Στο κυνήγι της μαγικής «ωχράς»

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Να που οι Ελληνες επέστρεψαν στην «ωχρά», εννοείται την ελισαβετιανή - η αυστριακή λίρα με τη Φιλαρμονική της Βιέννης, η καναδική με το φύλλο σφενδάμνου, ο αμερικανικός αετός, το νοτιοαφρικανικό Κρούγκεραντ δεν έχουν πέραση στη χώρα μας. Και στις ράβδους χρυσού (οι μεγάλοι επενδυτές), που διατίθενται από μία μόνο τράπεζα. Χρυσός, το τελευταίο ασφαλές καταφύγιο διαχρονικά, στις υφέσεις και τα χρηματιστηριακά κραχ, τους πολέμους και τις κοινωνικές αναταραχές, όταν διαφαίνεται ο κίνδυνος άυλοι ή μη τίτλοι να γίνουν καπνός.

Ωστόσο, το αντι-νόμισμα (όταν η τιμή του χρυσού ενισχύεται, η τιμή των νομισμάτων υποχωρεί και το αντίστροφο) λάμπει ήδη από την έναρξη της οικονομικής κρίσης (το 2008 η Τράπεζα της Ελλάδας πούλησε 100.000 λίρες Αγγλίας) και σήμερα πλέον αστραποβολεί. «Πανικός» στα κεντρικά της ΤτΕ (σχεδόν 50.000 κομμάτια έχουν πουληθεί από τις αρχές του χρόνου, περί τις 300 με 400 λίρες την ημέρα) αλλά και στα επαρχιακά παραρτήματα, όπου γίνονται ανάρπαστες οι καθημερινές αποστολές και διατίθενται πλέον μόνο 4 - 5 λίρες ανά οικογένεια...

Η τυπική έκφραση της ανασφάλειας για την πορεία του ευρώ (και της χώρας στην ΟΝΕ) έχει εκτινάξει την τιμή της λίρας: πωλούνταν προς 267 ευρώ προ ημερών (76 ευρώ το 2000, 78 το 2002, 87 το 2004, 97 το 2005, 120 το 2006, 143 το 2008, 208 στα τέλη του 2009, 243 στις αρχές Μαΐου 2010). Και έχει αναθερμάνει τη «μαύρη» αγορά -ως γνωστόν λίρες προμηθεύεται νόμιμα κανείς μόνο από την ΤτΕ, με την αστυνομική του ταυτότητα και έως το ποσό των 10.000 ευρώ, ενώ για μεγαλύτερα ποσά χρειάζεται εκκαθαριστικό της εφορίας.

Το περασμένο φθινόπωρο έφτασε να πωλείται στη «μαύρη» η «ωχρά» προς 260 ευρώ από 199 στη ΤτΕ, ενώ αυτή τη στιγμή προσφέρεται από τους Σαράφηδες και τα ευκαιριακά υποκατάστατά τους, μπαρμπουτιέρηδες και άλλους, στα 300 ευρώ.

Και να σκεφτεί κανείς ότι όταν το 1965 ο Ξενοφών Ζολώτας ως διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος είχε αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στη χρυσοφιλική υστερία του Ελληνα που, λόγω μετακατοχικής επιτάχυνσης, όχι μόνο αποθησαύριζε λίρες, αλλά έκλεινε αγοραπωλησίες ακινήτων, υπέγραφε συμβόλαια και μετρούσε τα πάντα σε λίρες, η τιμή της χρυσής λίρας Αγγλίας ήταν 300 δρχ.

Και επειδή ήθελε να αναχαιτίσει την άνοδο της τιμής της που έδειχνε ότι θα άγγιζε εκείνη τη χρονιά τις 500 δρχ. και να ενισχύσει τη σταθερότητα της δραχμής, αποφάσισε -όπως θυμάται στα απομνημονεύματά του- η αγορά λιρών να γίνεται μόνο στο Χρηματιστήριο, έως 50 κομμάτια το άτομο, και με την υποχρέωση η διάθεσή τους να περνάει από την ίδια οδό. Σήμερα η ΤτΕ επιχειρεί να ανακόψει τη δυναμική εγκατάλειψης του ευρώ με τη διόγκωση του spread μεταξύ τιμής αγοράς και τιμής πώλησης...

Πάντως το κυνήγι του ευγενούς χρυσού δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό προσφιλές άθλημα, ενώ το μεγαλύτερο κύμα χρυσοφιλίας μοιάζει να χτυπά τη Γερμανία. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανησυχεί.

Γιατί; Δεν γνώριζε; Η αυξανόμενη ροπή προς τον χρυσό σε βάρος της σταθερότητας του ευρώ αποτελεί αναμενόμενη συνέπεια των παιγνίων των ισχυρών (αδιάκοπες προφητείες, συνεχείς παλινωδίες, διαρκές σκωτσέζικο ντους) για τη δημιουργία νέων ισορροπιών, των πανταχόθεν ιαχών για την τελευτώσα οικονομία... Ενας προδιαγεγραμμένος «κύκλος» ή αλλιώς ένας πολυσυλλεκτικός «τζόγος» τεραστίων διαστάσεων με άγνωστα ή μάλλον πολύ γνωστά -στους σοφούς της οικονομίας- αποτελέσματα.