Πρωθυπουργός ή... ρολίστας;

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΑΣ

H πορεία του Ελληνα πρωθυπουργού από τα σαλόνια της διεθνούς διπλωματίας στο γραφικό λιμανάκι του Καστελλόριζου και η αλλαγή ρόλου, από σταρ της διεθνούς πολιτικής σε πρωταγωνιστή ελληνικού δράματος με τίτλο «Νέα Οδύσσεια», εξελίσσεται σε μια μεγάλη περιπέτεια για τη χώρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου αλλάζει ρόλους με μεγάλη ευκολία και το χειρότερο είναι ότι το κάνει με αδύναμο σενάριο, μέτρια σκηνοθεσία και αμφισβητούμενο υποκριτικό ταλέντο.

ΞΕΚΙΝΗΣΕ πριν τις εκλογές ως συνεχιστής της Παπανδρεϊκής παράδοσης με αριστερή ρητορεία, υποσχέσεις και συνθήματα που είχαν ως κοινό παρονομαστή το περίφημο «υπάρχουν τα λεφτά». Συνέχισε μετά τις εκλογές ως αυθεντικός εκφραστής του καινούργιου, με open gov., ανοιχτά υπουργικά συμβούλια, επίδομα αλληλεγγύης και δεσμεύσεις του τύπου «θα εκπληρώσω τις προεκλογικές μου υποσχέσεις».

ΥΣΤΕΡΑ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ. Ο πρωθυπουργός βρισκόταν διαρκώς σε ένα αεροπλάνο κι όλοι μας παρακολουθούσαμε άναυδοι την προσπάθειά του να μετατρέψει τη μάχη για τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας σε μάχη κατά των διεθνών κερδοσκόπων. Κάπου εκεί άλλαξε πλήρως το σενάριο και ο ρόλος. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ξεπερνώντας τα όρια της πολιτικής παράδοσης που εκπροσωπεί, μίλησε για πρώτη φορά για «εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας», ευρισκόμενος στις Βρυξέλλες. Λίγο αργότερα άρχισε να περπατά στο δρόμο και να τον σταματούν συμπατριώτες μας ζητώντας του να δώσουν ένα μισθό για την πατρίδα. Από το «υπάρχουν τα λεφτά» περάσαμε μια ωραία ημέρα στο «δεν έχουμε λεφτά όχι για 14ο αλλά ούτε για 4ο μισθό». Μετά ήρθε η Σύνοδος Κορυφής και η θριαμβολογία για τη μεγάλη εθνική επιτυχία με κορυφαία ατάκα το «έπιασαν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού». Είχαμε πλέον το «γεμάτο πιστόλι πάνω στο τραπέζι» και κοιμόμασταν ήσυχοι... Την περασμένη Παρασκευή, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε με φόντο το γαλάζιο του Αιγαίου την προσφυγή της Ελλάδος στον μηχανισμό στήριξης Ε.Ε. – ΕΚΤ – ΔΝΤ με αναφορές στον Οδυσσέα και στην Ιθάκη. Κάπου εκεί το έργο από περιπέτεια μετατράπηκε σε δράμα και ο πρωταγωνιστής άρχισε ξαφνικά να χάνει τη λάμψη του.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να είναι διαφορετικά αν το σενάριο ήταν εξαρχής πιο σοβαρό και ο πρωταγωνιστής ήξερε τι ζητούσε. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα μπορούσε αντί να καταλήξει απλός εκφωνητής του τριετούς προγράμματος λιτότητας που θα κληθεί να μας παρουσιάσει μέχρι τη Δευτέρα, καθ’ υπόδειξιν των διεθνών κηδεμόνων μας, να είχε αναλάβει ό ίδιος εξαρχής σοβαρές πρωτοβουλίες για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης. Ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας είχε και την υποχρέωση και τις θεωρητικές τουλάχιστον δυνατότητες να προχωρήσει στην εφαρμογή των δύσκολων μέτρων που απαιτούνται για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο.

Αντί να αλλάζει ρόλους κάθε μήνα, ο Γιώργος Παπανδρέου όφειλε να παίξει τον πραγματικό ρόλο ενός πρωθυπουργού σε περίοδο κρίσης. Αυτό σίγουρα θα το εκτιμούσε ο ελληνικός λαός που αποκλείεται να εκτιμήσει το ρόλο ενός πρωθυπουργού που αποφάσισε τελικά απλώς να νομιμοποιήσει με την παρουσία του τις αποφάσεις των τεχνοκρατών της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών.

πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ