παγκόσμια ανάπτυξη που βασιζόταν στις επενδύσεις και με δανεικά (μόχλευση) να οδήγησε στο περιθώριο τα ζητήματα αυτά, μετά την κρίση ωστόσο, όπως αναφέρουν οι οικονομολόγοι, ένα από τα θέματα που ήρθαν στην επιφάνεια αφορά στην αντίληψη πλέον ότι τόσο τα τρέχοντα όσο και τα μελλοντικά ελλείμματα σχετίζονται άμεσα και με την ταχύτατη γήρανση του πληθυσμού, η επίπτωση της οποίας στα δημοσιονομικά μεγέθη δεν πρόκειται να αναστραφεί αν δεν υπάρξουν, όπως λέγεται, επώδυνες μεταρρυθμίσεις και στα συνταξιοδοτικά συστήματα. Ως το 2060 εξάλλου ο παγκόσμιος πληθυσμός αναμένεται να αυξηθεί στα 9 δισεκατομμύρια, με το 98% όμως της πληθυσμιακής αύξησης να προέρχεται από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, καθώς ο αναπτυγμένος κόσμος θα συνεχίσει να γερνά.

Η Ιαπωνία, π.χ., αποτελεί το πιο δραματικό παράδειγμα, καθώς ο πληθυσμός της κάποια στιγμή ως το 2100 είναι πιθανό να μείνει ο μισός από ό,τι είναι σήμερα.

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση πάλι για κάθε άτομο σε ηλικία άνω των 65 ετών αναλογούν σήμερα τέσσερα άτομα σε παραγωγική ηλικία (15 έως 64 ετών), αλλά το 2060 θα αναλογούν λιγότερα από δύο, παρατηρεί σε μελέτη της η Αlpha Βank.

Οπως προβλέπει πάντως, μετά το νέο θεσμικό πλαίσιο το ποσοστό απασχόλησης των ατόμων ηλικίας από 55-64 ετών στην Ελλάδα το 2060 δεν θα είναι 50,4%, όπως αναμενόταν, αλλά θα κινείται πλησιέστερα στο 65%, όπως στις περισσότερες άλλες χώρες της ΕΕ-27.

Για την Αlpha Βank οι τάσεις γήρανσης του πληθυσμού στις χώρες της ΕΕ-27 και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες δίδουν ωστόσο νέες δυνατότητες στην Ελλάδα, η οποία διαθέτει σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα στην προσφορά κατάλληλων υπηρεσιών που απαιτούνται για την αποτελεσματική εξυπηρέτηση των αναγκών (για διαμονή, διακοπές, υγεία κ.ά.) των ατόμων που θα εργάζονται για περισσότερα έτη σε μεγάλη ηλικία, καθώς μεταξύ άλλων, όπως εκτίμησε, σύντομα θα διαπιστωθεί η ανάγκη για ανατροπή της εξόδου των ατόμων από την αγορά εργασίας... πριν από τη συμπλήρωση του 70ού έτους της ηλικίας τους!

Γηράσκω αεί... εργαζόµενος

Του Ηλία Γεωργάκη

Η ΣΥΝΤΑΞΗ γίνεται πλέον άπιαστο όνειρο για τους ασφαλισµένους. Τα σκληρά και άδικα αντιασφαλιστικά µέτρα που πήρε η κυβέρνηση  κατ εντολήν της τρόικας  επιφέρουν εξοντωτικές αυξήσεις ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, δραστικές περικοπές των συντάξεων και  ουσιαστικά  την ακύρωση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης.

Επειτα από χρόνια θα λέµε, µε νοσταλγία, ότι κάποτε αυτή η χώρα είχε συνταξιούχους. Και θα τους βλέπουµε στις οικογενειακές φωτογραφίες. Γιατί πράγµατι θα είναι άθλος ένας εργαζόµενος σήµερα να πάρει σύνταξη στα 65 ή στα 60 µε τη συµπλήρωση 40 ετών ασφάλισης. Ακόµη και αν κάποιος τερµατίσει τον εργασιακό του βίο στα βαθιά γεράµατα και είναι υγιής, η σύνταξη που θα πάρει θα είναι ένα φιλοδώρηµα. Και φυσικά θα είναι άξιος προσοχής και δακτυλοδεικτούµενος. «Νάτος, νάτος, ένας συνταξιούχος» θα λένε όλοι µε θαυµασµό! Και θα τρέχουν να φωτογραφηθούν µαζί του...

Τα µεγάλα θύµατα όµως των αλλαγών είναι οι γυναίκες. Εδώ η κυβέρνηση (ακόµα και σε γυναίκες µε τρία και περισσότερα ή µε ανάπηρα παιδιά) επιβάλλει µέχρι και 15 χρόνια πρόσθετα έτη στην ηλικία συνταξιοδότησής τους, διαψεύδοντας προεκλογικές της δηλώσεις αλλά και αγνοώντας τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες και την παντελή έλλειψη υποδοµών στη χώρα µας για τη στήριξη της οικογένειας και την ουσιαστική προώθηση της ισότητας. Και οι ανατροπές αυτές γίνονται µε επίκληση την ισότητα σε µια χώρα που είναι ανύπαρκτο το κοινωνικό κράτος, δεν υπάρχουν παιδικοί σταθµοί, κέντρα δηµιουργικής απασχόλησης παιδιών, φροντίδας ηλικιωµένων, δεν υπάρχουν δηλαδή µηχανισµοί στήριξης των ευπαθών οµάδων.

Και µε το Ασφαλιστικό, η δυσαρέσκεια των εργαζοµένων και συνταξιούχων γίνεται οργή. Οργή για τη µη αντιµετώπιση της τεράστιας εισφοροδιαφυγής, της µαύρης και ανασφάλιστης εργασίας, για τις βεβαιωµένες και ανείσπρακτες οφειλές, για τις χαριστικές διαγραφές και ρυθµίσεις χρεών µεγαλοεργολάβων, µεγαλοοφειλετών, ποδοσφαιρικών και µπασκετικών ανώνυµων εταιρειών. Ολοι απαιτούν τα ελλείµµατα, την κρίση και τα χρέη να τα πληρώσουν αυτοί που τα δηµιούργησαν, αυτοί που λεηλάτησαν τον δηµόσιο πλούτο, την περιουσία των ασφαλιστικών ταµείων και κατέστρεψαν τη χώρα.

Παραδείγματα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Πολλές φορές αναφέρθηκε «το αρνητικό παράδειγμα της Ελλάδας» στη σύνοδο του G20 στο Τορόντο. Η βία, όμως, της καναδικής αστυνομίας εναντίον των διαδηλωτών και οι εκατοντάδες συλλήψεις δεν χαρακτηρίστηκαν ως αρνητικό παράδειγμα, ούτε καν οι ΗΠΑ οι οποίες αυτή τη χρονιά θα πρέπει να βρουν 1.200 δις δολάρια για να σώσουν εκ νέου τις τράπεζές τους από τη μαύρη τρύπα των δανείων για τα ακίνητα.

Για τους «κάτω», τους εργαζόμενους ούτε λόγος για σωτηρία. Αυτοί οφείλουν να χαθούν για να σωθεί το σύστημα. Ίσως σε λίγο να τους δώσουν και το κώνειο, το αρχαίο αυτό δηλητήριο που εφηύραν στην Τζια και το οποίο έπιναν οι γέροντες ώστε να σωθούν οι νεότεροι(το ίδιο ισχυρίζονται κάποιοι σήμερα για τη μείωση των συντάξεων).

Αλλά και οι νέοι, όπως είδα να γράφουν σ’ έναν τοίχο, δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση καθώς θεωρούν πως «Το παρόν μας είναι τραγικό, το παρελθόν τραγικότερο, ευτυχώς δεν έχουμε μέλλον»!

Κατά τα άλλα στο Βανκούβερ δύο σοσιαλιστές, ο Ντομινίκ Στρος Καν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ο Πασκάλ Λαμί της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εμπορίου συναντώνται με τα συνδικάτα ενώπιον των οποίων υπερασπίζονται τα μέτρα λιτότητας, ενώ ένας Γάλλος μπλόγκερ με αφορμή το γεγονός θυμάται τον στρατηγό Ντε Γκωλ να λέει «Δεν μου αρέσουν οι σοσιαλιστές, επειδή δεν είναι σοσιαλιστές»!

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι δύο σοσιαλιστές, ο Στρος Καν και ο Λαμί, ηγούνται δύο παγκόσμιων οργανισμών που προωθούν τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα, ήτοι την απορύθμιση των αγορών.

Δεν είναι επίσης τυχαίο πως στην Ελλάδα τα πιο βάρβαρα μέτρα λιτότητας και περιορισμού των δικαιωμάτων των εργαζόμενων τα υλοποιούν κατ’ όνομα σοσιαλιστές.

Αυτό επιτείνει ακόμα περισσότερο την απογοήτευση των εργαζομένων και την απαξίωση εκ μέρους τους της πολιτικής και των πολιτικών, αφού αυτοί που υποτίθεται ότι είναι οι εκπρόσωποί τους τους «πουλάνε» κυριολεκτικά. Εξ αυτού προκύπτει και η κρίση αντιπροσώπευσης, το έλλειμμα δημοκρατίας και η διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Τι μας ζητάς, βρε πατρίδα;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Την ευθύνη για το άδικο την έχουν

αυτοί που δε ζητούν το δίκηο τους

Αν. Μπαξεβανίδης, Εμπειρικά

Σε μια χώρα που δεν τιμάει τους μαχητές, αλλά τους ριψάσπιδες, με διανοούμενους που δεν ματώνουν, αλλά συνεχώς κλαψουρίζουν για τους ηττημένους, με πολιτικούς που στενοχωριούνται και πονάνε, αλλά δεν ρισκάρουν τίποτα, με ιδεοληπτικούς που αφήνουν την Ελλάδα να ρημάζει (προκειμένου να μην την εκμεταλλευτούν οι ξένοι), έχουμε την αίσθηση ότι όλοι (κόμματα, συνδικαλισμός, φορείς) μας βγάζουν στο ευρωπαϊκό και διεθνές παζάρι ως σκλαβοείλωτες.

ΚΙ ΕΜΕΙΣ που επί χρόνια βολευόμαστε σαν «αδικημένοι» και πλουτίζουμε σαν «προδομένοι» και συμπεριφερόμαστε κοινωνικά σαν «επαναστατημένοι» τώρα συνειδητοποιούμε ότι τα πολλά «σαν», «δήθεν», «τάχα» έχουν συνήθως κακό τέλος μιας και οι πραγματικά ισχυροί (και όχι οι παρακοιμώμενοι) αλλάζουν κατά βούληση τους κανόνες του πραγματικού παιχνιδιού της επιβίωσης (εθνικής και προσωπικής).

ΚΑΙ ΤΩΡΑ τι μας ζητάς, βρε πατρίδα; Να (ξανα)πιστέψουμε τους ντελάληδες που λένε πως θυσιάζουν την ιδεολογία τους για το καλό της χώρας (δίχως όμως να εγκαταλείπουν τα οφίτσια τους για το καλό του λαού);

ΝΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΜΑΣΤΕ για την Ελλάδα που δεν είναι πλέον μία, ενιαία και αδιαίρετη, αφού ζούμε μεν στην ίδια χώρα, αλλά σε άλλους «κόσμους».

ΝΑ ΕΚΛΑΒΟΥΜΕ ως εθνικό αδιέξοδο την αποτυχία του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος (και των συγκεκριμένων πολιτικών) και να μένουμε στη βάρκα που αυτοί οι ίδιοι χωρίς πυξίδα κυβερνούν (δίχως καν να κωπηλατούν);

ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΟΥΜΕ αδιαμαρτύρητα τα χάπια της πράσινης ανάπτυξης, της δικιάς μας (κι όχι της δικής τους) διαφάνειας, της δικής τους (κι όχι της δικιάς μας) εμπιστοσύνης στο «οικονομικά ορθό», της διαμόρφωσης μιας πρωτόγνωρης φιλο-συγγενο-γυμναστηριο-αγγλομαθούς ελίτ;

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΙ όλα αυτά μάνα Ελλάδα.

ΔΕΝ Τ' ΑΝΤΕΧΕΙ ούτε η μαμή μας, η Δημοκρατία. Αν δεν κάνετε κάτι και οι δύο, φοβούμαστε ότι πολύ γρήγορα θα μείνετε (και οι δύο) απλές ιστορικές αναφορές.

ΥΓ.: Πρέπει να αντισταθούμε στον μικροαστικό σοσιαλισμό ή τον σοσιαλισμό της αγοράς ή τον αγοραίο σοσιαλισμό.

ΠΡΕΠΕΙ να προωθήσουμε την ανθρώπινη κοινότητα του μέλλοντος και την ενοποίηση της κοινωνίας και βέβαια με ένα ιδεολογικό μέτωπο που θα αρνηθεί κάθε μορφής ντετερμινισμούς που μας προβάλλονται από εδώ και από εκεί.

ΠΡΕΠΕΙ να ξαναφτιάξουμε μια πατρίδα που θα την αγαπάμε όλοι και που θα προνοεί κι αυτή για όλα τα παιδιά της, χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις.

ΜΙΑ πατρίδα χωρίς ιδεολόγους «απάτριδες», φαύλους πατριδοκάπηλους και άφρονες πατριδοκτόνους.

http://www.giannispanousis.gr/

Να φύγουν τα κόμματα από τα πανεπιστήμια

Του Γιαννη Βαρουφακη

(Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών Πανεπιστημίου Αθηνών.)

Ποιο το καθήκον μας απέναντι στους φοιτητές μας; Κατά μία άποψη, καθήκον μας είναι να τους δίνουμε τα εφόδια γνώσεων που θα χρειαστούν για να επιτύχουν στην κοινωνία που ζούμε. Δεν είναι η δική μου άποψη.

Καθήκον μας είναι να τους απελευθερώσουμε από τις προκαταλήψεις με τις οποίες προσέρχονται στα αμφιθέατρα. Με άλλα λόγια, να τους βοηθήσουμε να μορφωθούν.

Πώς διαφέρει αυτό από την παροχή γνώσεων που θα τους βοηθήσουν να επιτύχουν; Διαφέρει στον (μεγάλο) βαθμό που η γνώση και η μόρφωση πολλές φορές γίνονται εμπόδιο ανυπέρβλητο για την επιτυχία. Σε μια κοινωνία που τελούσε (τουλάχιστον ώς το 2008) υπό την πλάνη ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας ήξερε τι έκανε, ότι αξιολογούσε ορθολογικά τους κινδύνους, ότι παρήγαγε χρήσιμα για την κοινωνία «προϊόντα», ο δάσκαλος που κατάφερνε να απελευθερώσει τους φοιτητές του από αυτήν την ανόητη πίστη δεν ήταν ο δάσκαλος που τους βοηθούσε να «επιτύχουν» (π.χ. να βρουν μια καλή θέση στον χρηματοπιστωτικό τομέα). Από την εποχή του Σωκράτη, η αλήθεια, η γνώση και η κριτική διάθεση δεν οδηγούσαν πάντα στα πλούτη και στην εξουσία.

Στον βαθμό, λοιπόν, που το πανεπιστήμιο στοχεύει στη μόρφωση και όχι στην «επιτυχία» των φοιτητών του (θεωρώντας την επιτυχία, όταν έρχεται, ένα ευχάριστο υποπροϊόν, αλλά ποτέ αυτοσκοπό της μόρφωσης), είναι υποχρεωμένο να σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο για όλες τις διαστάσεις της πανεπιστημιακής ζωής. Μία από αυτές αφορά τον φοιτητικό συνδικαλισμό.

Ολοι συμφωνούμε ότι πέρασε η εποχή που ο φοιτητικός συνδικαλισμός υποκινείτο από συγκρουόμενες ιδεολογίες, από μια ρομαντική διάθεση αλλαγής του κόσμου, από τη θέληση να βελτιωθεί το πανεπιστήμιο αποβάλλοντας τον αυταρχισμό, τις ιδεοληψίες και ενστερνιζόμενο μια «κοινοτική» προσέγγιση προς την παραγωγή και αναπαραγωγή της γνώσης. Εδώ και καιρό ο φοιτητικός συνδικαλισμός αποτελεί μια διαδικασία που δίνει τη δυνατότητα στους συμμετέχοντες να ασκηθούν στη νομή της εξουσίας (στον πανεπιστημιακό χώρο) πριν εφαρμόσουν αυτά που έμαθαν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Κάποιοι φοιτητές απέχουν από τον συνδικαλισμό θέτοντας ως προτεραιότητά τους την απόκτηση εφοδίων που θα τους βοηθήσουν να επιτύχουν στον ιδιωτικό τομέα. Αλλοι φοιτητές επικεντρώνονται στον συνδικαλισμό με στόχο την απόκτηση εφοδίων που θα τους επιτρέψουν να ανέλθουν εντός κομματικών μηχανισμών, αρχικά, και κρατικών θεσμών αργότερα. Απομένει μια μειοψηφία φοιτητών που απέχουν και από τις δύο αυτές διαδικασίες, είτε θέτοντας ως στόχο την πραγματική μόρφωση είτε αντιμετωπίζοντας το πανεπιστήμιο ως ένα ευχάριστο χάσιμο χρόνου - μια παύση πριν αρχίσει η ρουτίνα της ζωής.

Οσοι πιστεύουν ότι το πανεπιστήμιο έχει καθήκον να προσφέρει τα εφόδια γνώσεων που χρειάζονται για την κοινωνική και οικονομική «επιτυχία» δεν έχουν λόγο να εναντιώνονται στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Τους αρκεί να ζητούν από τα κόμματα να επιβάλουν μια κάπως πιο κόσμια (από την παρατηρούμενη) συμπεριφορά εκ μέρους των συνδικαλιστών. Οσοι όμως συμφωνούν με τη δική μου, καθαρά μειοψηφική, άποψη ότι στόχος του πανεπιστημίου πρέπει να είναι η απελευθέρωση των φοιτητών από τις προκαταλήψεις τους (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν το πώς διανοούνται οι ίδιοι οι φοιτητές το «συμφέρον» τους), βλέπουν πως μόνο μία λύση υπάρχει: Η άμεση κατάργηση της συμμετοχής των φοιτητών στη νομή της πανεπιστημιακής «εξουσίας».

Οι ακριβότεροι εμπορικοί δρόμοι του κόσμου

Η «κ. Μαντέλα» της Αιθιοπίας

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

Η Μπιρτουκάν Μιντέκσα εξελίσσεται σε Νέλσον Μαντέλα της Αιθιοπίας. Ο ΟΗΕ χαρακτήρισε «πολιτική κρατούµενη» αυτή την 37χρονη πρώην δικαστή, η οποία έχει καταδικαστεί σε ισόβια.

Σήµερα η Μπιρτουκάν Μιντέκσα βρίσκεται σ ένα κελί της φυλακής Καλίτι στην Αντίς Αµπέµπα. «Θέλησε να αποσταθεροποιήσει το κράτος. Μην περιµένετε λοιπόν καµία επιείκεια εκ µέρους µας, θα εκτίσει την ποινή της» λέει στη «Λε Μοντ» ο υπουργός Ενηµέρωσης Μπερεκέτ Σάιµον, στενός σύµβουλος του πρωθυπουργού Μέλες Ζενάουι. Ο Ζενάουι κυβερνά την Αιθιοπία εδώ και 19 χρόνια και τον Μάιο κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές παίρνοντας σχεδόν το 100% των εδρών του Κοινοβουλίου και των τοπικών συµβουλίων. Η αντιπολίτευση παραµένει διαιρεµένη και φιµωµένη από το καθεστώς.

Πάνε σχεδόν δέκα χρόνια που η Μπιρτουκάν Μιντέκσα βρίσκεται στο στόχαστρο των αρχών.

Το 2001, ως οµοσπονδιακή δικαστής στην Αντίς Αµπέµπα, αθώωσε έναν πρώην υπουργό Αµυνας, τον Σιγέ Αµπράχα, που κατηγορούνταν για διαφθορά. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο εναντίον του, όµως η αστυνοµία συνέλαβε «τον προδότη» µόλις βγήκε από το δικαστήριο και τον έστειλε ξανά στη φυλακή… Το 2005, η δικαστής µπήκε στην πολιτική.

Μερικούς µήνες αργότερα, η αντιπολίτευση έπαιρνε το καλύτερο αποτέλεσµά της σε σχετικά δηµοκρατικές εκλογές και ήταν πεπεισµένη ότι το κυβερνών κόµµα τής έκλεψε τη νίκη. Ακολούθησαν διαδηλώσεις, στις οποίες το καθεστώς απάντησε βίαια, µε αποτέλεσµα να σκοτωθούν τουλάχιστον 200 άνθρωποι και 30.000 να συλληφθούν.

Η Μιντέκσα δικάστηκε το 2007 µαζί µε άλλα 37 στελέχη της αντιπολίτευσης και καταδικάστηκε σε ισόβια για «προδοσία και συνωµοσία εναντίον του Συντάγµατος». Οµως οι ποινές ανεστάλησαν, λέει ο πρώην αρχηγός του κράτους Νεγκάσο Γκιντάντα, «χάρη στη µεσολάβηση µιας οµάδας σοφών που έπεισε τους καταδικασµένους να παραδεχθούν τα λάθη τους».

Τον Ιούλιο του 2008, η Μιντέκσα τέθηκε επικεφαλής της Ενωσης για τη Δηµοκρατία και τη Δικαιοσύνη. «Μια νεαρή γυναίκα σε τέτοια θέση ήταν πρωτοφανές για την Αιθιοπία» σχολιάζει ο Γκιντάντα. Εξι µήνες αργότερα, συνελήφθη και πάλι. Λίγο νωρίτερα, σ ένα ταξίδι της στη Σουηδία, είχε επισηµάνει πως η χάρη που της δόθηκε µέσω του «συµβουλίου των πρεσβυτέρων» δεν αποτελεί νόµιµη διαδικασία. Μόλις επέστρεψε στην Αντίς Αµπέµπα, την έριξαν για έξι µήνες στην αποµόνωση. Οι ξένες δυνάµεις αποφάσισαν να µην ανακατευτούν.

Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι «οι κύριοι δωρητές (Παγκόσµια Τράπεζα, Βρετανία και Ε.Ε.) δεν επικρίνουν µε τη δέουσα αυστηρότητα την επιδείνωση της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωµάτων στην Αιθιοπία». Η τύχη της Μπιρτουκάν Μιντέκσα θυσιάστηκε στον βωµό της οικονοµικής ανάπτυξης της χώρας αυτής που οι Δυτικοί θεωρούν πόλο σταθερότητας στην περιοχή. «Η εξουσία θα την απελευθερώσει µόνον όταν η κρατούµενη εξασθενήσει σωµατικά, αρρωστήσει ψυχικά ή περάσει η µόδα της», συµπεραίνει ο Νεγκάσο Γκιντάντα.

ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ

«Ηλεκτρονικό καταφύγιο» ενάντια στη λογοκρισία

Βάζοντας στο... απυρόβλητο ακτιβιστές, δημοσιογράφους, αντιρρησίες συνείδησης και μπλόγκερ που κινδυνεύουν από τη λογοκρισία και την καταστολή στις χώρες τους, η διεθνής οργάνωση «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» ανακοίνωσε χθες ότι θα παράσχει προστασία και ανωνυμία στις ομάδες αυτές.

Σε αυτό το «ηλεκτρονικό καταφύγιο» αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους οι ενδιαφερόμενοι θα ενημερώνονται για τους τρόπους να παρακάμπτουν τη λογοκρισία στο Ιντερνετ, αλλά και για το πώς θα μπορούν να διατηρούν την ανωνυμία και τις επικοινωνίες τους ασφαλείς από τρίτους.

Το «ηλεκτρονικό καταφύγιο» θα παρέχει δωρεάν σύνδεση υψηλής ταχύτητας και ηλεκτρονικά μηνύματα σε όσους το χρησιμοποιούν, ενώ θα είναι διαθέσιμο από όλο τον κόσμο μέσω κρυπτογραφημένων συνδέσεων.

Προς το παρόν οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το χρησιμοποιούν από την έδρα των «Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα» στο Παρίσι. Σταδιακά στο μέλλον θα λειτουργήσει και ειδική ιστοσελίδα γι’ αυτόν τον σκοπό.

Είναι μία δέσμευση της οργάνωσης απέναντι σε όσους χρειάζονται την προστασία, υπογραμμίζουν σε ανακοίνωσή τους οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα», σε καιρούς όπου το «φιλτράρισμα» στο Διαδίκτυο και η παρακολούθηση διαδίδονται όλο και περισσότερο.

Επιπλέον, στην ανακοίνωση γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στον αυξανόμενο αριθμό φυλακίσεων ανθρώπων που εξέφρασαν μέσω του Ιντερνετ την άποψή τους σε χώρες όπως η Κίνα, το Ιράν και το Βιετνάμ.

Αυτήν τη στιγμή υπολογίζονται συνολικά σε 120 όσοι έχουν φυλακιστεί γι’ αυτήν τη δραστηριότητά τους.

πηγη ΕΘΝΟΣ

Η ελευθερία των όπλων

ΜΕ ΨΗΦΟΥΣ πέντε έναντι τεσσάρων, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάνθηκε χθες ότι οι πολιτείες δεν µπορούν να περιορίζουν ή να απαγορεύουν την κατοχή όπλων, την οποία εγγυάται η Δεύτερη Τροπολογία του αµερικανικού Συντάγµατος.

Η απόφαση αφορούσε την απαγόρευση της οπλοκατοχής στο Σικάγο η οποία ισχύει εδώ και 28 χρόνια και είχε ασκηθεί προσφυγή αναίρεσής της.

Με αυτήν το Ανώτατο Δικαστήριο επεκτείνει για πρώτη φορά σε όλες τις πόλεις και πολιτείες της χώρας την απόφαση - ορόσηµο που είχε εκδώσει το 2008, βάσει της οποίας οι Αµερικανοί έχουν συνταγµατικό δικαίωµα να φέρουν όπλα. Μέχρι σήµερα το δικαίωµα της οπλοκατοχής µε βάση τη Δεύτερη Τροπολογία εφαρµοζόταν µόνο στην οµοσπονδιακή νοµοθεσία και σε οµοσπονδιακούς θυλάκους, όπως η Ουάσιγκτον D.C.

Το δικαίωµα της οπλοκατοχής είναι ένα από τα πιο διχαστικά κοινωνικά, πολιτικά και νοµικά ζητήµατα στις ΗΠΑ. Περίπου 90 εκατ. άνθρωποι στη χώρα κατέχουν 200 εκατ. όπλα. Οι θάνατοι από πυροβόλο όπλο είναι κατά µέσο όρο περίπου 80 ηµερησίως.

Η απόφαση, η οποία ελήφθη βάσει ιδεολογικών πεποιθήσεων  (οι πέντε συντηρητικοί και µετριοπαθείς δικαστές ψήφισαν υπέρ της οπλοκατοχής και οι τέσσερις φιλελεύθεροι αντιτάχθηκαν)  , αποτέλεσε νίκη για την πολιτικά ισχυρή Εθνική Ενωση Οπλοκατοχής (ΝRΑ) και ήττα για το Σικάγο, το οποίο υπερασπίστηκε τη νοµοθεσία του κατά της οπλοκατοχής ασκώντας το εύλογο δικαίωµα της τοπικής εξουσίας να προστατεύει τη δηµόσια ασφάλεια.

πηγη ΤΑ ΝΕΑ

Τεχνο-εκμαυλισμός

Herald Tribune

Ο Ιούνιος φεύγει και το νέο iPhone έρχεται στον κόσμο, προκαλώντας ωστικό κύμα αχρηστίας.

Την επομένη της πρώτης ημέρας των παραγγελιών και του χάους που προκλήθηκε προφανώς από μεγάλη βλάβη στους υπολογιστές, αξίζει να σκεφτούμε τον κύκλο της καινοτομίας και την πολύ σύντομη, ημιζωή, των ηλεκτρονικών συσκευών χειρός. Υπάρχει κάτι πυρετώδες στη βιασύνη να τα υιοθετήσουμε, κάτι σχεδόν σαν εμμονή στον τρόπο που οι επιθυμίες μας οδηγούνται από αυτά τα αντικείμενα.

Ποτέ δεν αναρωτιόμαστε: «Χρειάζομαι νέο τηλέφωνο;». Αναρωτιόμαστε πάντα: «Θέλω ένα νέο τηλέφωνο;»... Ωστόσο, τα υλικά από τα οποία κατασκευάζεται ένα κινητό τηλέφωνο προέρχονται από τη φύση... αλλά πολύ λίγα... είναι ανακυκλώσιμα.

Σχεδόν όλοι όσοι θα πάρουν το iPhone 4 θα αντικαταστήσουν με αυτό το παλιό τους τηλέφωνο. Που σημαίνει καταρράκτης κινητών τηλεφώνων που θα απορριφθούν. Κάποια θα δοθούν σε άλλους χρήστες, κάποια θα ανακυκλωθούν, κάποια θα διατεθούν με ακατάλληλο τρόπο και κάποια απλώς θα γίνουν σκουπίδια...

Ο ρυθμός αλλαγής των τηλεφώνων αυξάνει, που μάλλον σημαίνει ακόμα πιο γρήγορο ρυθμό αντικατάστασης. Δεν έχουμε ασυλία στον πόθο προς την τεχνολογία, ή στον εκμαυλισμό από τον υπέροχο σχεδιασμό προϊόντων... Αλλά προσβλέπουμε στην ημέρα που τα νέα τηλέφωνα θα κατασκευάζονται από τα υλικά των παλιών τηλεφώνων και το κόστος της αχρηστίας δεν θα είναι τόσο μεγάλο.

Ιστορική απόφαση για την ευθανασία

Yστερα από θυελλώδεις συζητήσεις στη Γερμανία, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας έδωσε τελικά το πράσινο φως στην ευθανασία, στην παθητική της όμως μορφή, με τη διακοπή της τεχνικής υποστήριξης, εφόσον όμως ο ασθενής έχει ήδη εκφράσει την επιθυμία να μη διατηρηθεί στη ζωή με τεχνητά μέσα.

Η ιστορική αυτή απόφαση λήφθηκε στο πλαίσιο εξέτασης μίας τραγικής υπόθεσης.

Τον Οκτώβριο του 2002, η 71χρονη Ερικα Κιούλμερ έπεσε σε κώμα ύστερα από εγκεφαλική αιμορραγία. Μεταφέρθηκε σε ίδρυμα και διατηρείτο στη ζωή χάρη σε έναν καθετήρα σίτισης που της επέτρεπε να λαμβάνει τροφή και νερό.

Αν και η ασθενής είχε προφορικά δηλώσει προηγουμένως ότι δεν θέλει να διατηρηθεί με τεχνητά μέσα στη ζωή, η διεύθυνση της κλινικής είχε αρνηθεί να ακολουθήσει τη γνώμη του γιατρού που ζητούσε τη διακοπή της τεχνητής σίτισης, επικαλούμενη την ηθική υποχρέωση να μην αφεθεί να πεθάνει από πείνα και δίψα.

Τον Δεκέμβριο του 2007, η οικογένειά της αποφάσισε να αφαιρέσει τον καθετήρα σίτισης. Η γυναίκα άφησε την τελευταία της πνοή 15 μέρες αργότερα από «φυσικά αίτια», σύμφωνα με τη νεκροψία, αφού, ωστόσο μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο με απόφαση του ιδρύματος, όπου και της επανατοποθετήθηκε καθετήρα σίτισης.

Ο γιος της αυτοκτόνησε, ενώ δίωξη ασκήθηκε εναντίον της κόρης της και του δικηγόρου, ο οποίος είχε συμβουλέψει την κόρη να αφαιρέσει τον καθετήρα σίτισης. Παρά το γεγονός ότι οι ανακριτικές αρχές είχαν ζητήσει την απαλλαγή του, ο δικηγόρος καταδικάστηκε σε εννέα μήνες φυλάκισης με αναστολή και στη συνέχεια άσκηση έφεση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ευθανασία είναι νόμιμη μόνο στην Ολλανδία, το Λουξεμβούργο το Βέλγιο και την αμερικανική πολιτεία του Ορεγκον.

πηγη ΕΘΝΟΣ

"Επίγεια σοφία"

"Τα πάντα τα έχουμε απαντήσει εκτός απο το πώς να ζούμε"

JEAN PAUL SARTRE (Γάλλος Φιλόσοφος)

"Συνεχώς ετοιμαζόμαστε για να ζήσουμε μα ποτέ δε ζούμε"

RALF WALDO EMERSON (Αμερικανός συγγραφέας)

"Σε είκοσι χρόνια απο σήμερα θα είσαι απογοητευμένος περισσότερο απ αυτά που ΔΕΝ έκανες παρά απ' όσα έκανες. Λύσε κάβους! Πλεύσε μακριά απο το ασφαλές λιμάνι! Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε..."

MARK TWAIN (Αμερικανός συγγραφέας)

Σαν σήμερα (30/6/ΧΧΧΧ)

1912: Παγκόσμιο ρεκόρ για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο. Με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» πετά με μέση ταχύτητα 110 χιλιομέτρων την ώρα

1934: «Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Ο Χιτλερ επιβάλλεται,στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας σκοτώνοντας 77 στελέχη του κόμματος ή κατ' άλλους 400

1936: Εκδίδεται το ιστορικό ερωτικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Όσα Παίρνει ο Άνεμος»,

1993: Ο Αντώνης Σαμαράς προχωρά στην ανακοίνωση της ιδρυτικής διακήρυξης της «Πολιτικής Άνοιξης».

1997: Το Χονγκ Κονγκ ενώνεται με την Κίνα.

1958: Γεννιέται η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου

Γιατί διστάζουν οι ισχυροί του G20 να δυσαρεστήσουν τις τράπεζες;

Aπό την ZEZA ZHKOY

Aυτό που ζει ο Μπαράκ Ομπάμα -και το βιώνει και η χώρα μας- το ζουν όλες οι κυβερνήσεις. Πρόκειται για μια κόλαση ανεργίας. Ωστόσο, τα προγράμματα «οικονομικής ανάρρωσης» δεν θα συνεχιστούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Tο μήνυμα από τη συνάντηση του G20 ήταν σαφές. Οι λαοί θα θυσιαστούν στη μέγγενη στη δημοσιονομικής εξυγίανσης, καθώς τα εργαλεία της χαλαρής νομισματικής πολιτικής και τα δημοσιονομικά πακέτα θα αρχίσουν να αποσύρονται, ενώ η προσοχή εστιάζεται στη διάσωση των τραπεζών.

Η ευημερία των τελευταίων ετών, όπως είχε διαμορφωθεί με τα τρομακτικά κέρδη και με την έστω μέτρια αύξηση των μισθών, ήταν απόρροια της τεράστιας «φούσκας» της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ και σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, που πυροδότησε την τεράστια «φούσκα» του χρηματοοικονομικού και του τραπεζικού συστήματος.

Περιουσίες έχουν χαθεί και οι πολίτες βυθίζονται στην απόγνωση της ανεργίας όλο και πιο βαθιά. Το G20 διχάστηκε σε συγκεκριμένες αμφιλεγόμενες προτάσεις πρόωρης εξόδου από την κρίση σε περίοδο επικίνδυνης ακόμη δοκιμασίας για τις οικονομικές συνθήκες και την απασχόληση, αποφεύγοντας να βυθιστεί στον εγωκεντρισμό της Μέρκελ. Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ τόνισαν ότι η «ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας πρέπει να παραμείνουν ο πρωτεύων στόχος της πολιτικής του G20».

Το G20, που δημιουργήθηκε το 1999 μετά την κρίση του 1997/98 που διέλυσε την Ασία, περιλαμβάνει τις επτά οικονομικά ισχυρές χώρες του κόσμου (HΠA, Iαπωνία, Γερμανία, Bρετανία, Γαλλία, Iταλία και Kαναδάς), που έγιναν οκτώ στη συνέχεια με τη Ρωσία, μαζί με τις ένδεκα αναδυόμενες οικονομίες της Kίνας, Iνδίας, Bραζιλίας, Αργεντινής, Μεξικού, Αυστραλίας, Νότιας Αφρικής, Νότιας Κορέας, Ινδονησίας, Σαουδικής Αραβίας, Τουρκίας και την Ευρωπαϊκή Ενωση! Οι ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες οικονομίες έχουν διαθέσει τρισεκατομμύρια δολάρια για την ενίσχυση των οικονομιών τους. Ομως, οι δυσοίωνες ενδείξεις από το μέτωπο της αγοράς εργασίας υποδαυλίζουν τις ανησυχίες ολόκληρου του κόσμου. Το ρίσκο μιας νέας επιδείνωσης παραμένει υψηλό, τη στιγμή που οι πόροι που διαθέτουν οι κυβερνήσεις είτε από φορολογικά έσοδα είτε από δανεικά πλησιάζουν τα όριά τους και καταφεύγουν στις μαζικές πωλήσεις κρατικών τίτλων. Οταν οι στρατιές των ανέργων συνεχίζουν να αυξάνονται, υπάρχει έκδηλη ανησυχία σε όλους τους λαούς. Η αντιμετώπιση της κρίσης έγινε με γενναία μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής και τον πακτωλό τρισεκατομμυρίων δολαρίων που έριξαν στο τραπεζικό σύστημα για τη διάσωση των τραπεζών.

Ευτυχώς, οι αγορές έχουν καλμάρει. Η θύελλα που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ όταν έσκασαν τα διαβόητα subpime στεγαστικά δάνεια υψηλού ρίσκου της αγοράς κατοικίας και τα «τοξικά» ομόλογα, προκαλώντας παγκόσμια πιστωτική ασφυξία και διάλυση του τραπεζικού συστήματος, που βύθισε τις οικονομίες στη χειρότερη ύφεση από το 1930 και στη χρεοκοπία τη Lehman Brothers, αποτελεί παρελθόν.

Αντίθετα, η πρόταση για την εφαρμογή ενός διεθνούς τραπεζικού φόρου απορρίφθηκε ως πρόωρη και θα επανεξεταστεί στη σύνοδο κορυφής στη Σεούλ της Νότιας Κορέας, τον ερχόμενο Νοέμβριο. Αραγε τι φοβούνται οι ισχυροί του κόσμου; Η επιβολή διεθνούς φορολόγησης στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχει καταστεί το φλογερό αίτημα των πολιτικολογούντων. Αλλά πρόκειται για αυταπάτη. Η φορολόγηση των τραπεζών σε διεθνές επίπεδο θα τις υποχρεώσει να πληρώσουν τα μελλοντικά πακέτα διάσωσης - τον αποκαλούμενο «φόρο Τόμπιν» επί των συναλλαγών.

Η στάση των ΗΠΑ ήταν πάντα αρνητική ως προς το μέτρο της φορολόγησης των καθολικών χρηματιστηριακών συναλλαγών. Εντούτοις, ο Μπαράκ Ομπάμα πρότεινε οι αμερικανικές τράπεζες να καταβάλουν στο Δημόσιο έως και 117 δισεκατομμύρια δολάρια, ούτως ώστε να επιστραφούν τα χρήματα των φορολογουμένων. Πέραν τούτου, ο Αμερικανός πρόεδρος είχε ζητήσει να τεθεί όριο στο μέγεθος των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, καθώς και στις δραστηριότητές τους στις συναλλαγές.

Έτσι λειτουργούν τα μαγαζάκια της διαφθοράς

Του Γιώργου Κράλογλου

Στα πάνω από σαράντα χρόνια που κάνω ρεπορτάζ και έρευνες στο χώρο της οικονομίας δεν πήρα πειστική απάντηση στο ερώτημα μου τι χρειάζονται οι εκ των προτέρων δέκα και περισσότερες άδειες που εφοδιάζεται μια επιχείρηση προκειμένου να λειτουργήσει νόμιμα.

Οποιαδήποτε επιχείρηση. Από τον φούρνο και το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής της γειτονιάς μέχρι το τσιμεντάδικο και το ναυπηγείο.

Ξεκαθαρίζω δε από την αρχή ότι ποτέ δεν υποστήριξα και δεν πρόκειται να υποστηρίξω ότι πρέπει να καταργηθούν οι εργοστασιακές ή οι άλλες επιχειρησιακές άδειες και η χώρα να γίνει ξέφραγο αμπέλι.

Υποστηρίζω όμως ότι η εμμονή στην εκ των προτέρων χορήγηση των νομίμων εργοστασιακών αδειών δεν έχει καμιά άλλη εξήγηση, εκτός από την βλακώδη νοοτροπία του «επαγγελματία» γραφειοκράτη (στην καλύτερη περίπτωση) ή την σκοπιμότητα του διεφθαρμένου υπαλλήλου (στην χειρότερη).

Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα. Για να δημιουργήσεις σήμερα μια βιοτεχνία μικρή ή μεσαία ή και μια βιομηχανία μεσαία ή μεγάλη πρέπει εκ των προτέρων να εφοδιασθείς εκτός από τις οικοδομικές άδειες (για τις οποίες περνάς μαύρες περιπέτειες) και τις εξής εργοστασιακές άδειες.

Άδεια σκοπιμότητας λειτουργίας της συγκεκριμένης βιοτεχνίας ή του μεγάλου εργοστασίου.

Προσέξτε τι γίνεται εδώ. Ο συγκεκριμένος υπάλληλος της νομαρχίας (παλαιότερα του υπουργείου Βιομηχανίας) θα κρίνει αν είναι σκόπιμο για την οικονομία να ιδρυθεί η συγκεκριμένη επιχείρηση... Λες και ο επιχειρηματίας είναι ηλίθιος και περιμένει να αναγνωρισθεί η επιχειρηματική διορατικότητα του από τον εκάστοτε υπάλληλο.

Εάν και όποτε πάρεις την άδεια σκοπιμότητας είναι σαν να μην έχεις τίποτε στα χέρια σου. Γιατί θα χρειαστεί να ακολουθήσει η άδεια εγκαταστάσεως των μηχανημάτων στο συγκεκριμένο εργοστάσιο. Αλλά και πάλι δεν είσαι νόμιμος. Γιατί μετά την άδεια εγκαταστάσεως θα πρέπει να ακολουθήσει η άδεια λειτουργίας του εργοστασίου.

Συνολικός χρόνος εκδόσεως των αδειών (χωρίς λάδωμα της μηχανής) 15-20 μήνες.

Τώρα είσαι νόμιμος μεν αλλά δεν είσαι ήσυχος. Γιατί η άδεια λειτουργίας του εργοστασίου έχει ημερομηνία λήξεως. Και μέχρι να λήξει, καμία υπηρεσία κανενός υπουργείου δεν σου εγγυάται την αξία της μπροστά στην πιθανή αντίρρηση του Δημάρχου της περιοχής να λειτουργεί το συγκεκριμένο εργοστάσιο. Πρόκειται για κίνδυνο εμφανέστατα υπαρκτό μιας και σε κάθε εκλογική περίοδο οι εκστρατείες των υποψηφίων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν ως βασικό πρόγραμμα (πολλές φορές και με την υποστήριξη και των υπουργείων που εξέδωσαν τις άδειες) το ξήλωμα των εργοστασίων για να εξασφαλιστούν ψήφοι όλων των παρατάξεων.

Βεβαίως στις παραπάνω άδειες πρέπει να προστεθούν και περιβαλλοντικές μελέτες και περιβαλλοντικές άδειες. Αλλά και εδώ ακόμη και αν πρόκειται για εργαστήριο που θα κάνει φασόν κουμπότρυπες...

Προσέξτε τώρα που εστιάζεται το πρόβλημα. Κανείς σε αρμόδια δημόσια υπηρεσία δεν μπορεί να υποδείξει υπεύθυνα στον υποψήφιο βιοτέχνη ή βιομήχανο που μπορεί να ιδρύσει το εργοστάσιό του και με ποιες προδιαγραφές ώστε να ξενοιάσει για όλα τα χρόνια της λειτουργία του. Οι υπηρεσίες δέχονται την κάθε αίτηση επιχειρηματία και το «παζάρι», είτε αυτό είναι διοικητικά νόμιμο, είτε έχει την σκοπιμότητα της συναλλαγής, αρχίζει πάνω στην συγκεκριμένη αίτηση.

Εκεί είναι που «παίζουν» και τα διάφορα συστήματα της διαφθοράς όπως είναι το γνωστό «γρηγορόσημο» για να σπρωχτεί η υπόθεση. Η ανάθεση της υπόθεσης των αδειών σε «ειδικό γραφείο» που έχουν συστήσει με δικό τους κύκλωμα οι υπάλληλοι. Το «λάδωμα» ώστε οι έλεγχοι να γίνουν εξ αποστάσεως...

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να λειτουργούν σήμερα μόνο στο Λεκανοπέδιο της Αττικής πάνω από 5.000 επιχειρήσεις χωρίς να έχουν έστω και μία νόμιμη άδεια γιατί «κόλλησαν» στο σύστημα.

Είναι συνεπώς δεδομένη η αποτυχία του σημερινού συστήματος ενώ έχουμε ανάγκη την αναθέρμανση της οικονομίας εδώ και τώρα.

Διερωτώμαι λοιπόν (έχοντας υπόψη μου εφαρμοσμένα παραδείγματα σε πολλές αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και πρόσφατα παραδείγματα από την Βουλγαρία και την Τουρκία ακόμη) τι θα συμβεί αν ο επιχειρηματίας στήσει (ασφαλώς στην ιδιόκτητη έκταση του) το εργοστάσιό του με όρους και προϋποθέσεις που θα τον εφοδιάσουν οι αρμόδιες υπηρεσίες. Και μόνο όταν, κατόπιν ελέγχου, διαπιστωθεί ότι όλα έχουν στηθεί σύμφωνα με τις προδιαγραφές που του παραδόθηκαν θα παραλάβει στο γραφείο του μία και μόνη εργοστασιακή άδεια απεριόριστης ισχύος.

Υπολογίζω ότι αυτό που θα συμβεί θα είναι το γκρέμισμα του σημερινού οικοδομήματος της συναλλαγής και της διαφθοράς στην κρατική μηχανή. Και επίσης θα δικαιωθούν οι φόβοι (όπως μου τους είχε εκφράσει) παλαιά «καραβάνα» του πρώην υπουργείου Βιομηχανίας ότι: « Χωρίς γραφειοκρατία και πολύπλοκες έστω και άχρηστες άδειες χάνουμε και το κύρος μας και την σημασία της θέσης μας».

Να λοιπόν γιατί ακόμη και τα νομοσχέδια που ετοιμάζονται από το υπουργείο Οικονομίας για την απλοποίηση των διαδικασιών αφήνουν εντελώς άθικτη την φιλοσοφία του σημερινού συστήματος. Να δίνουμε δηλαδή τις άδειες εκ των προτέρων για να αρχίζει νωρίς το «παζάρι». Γιατί αν στηθεί το εργοστάσιο και μάλιστα σύμφωνα με τις υποδείξεις άντε να ζητήσεις λαδώματα και γρηγορόσημα.

Ο λαός δεν σας έδωσε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν ανεξαρτησίαν του...

Γράφει ο Δαμωνίδης

Ο γόος από τα βάθη της Νεοελληνικής Ιστορίας θα αντηχεί και το Πνεύμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας θα υπερίπταται των θόλων της Βουλής των Ελλήνων τη στιγμή που οι Patres Patriae (οι «Πατέρες του Έθνους»!) θα εγκρίνουν με την ψήφο τους το Καθεστώς της Νέας Υποτέλειας και θα επικυρώνουν εκ νέου το «Σύμφωνο της πωληθείσης Ελλάδος» (νυν «Μνημόνιο») στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο καθάπτεται των Εργασιακών και Ασφαλιστικών Δικαιωμάτων του Ελληνικού Λαού.

Τα «Τζάκια» και τότε, το καλοκαίρι του 1825 στη Γ' Εθνική Συνέλευση, έσυραν το Ελληνικό Έθνος εναντίον της θέλησης του «Λαού και των Αρμάτων», κατά τη μνημειώδη φράση του «Γέρου του Αγώνα», και έθεσαν «… εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού Ελευθερίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρεταννίας»!

Οι πολιτικές «Φαμίλιες» (αυτή η ιδιότυπη κοινοβουλευτική μοναρχία) σήμερα μετέρχονται τα ίδια μέσα και τρόπους για την αποδοχή «εκουσίως» εκ μέρους του Λαού της Νέας Ξενοκρατίας…

Τη στιγμή εκείνη, πριν από 185 χρόνια, ο πρώτος πρόεδρος της πρώτης Βουλής του Νεοελληνικού Κράτους, ο «αγνότερος και περισσότερον ανιδιοτελής…», ο Πατριώτης που «… εδαπάνησεν καθ' όλην την διάρκειαν του υπέρ Πατρίδος Πολέμου και τον έσχατον οβολόν του…», ο Δημήτριος Υψηλάντης, εκπλήρωσε το «κοινόν χρέος» και ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για την προωθούμενη από τα «Τζάκια» πράξη εθελοδουλείας.

Λέγεται ότι «Η Ιστορία διδάσκει»… Και στο πνεύμα αυτό επικαλούμεθα τη συνταρακτική κραυγή του Δημήτριου Υψηλάντη, τους αγώνες του οποίου καθώς και της οικογενείας του, λίγο αργότερα, ο Μπαρμπα-Γιάννης Μακρυγιάννης συνόψισε σε μερικές λέξεις: «Έπαθε για την λευτεριάν και θυσιάστη αυτό το σπίτι όλως διόλου…».

«Προς την Γ' Εθνικήν Συνέλευσιν των Ελλήνων

Κύριοι,

Και ως απλούς πολίτης και ως πρωταίτιος του σημερινού αγώνος, χρεωστώ εις το Έθνος μου, εις την οικογένειάν μου και εις εμέ τον ίδιον να εκφράσω παρρησία τα φρονήματά μου εις μίαν κρίσιμον περίστασιν, εκ της οποίας κρέμαται η μέλλουσα τύχη της Ελλάδος.

Η Εθνική Συνέλευσις, αποφασίζουσα να ζητήση την μοναδικήν μεσιτείαν του εν Κωσταντινουπόλει πρέσβεως της Αγγλίας, διά να συμβιβάση την Ελλάδα με τους τυράννους της, παρεκτρέπεται από τα ιερά χρέη της και από τον προς ον όρον της συγκροτήσεώς της.

Ο λαός, κύριοι, του οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωσεν πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσητε, να την διαιωνίσητε. Η Ιστορία θέλει μίαν ημέραν κρίνει αδεκάστως τας πράξεις σας.

Η Ευρώπη, κύριοι, ησθάνθη τώρα, πλέον παρά ποτέ, ότι η υπόθεσις των Ελλήνων είναι αρκετά προχωρημένη, διά να μην υποπέση εφεξής εις τας εναντιότητας της τύχης. Και πώς γίνεται, οι πληρεξούσιοι του ιδίου αυτού έθνους, διά μίας πράξεως ανηκούστου εις τα χρονικά των λαών , ν' αποδεικνύωσιν εις τον κόσμον ότι μόνον αυτοί δεν γνωρίζουσιν αυτήν την αλήθειαν!

Αν σας φοβίζει η πτώσις του Μεσολογγίου, αφιερωθήτε, ως και εις τας αρχάς του αγώνος, εις την χαρακτηριστικήν ενέργειαν και τον πατριωτισμόν των Ελλήνων. Το στήθος κάθε Έλληνος είναι δεύτερον Μεσολόγγι.

Αν θορυβεί η έλλειψις πόρων, καταφύγετε εις την γενναιοφροσύνην των πολιτών. Έλλην δεν εκώφευσε ποτέ εις την φωνήν της πατρίδος. Τέλος πάντων, χρήματα δεν έχομεν, ας επικυρώμεν τα χρέη μας.

Έχομεν, όμως, ανάγκην προστασίας, ας καταφύγωμεν εις τους ηγεμόνας όλων των εθνών. Εξ ίσου όλα έχουσι δικαίωμα εις την ευγνωμοσύνην μας. Αι περιστάσεις μας, αι θέσεις των, εγγυώνται την επιθυμητήν βοήθειαν.

Τα μεγάλα έθνη και οι καλοί πατριώται φαίνονται εις τας κρισίμους περιστάσεις της πατρίδος των. Δούλος είναι εύκολον να γένη τις, όταν θέλη. Αυθέντης, είναι δύσκολον. Επιθυμούμεν ειρήνην, ας τρέξωμεν εις τα όπλα.

Αν, εξ εναντίας, διά λόγους αποκρύφους εις εμέ, η Εθνική Συνέλευσις επιμένη εις την προλαβούσαν απόφασίν της, κρίνω χρέος μου ιερόν και απαραίτητον να διαμαρτυρηθώ, ως και ήδη διαμαρτύρομαι επισήμως κατ' αυτής, ενώπιον του ελληνικού λαού και όλων των λοιπών της χριστιανικής Ευρώπης, ως κατά μίας πράξεως παρανόμου, αντιελληνικής και διόλου ανταξίας ενός έθνους, το οποίον υπεδουλώθη μεν πολλάκις, πλην δεν εσυμβιβάσθη με τους τυράννους του

Έλλην, όμως, και φίλος άδολος της ελευθερίας του έθνους μου, δεν θέλω να συναγωνισθώ μετά των λοιπών συναδέλφων μου και να χύσω και την τελευταίαν ρανίδα του αίματός μου, εν όσω διαρκεί ο υπέρ ανεξαρτησίας πόλεμος.

Παρακαλώ δε να μοι δοθή επίσημον αντίγραφον της παρούσης μου διαμαρτυρήσεως.

Μένω με το ανήκον σέβας.

Εις Πιάδα τη 12 Απριλίου 1826

Ο πατριώτης

Δημήτριος Υψηλάντης».

Τα «Τζάκια», αντί άλλης απαντήσεως απέκλεισαν τον Υψηλάντη «από κάθε πολιτικόν και στρατιωτικόν υπούργημα» με το σκεπτικό ότι «καθυβρίζει αυθαδώς τους νομίμους πληρεξουσίους του έθνους και διαμαρτύρεται εναντίον αυτών διά τας πράξεις των»!

Οι καιροί αντιγράφουν αλλήλους…