Μακάριοι οι αγέννητοι

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Μήπως τελικά είναι καλύτερο να καταρρεύσουν τα πάντα για να δημιουργηθούν από την αρχή; Άλλωστε ο πόνος είναι καμιά φορά ο αναγκαίος δρόμος προς τη σωτηρία, το λένε και οι χριστιανοί που με σιχτιρίζουν αραιά και πού μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Μην ξεχνάτε ότι γράφουμε ιστορία, αν και, γαμώτο, οι ηγεσίες μας αποδεικνύονται τελικά κατώτερες των περιστάσεων. Φοβήθηκαν να πραγματοποιήσουν το άλμα, χρειάζονται κάποιον να τις σπρώξει. Μόνο που αυτός που επέλεξαν δεν τις σπρώχνει προς τα πάνω, αλλά προς το βάθος της αβύσσου.

Την ξέρετε τη συνέχεια, έτσι δεν είναι; Φτώχεια, κοινωνική ένταση, αμίλητα πρόσωπα στο Μετρό που ουρλιάζουν όταν βγαίνουν στον δρόμο, μελαγχολικά μάτια να βλέπουν βιτρίνες, άγχος, φώτα που δεν σβήνουν από την αϋπνία, παιδιά που τους ζητούν να μεγαλώσουν γρήγορα. Καθηλωμένοι σε έναν καναπέ με πρόσωπα που φωτίζονται και σκιάζονται από την τηλεόραση, περιμένουν να περάσει ο χρόνος χωρίς να ξέρουν τι θα έρθει.

Θα σας πω εγώ τι θα έρθει. Ο Σαμαράς γύρω στο 2012, λέγοντάς σου πως είναι τελευταία φορά που θα σπρώξεις την πέτρα στο βουνό.

Τελειώσαμε ως γενιά. Μακάριοι οι αγέννητοι.