Αναµείνατε... όσο εµείς θέλουµε

Της Μαίρης Κατσανοπούλου

Την περασµένη εβδοµάδα χρειάστηκε να επισκεφθώ µεγάλο κεντρικό νοσοκοµείο της Αθήνας για µια προγραµµατισµένη µικροεπέµβαση. Οι γιατροί µε έστειλαν αρχικά στο γραφείο κινήσεως και πήγα ελαφροπατώντας, νοµίζοντας ότι θα ήταν µια σύντοµη τυπική διαδικασία - όπως κανονικά θα έπρεπε να εί ναι. Στην ευγενική, ανυποψίαστη ερώτησή µου, πήρα την απότοµη «απάντηση» από την υπάλληλο: «Στο σαλονάκι!».

Πηγαίνοντας στο «σαλονάκι», διαπίστωσα ότι εκεί - σε καρέκλες ανάµεσα σε «παρκαρισµένα» φορεία - περίµεναν δυο... διµοιρίες, καταπονηµένων ήδη από την πολύωρη αναµονή, ασθενών και µεταξύ αυτών αρκετοί ηλικιωµένοι.

Από το επιτόπιο ρεπορτάζ µου διαπιστώθηκε ότι από τα πέντε γκισέ δούλευαν µόνο τα τρία.

Ο διευθυντής του τµήµατος στον οποίο απευθύνθηκα, αναφέροντας τη δηµοσιογραφική ιδιότητά µου, ισχυρίστηκε ότι οι δύο απόντες υπάλληλοι ήταν άρρωστοι. Οι υπόλοιποι δούλευαν µε το πάσο τους, χαριεντίζονταν µε άλλους υπαλλήλους, έτρωγαν ή έφευγαν προς άγνωστη κατεύθυνση για µακρά χρονικά δια στήµατα (στην απορία µου για την απουσία ενός υπαλλήλου επί µισάωρο, ο διευθυντής δικαιο λογήθηκε: «Μου είπε ότι πηγαίνει στην τουαλέτα. Τι να πω;»).

Ετσι, ο αριθµός προτεραιότητας στη φωτεινή πινακίδα άλλαζε αργά, υπερβολικά αργά, φθάνοντας και τα είκοσι λεπτά κάθε φορά. Μπροστά µας, µια πόρτα έγραφε «Προθάλαµος Ψυχιατρικού Ιατρείου». Μια κυρία, που περίµενε από τις οκτώ το πρωί, σχολίασε προς το µεσηµέρι µε χιούµορ: «Μας έχουν βάλει στο σωστό σηµείο!».

Εν κατακλείδι, η επεµβασούλα τελικά κράτησε ένα τεταρτάκι (µε γιατρούς και νοσηλευτές άψογους), αλλά η αναµονή για να πάρω το γραφειοκρατικό «πάσο» της εισαγωγής διήρκεσε σχεδόν τρεις ώρες (κι ας έλεγε το χαρτάκι µου µε τη σειρά προτεραιό τητας «µέσος χρόνος αναµονής 42 λεπτά» - µου άρεσε η ακρίβεια στη λεπτοµέρεια!)...

Εχει κανείς διάθεση, ύστερα από τέτοιες εµπειρίες, να συµπαρασταθεί στους δηµοσίους υπαλλήλους που απεργούν ;