Πολλές φορές αναφέρθηκε «το αρνητικό παράδειγμα της Ελλάδας» στη σύνοδο του G20 στο Τορόντο. Η βία, όμως, της καναδικής αστυνομίας εναντίον των διαδηλωτών και οι εκατοντάδες συλλήψεις δεν χαρακτηρίστηκαν ως αρνητικό παράδειγμα, ούτε καν οι ΗΠΑ οι οποίες αυτή τη χρονιά θα πρέπει να βρουν 1.200 δις δολάρια για να σώσουν εκ νέου τις τράπεζές τους από τη μαύρη τρύπα των δανείων για τα ακίνητα.
Για τους «κάτω», τους εργαζόμενους ούτε λόγος για σωτηρία. Αυτοί οφείλουν να χαθούν για να σωθεί το σύστημα. Ίσως σε λίγο να τους δώσουν και το κώνειο, το αρχαίο αυτό δηλητήριο που εφηύραν στην Τζια και το οποίο έπιναν οι γέροντες ώστε να σωθούν οι νεότεροι(το ίδιο ισχυρίζονται κάποιοι σήμερα για τη μείωση των συντάξεων).
Αλλά και οι νέοι, όπως είδα να γράφουν σ’ έναν τοίχο, δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση καθώς θεωρούν πως «Το παρόν μας είναι τραγικό, το παρελθόν τραγικότερο, ευτυχώς δεν έχουμε μέλλον»!
Κατά τα άλλα στο Βανκούβερ δύο σοσιαλιστές, ο Ντομινίκ Στρος Καν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ο Πασκάλ Λαμί της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εμπορίου συναντώνται με τα συνδικάτα ενώπιον των οποίων υπερασπίζονται τα μέτρα λιτότητας, ενώ ένας Γάλλος μπλόγκερ με αφορμή το γεγονός θυμάται τον στρατηγό Ντε Γκωλ να λέει «Δεν μου αρέσουν οι σοσιαλιστές, επειδή δεν είναι σοσιαλιστές»!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι δύο σοσιαλιστές, ο Στρος Καν και ο Λαμί, ηγούνται δύο παγκόσμιων οργανισμών που προωθούν τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα, ήτοι την απορύθμιση των αγορών.
Δεν είναι επίσης τυχαίο πως στην Ελλάδα τα πιο βάρβαρα μέτρα λιτότητας και περιορισμού των δικαιωμάτων των εργαζόμενων τα υλοποιούν κατ’ όνομα σοσιαλιστές.
Αυτό επιτείνει ακόμα περισσότερο την απογοήτευση των εργαζομένων και την απαξίωση εκ μέρους τους της πολιτικής και των πολιτικών, αφού αυτοί που υποτίθεται ότι είναι οι εκπρόσωποί τους τους «πουλάνε» κυριολεκτικά. Εξ αυτού προκύπτει και η κρίση αντιπροσώπευσης, το έλλειμμα δημοκρατίας και η διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου