Το έλλειμμα δεν είναι στα λεφτά

Γράφει ο  Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Οσο κι αν φαίνεται παράξενο στον αναγνώστη υπό την παρούσα συγκυρία, το πιο πολύτιμο κομμάτι μιας οργανωμένης κοινωνίας είναι η δημόσια διοίκηση.  Για την ακρίβεια, η δημόσια διεκπεραίωση, διαιτησία, διαχείριση. Δημόσια διοίκηση είναι η κατάχρηση των προηγούμενων τριών ζωτικών υποχρεώσεων και η μετατροπή τους σε αυθαίρετη και διεφθαρμένη εξουσία. Αυτό που έχουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Εκείνοι που στρέφονται εδώ και (λίγο - πολύ) καιρό εναντίον του ελληνικού δημοσίου είναι δύο ειδών: Αυτοί που θέλουν ένα δημόσιο που να κάνει τη δουλειά του υπέρ του πολίτη και αυτοί που θεωρούν ότι η διαχείριση των κοινόχρηστων αγαθών πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί, γιατί έτσι θα αποδίδει καλύτερα.

Η στήλη είναι με τους πρώτους. Γιατί το δημόσιο, δηλαδή το κράτος, είναι -από θέση- υποχρέωση, καθήκον και όχι χώρος για κέρδος. Αν υπάρχει ένας βασικός λόγος, για τον οποίο έχει πέσει έξω η χώρα, όχι επειδή το 'παν οι Βρυξέλλες, αλλά επειδή καρκινοβατούν τα δικαιώματα των πολιτών, είναι ακριβώς γιατί από χώρος ευθύνης το δημόσιο έχει γίνει χώρος λούφας και αρπαχτής.

Ενα από τα κορυφαία δικαιώματα των πολιτών είναι να ελέγχουν την ποιότητα της ζωής τους. Η Υγεία, η Παιδεία, η Δικαιοσύνη, η νομοθετική εργασία, η αστυνόμευση, η υπεράσπιση του εδάφους και της ελευθερίας, η χρηστή διαχείριση των οικονομικών είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι στην άσκηση αυτού που λέμε λαϊκή κυριαρχία. Χωρίς τη δυνατότητα του ελέγχου αυτών των λειτουργιών οι πολίτες είναι απλώς υπήκοοι, δηλαδή υπάκουοι. Κοινώς, δούλοι.

Αυτό που έχει καταφέρει η εδώ και πολλά χρόνια δημόσια διοίκηση, υπό τη συνδυασμένη εξουσία βουλευτών και συνδικάτων, είναι να είναι παντελώς ανεξέλεγκτη από τον λαό και, αντιθέτως, να δρα, καταχρώμενη το δημόσιο χρόνο και χρήμα, εναντίον του.

Μιλώντας για ελληνικό δημόσιο, αναφερόμαστε σε περίπου 1.000.000 υπαλλήλους, επί συνόλου 11.000.000 κατοίκων, συμπεριλαμβανομένων των πάσης φύσεως μονίμων, συμβασιούχων, στενού και ευρύτερου τομέα, μαζί με τις ΔΕΚΟ και τις κατ' ευφημισμόν ιδιωτικές επιχειρήσεις, σαν την Εθνική Τράπεζα και τη ΔΕΗ.

Η σημερινή κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν κανένα δημόσιο έλλειμμα ως σοβαρότερο πρόβλημα για τη χώρα. Ακόμα και αν περιορίσουν το χρέος στα κατώτατα επίπεδα, θα κρατάνε 10.000.000 ντόπιους και μετανάστες ομήρους του επόμενου ελλείμματος, της επόμενης υποδούλωσης στην αυθαιρεσία του εφόρου, του αστυνόμου, του πρωτοκόλλου υπουργείου, του ταμία, του σμηνία, του κοινοτάρχη, του παππά, του μηχανικού της πολεοδομίας και πάει λέγοντας.

Οι οποίοι θα διαιωνίζουν την εξουσιαστική νοοτροπία, που τους έχει δώσει η ασυλία της θέσης τους ελέω νομοθετικών ρυθμίσεων (λέγε με βουλευτή), προκειμένου να διαιωνιστεί το πελατειακό κράτος επιχειρηματιών-βουλευτών και βουλευτών-υπαλλήλων στο ροκάνισμα της τσέπης των εννέα δεκάτων του λαού.

Τα μέτρα που προαναγγέλλει η κυβέρνηση δεν ακουμπάνε καθόλου το μείζον πρόβλημα. Αφαιμάσσουν για κάποιο διάστημα κάτι από το εισόδημα των υπαλλήλων, με επόμενα θύματα τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα προς εξυπηρέτηση των εργοδοτών, αλλά με στόχο να περάσει η μπόρα για να ορθοποδήσει το ήδη υπάρχον σύστημα. Κουτοπονηριές ως συνήθως.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όπως και οι προηγούμενες, δεν έχουν κανένα έμπρακτο ενδιαφέρον να κάνουν το ελληνικό κράτος, κράτος δικαίου. Γιατί αυτό θα σήμαινε μετωπική σύγκρουση με τους βασικούς πελάτες και υπηρέτες τους.

Η χώρα, όμως, έχει ανάγκη από πολίτες και όχι πελάτες. Και έχει ανάγκη από ελεγκτικούς μηχανισμούς και όχι από λαμόγια.

Σε 28 δισ. ευρώ ανέρχονται οι βεβαιωμένοι ανείσπρακτοι φόροι. Τους μισούς απ' αυτούς αν εισπράξει η κυβέρνηση, το έλυσε το πρόβλημα. Δεν μπορεί. Γιατί δεν ορίζει ούτε αυτή τους εισπρακτικούς μηχανισμούς που εξέθρεψε (και αυτή) στους κόλπους της. Και για την ακρίβεια, στα κόλπα τους. Εισπράττει από τους ίδιους και τους ίδιους από ευκολία.

Το δημόσιο έλλειμμα δεν είναι το μείζον πρόβλημα της χώρας. Το μείζον πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση, που να ξηλώσει το τεράστιο αυτό παρακράτος και να φτιάξει κράτος δικαίου. Εστω, δικαιότερου.